Ένας φίλος από τα παλιά…

 

Ο παλιός και σεβαστός  και εγκάρδιος φίλος Λέων Καρ. ήρθε αυτό το καλοκαίρι – είχε χρόνια αρκετά να φανεί.  Μαζί του η κ. Ελένη πάντα ευγενική και σταθερή και λιγάκι αυστηρή (στη ματιά της).   Στη υποδοχή δεν υπήρχαν πολλά  λόγια ούτε διαχύσεις , μόνο δυο λουλούδια ταπεινά για την  κυρία .

Το βράδυ μετά τις συναντήσεις με πολλούς φίλους και τραπεζώματα και ήπιο γλέντι με ποτά απείρου κάλλους και φαγητά εκλεκτά, φτάσαμε όλοι μαζί στο ξενοδοχείο, που τον περίμεναν ξενοδόχοι και διάφοροι επίσημοι και μη.  Τους απέφυγε ευγενικά κι αφού τακτοποίησε την σύντροφο στο δωμάτιό τους κατέβηκε για λίγο.

-Δεν νυστάζω μου είπε, είχα μείνει μόνος ήξερα ότι μπορεί να ήθελε ένα ποτό πριν τον ύπνο και του πρότεινα μια ασήμαντη διαδρομή σε ένα καφενεδάκι διανυκτερεύον .Ήθελα να μιλήσω μαζί του, ο σοφός δημοσιογράφος ήταν πηγή αστήρευτη – όταν (σπάνια τύχαινε) τον άκουγα σκεφτόμουν “δεν απέσβετο λάλον ύδωρ “. Το ένα φέρνει τ΄ άλλο  και ξεχαστήκαμε, στους καπνούς του κουτουκιού, ο “Μάο” (παρατσούκλι) του Ταβερνιάρη, μας περιποιόταν  με περισσή προσοχή, σαν να καταλάβαινε ότι ό “ξένος’ δεν ήταν καθόλου τυχαίο πρόσωπο. Η νύχτα είχε βαθύνει,  βρέθηκα να κοιμάμαι σε άγνωστο δωμάτιο, όταν άκουσα μια παιδική  φωνή :

“ Μάνα τι γυρεύει αυτός στο κρεβάτι μου;”  Ξεξύπνησα κατάλαβα ότι είχα βρεθεί στο σπίτι κάποιου γνωστού μου οικοδόμου, μα δεν θυμόμουν πως.

“Εγώ τον έβαλα” είπε κάποιος από την κουζίνα, δεν ήταν πολύ στα σύγκαλά του .

Ευχαρίστησα τους ανθρώπους κι εξαφανίστηκα λίγο ντροπιασμένος, το βράδυ είχαμε  ραντεβού για θέατρο, έπρεπε να  κάνω πολλά αυτήν τη μέρα.

Δεν είχα ανησυχήσει για τον μεγάλο φίλο μου, ήταν έμπειρος, αυτός θα με “τακτοποίησε” όταν είδε ότι είχα ζαλιστεί κάπως.

Το θέατρο δεν ήταν τυπικό με ιταλική σκηνή και κουίντες αλλά σε ελεύθερο χώρο,  χωρίς αμφιθεατρικές κερκίδες  και διαζώματα, σχεδόν επίπεδα όλα.  Τραγωδία με πολύ νέους ηθοποιούς, σκοτεινό περιβάλλον, απουσία σκηνικών, “ο λόγος πρέπει να λάμπει μόνο” έγραφε ένα πανώ στην είσοδο .   Τα καθίσματα ήταν ακατάστατα , σκόρπια, ο καθένας τοποθετούσε το δικό του όπου ήθελε.  Υπήρχαν και κάτι σαν ανάκλιντρα  (πιο πολύ σαν κρεβάτια ήταν), πήρα ένα από αυτά και μισοξάπλωσα. Δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό, μα είχε κάποιο ενδιαφέρον η νεανική παράσταση.

Έγινε διάλειμμα όμως και ο Λέων φάνηκε να έχει κουραστεί,  ας πάμε είπε,  αρκετά είδαμε.  Στο δρόμο κανείς δεν έκανε το παραμικρό σχόλιο, μα δεν έμοιαζε η πόλη με την δική μας. Το σκηνικό σαν από μεσαιωνικό θέατρο, ζωγραφισμένο με παστέλ χρώματα, το Ηράκλειο μιας άλλης εποχής ή άλλη περιοχή.

Όμως δεν ήταν έτσι,  δεν βαδίζαμε μα τα πόδια αλλά με οχήματα .  Ο Λέοντας κι η Ελένη με μια παλιομοδίτικη μοτοσικλέτα, οι λοιποί με”σιτροέν” του πολέμου. Μια στιγμή το μπροστινό φτερό της Χάρλεϋ αποκολλήθηκε κι κύλησε στην άσφαλτο με θόρυβο.   Ένας νεαρός βγήκε από ένα γραφείο και το μάζεψε,  αλλά αρνήθηκε να το δώσει στον Καραπαν.

-Μα παιδί μου είναι δικό μου”του είπε οργισμένος ο φίλος μου.

Φύγαμε όλοι, δεν επέμεινε.

-”Δουλεύει στην εφημερίδα μου” ίσως γίνει κάποτε Διευθυντής , σχολίασε αργότερα χωρίς κανένα θυμό.

 

___________________________________________________________________

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

Μπορεί να φανεί   σε πολλούς φανταστική η συνάντηση,

όμως έγιναν όλα  ακριβώς έτσι – στις 8 και 9 Αυγούστου του 2012

-Αυτοί που φεύγουν γυρίζουν κάποια(ν) ώρα , αν τους περιμένουμε/κανείς όμως δεν μπορεί να πει πότε και γιατί.

(1) Φωτογραφία από παράσταση του ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΥΠΡΟΥ1991

(2)Το μικρό καφενεδάκι του Μ.Φανταουτσάκη