Τελικά, γεμάτος θυμό διαπίστωνε για μια ακόμα φορά, πως κάτι σημαντικότερο απ’ αυτό που εκείνος επεδίωκε, με τόση εργατικότητα και θέρμη, υπήρχε μέσα στο ατελιέ του.
Περίπου ένα μέτρο απ’ την είσοδο της πλευράς του κήπου, μια ζωγραφική σύνθεση, κάποιες «πιτσιλιές», θάλεγε ο αδαής, μαύρου χρώματός, ήταν εκεί στα πόδια του τραπεζιού, που συνήθως το χρησιμοποιούσε για να αποθηκεύει λογής λογής υλικά, της ζωγραφικής του τέχνης.
Το μάτι του έπεσε τυχαία στο σημείο, γιατί αν και δεν ήταν ακόμα η ώρα της μεσημεριανής του ξεκούρασης, έπρεπε να κλείσει τον ανεμιστήρα που τον πάγωνε φυσώντας τον, μιας κι ο Σεπτέμβρης είχε μπει για τα καλά και η θερμοκρασία είχε πέσει απότομα.
Περίπου ένα μέτρο απ’ την είσοδο της πλευράς του κήπου, μια ζωγραφική σύνθεση, κάποιες «πιτσιλιές», θάλεγε ο αδαής, μαύρου χρώματός, ήταν εκεί στα πόδια του τραπεζιού, που συνήθως το χρησιμοποιούσε για να αποθηκεύει λογής λογής υλικά, της ζωγραφικής του τέχνης.
Το μάτι του έπεσε τυχαία στο σημείο, γιατί αν και δεν ήταν ακόμα η ώρα της μεσημεριανής του ξεκούρασης, έπρεπε να κλείσει τον ανεμιστήρα που τον πάγωνε φυσώντας τον, μιας κι ο Σεπτέμβρης είχε μπει για τα καλά και η θερμοκρασία είχε πέσει απότομα.
Η επιδαπέδια εικόνα, θύμιζε σύνθεση μεγάλου μάστορα του περασμένου αιώνα. Είχε πολλά χαρίσματα, με βασικότερο την μοντέρνα γραμμή, σαν αυτήν που αξιοποιούσε ο αμερικανός ζωγράφος Τζάκσον Πόλλοκ, τις μαύρες εκρήξεις που πολύ θύμιζαν την ψυχική κατάστασή που βρισκόταν εδώ και καιρό ο επαρχιώτης καλλιτέχνης. Διέθετε αυστηρότητα στη φόρμα, ρυθμό και δομή, που θα την ζήλευαν ακόμα και μεταπτυχιακοί φοιτητές της πιο σημαντικής σχολής καλών τεχνών του κόσμου. Επίσης ένα ενδιαφέρον όσο και πρωτότυπο σημείο, αυτή η σπερματώδης έγχυσις, εμφάνιζε μια εσωτερική δόνηση, κάτι σαν σεισμό, κάπου στο μέσον και δεξιά, μια εξέχουσα αρετή της μεταμοντέρνας κατάστασης!
Οι συνεχείς συγκρούσεις και οι ταπεινώσεις που δεχόταν αδιαμαρτύρητα, ακόμα και όταν άκουγε προσβολές…”πώς είσαι έτσι? Μυρίζεις σαν καμμένο καλώδιο της ΔΕΗ…” απ’ αυτή τη γυναίκα, θα την κατονομάσω…. μια πρώην πόρνη από την Μασσαλία, που λίγο το αψέντι, λίγο το ταμπάκο, λίγο τα υπόλοιπα της ζωής της, την είχαν κάνει ευέξαπτη. Ο ίδιος είχε οδηγηθεί σε μια αδιέξοδη κατάσταση απελπισίας, με ουσιαστικότερη συντεταγμένη, την καλλιτεχνική του αδυναμία μια αισθητική ανεπάρκεια και μια βεβαιότητα, πως όλοι οι άλλοι ζωγράφοι ήταν καλύτεροι απ’ αυτόν, πως τα έργα των άλλων αν και προχειρότερα των δικών του, είχαν μεγαλύτερη πειστικότητα, και πως η καριέρα του είχε φτάσει ουσιαστικά στην Δύση της, πριν καλά καλά απολαύσει μια Φθινοπωρινή ανατολή.
Και ενώ καθημερινά βυθιζόταν στα εσωτερικά του αδιέξοδα, νά λοιπόν, ένα νέο πρόβλημα, ένας καινούργιος ανταγωνιστής και μάλιστα μέσα στο ατελιέ του, καραδοκούσε να του δώσει την ύστατη καλλιτεχνική χαριστική βολή. Μια εξαιρετική επιδαπέδια ζωγραφική.
Όρμησε με μανία πάνω στη ζωγραφιά, κρατώντας στο ένα χέρι του σπάτουλα και στο άλλο πανί, με διαλυτικό Νίτρου, ότι δυνατότερο. Ξαφνικά έμεινε ακίνητος, σαν καρυάτιδα! Πάνω στο τραπέζι που αποθήκευε υλικά ζωγραφικής, στα πόδια του, συγκεκριμένα στο πάτωμα, που βρισκόταν η εν λόγω ζωγραφιά… βλεπει με την έκπληξη, νεαρού εραστού που αντικρύζει για πρώτη φορά την θηλυκή γύμνια, ένα μικρό κουβά με μαύρο ακρυλικό χρώμα, να έχει πέσει στο πλάι, να έχει χυθεί το περιεχόμενο του, γεμίζοντας όλη την κενή επιφάνεια του τραπεζιού κι ενα μέρος του να στάζει κάτω λερώνοντας το πάτωμα και αναγκάζοντας τον καλλιτέχνη να αναφωνήσει…πω πω ….καταστροφή!!! Ο ανεμιστήρας είχε ρίξει ενα μικρο πίνακα, κι αυτός με τη σειρά του, το δοχείο με το χρώμα!!! Αναρωτιέμαι…..κάπως έτσι δεν ξεκινάνε όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις;
Οι συνεχείς συγκρούσεις και οι ταπεινώσεις που δεχόταν αδιαμαρτύρητα, ακόμα και όταν άκουγε προσβολές…”πώς είσαι έτσι? Μυρίζεις σαν καμμένο καλώδιο της ΔΕΗ…” απ’ αυτή τη γυναίκα, θα την κατονομάσω…. μια πρώην πόρνη από την Μασσαλία, που λίγο το αψέντι, λίγο το ταμπάκο, λίγο τα υπόλοιπα της ζωής της, την είχαν κάνει ευέξαπτη. Ο ίδιος είχε οδηγηθεί σε μια αδιέξοδη κατάσταση απελπισίας, με ουσιαστικότερη συντεταγμένη, την καλλιτεχνική του αδυναμία μια αισθητική ανεπάρκεια και μια βεβαιότητα, πως όλοι οι άλλοι ζωγράφοι ήταν καλύτεροι απ’ αυτόν, πως τα έργα των άλλων αν και προχειρότερα των δικών του, είχαν μεγαλύτερη πειστικότητα, και πως η καριέρα του είχε φτάσει ουσιαστικά στην Δύση της, πριν καλά καλά απολαύσει μια Φθινοπωρινή ανατολή.
Και ενώ καθημερινά βυθιζόταν στα εσωτερικά του αδιέξοδα, νά λοιπόν, ένα νέο πρόβλημα, ένας καινούργιος ανταγωνιστής και μάλιστα μέσα στο ατελιέ του, καραδοκούσε να του δώσει την ύστατη καλλιτεχνική χαριστική βολή. Μια εξαιρετική επιδαπέδια ζωγραφική.
Όρμησε με μανία πάνω στη ζωγραφιά, κρατώντας στο ένα χέρι του σπάτουλα και στο άλλο πανί, με διαλυτικό Νίτρου, ότι δυνατότερο. Ξαφνικά έμεινε ακίνητος, σαν καρυάτιδα! Πάνω στο τραπέζι που αποθήκευε υλικά ζωγραφικής, στα πόδια του, συγκεκριμένα στο πάτωμα, που βρισκόταν η εν λόγω ζωγραφιά… βλεπει με την έκπληξη, νεαρού εραστού που αντικρύζει για πρώτη φορά την θηλυκή γύμνια, ένα μικρό κουβά με μαύρο ακρυλικό χρώμα, να έχει πέσει στο πλάι, να έχει χυθεί το περιεχόμενο του, γεμίζοντας όλη την κενή επιφάνεια του τραπεζιού κι ενα μέρος του να στάζει κάτω λερώνοντας το πάτωμα και αναγκάζοντας τον καλλιτέχνη να αναφωνήσει…πω πω ….καταστροφή!!! Ο ανεμιστήρας είχε ρίξει ενα μικρο πίνακα, κι αυτός με τη σειρά του, το δοχείο με το χρώμα!!! Αναρωτιέμαι…..κάπως έτσι δεν ξεκινάνε όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις;
ΑΛΚΜΑΝ 