Η χώρα στη δίνη μιας ανεξέλεγκτης κρίσης, χωρίς καθαρή κατεύθυνση, χωρίς καμιά συνοχή, δίχως φίλους επιστήθιους, ανάδελφη και μίζερη και κακαποδομένη. Πρώτη φορά μετά τον Εμφύλιο, τόσο απομονωμένη, τόσο γελασμένη και καταφρονεμένη κα το χειρότερο : εξευτελισμένη και στους δικούς της ανθρώπους, που ζαλισμένοι δεν βρίσκομε άκρη, δεν βλέπουμε καμιάν ακτίδα. Και μνημονεύομε Άγγελο Σικελιανό και Μανόλη Αναγνωστάκη. Και διαβάζομε τον «ακατανόητο» Κάλβο, που ακούεται ως ψαλμός (και λόγω γλώσσας) . Και μπορεί να ντραπούμε για την παραλυτική στάση αναμονής, για την δηλητηριώδη γκρίνια και την φουσκωμένη αβελτηρία. Ίσως δούμε πιο καθαρά, να προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο και (τότε) ολα ν΄αλλάξουν.
ΑΛΚΜΑΝ 