ΜΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ…

7μμ Απόγευμα νύχτα πια στο κέντρο της παλιάς πόλης…

Οι πορείες εντείνονται φτάνουν στο Ζενίθ ,( με σπάνια μαζικότητα αλλά όχι ακραίες εκδηλώσεις). Η διάθεση αντιθέτως χαμηλώνει (ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει γύρω μου), φτάνει στα  επίπεδα της περισυλλογής και της θλίψης.

Κατά μήκος της λεωφόρου Καλοκαιρινού  πυκνή διαδήλωση,  πανώ, κατά ειδικότητα εργαζομένων και παρατάξεων και κομμάτων.  Ο τόνος δεν ενοχλεί, οι φωνές περιορισμένες, μα όχι μόνο νέοι και φοιτητές, πολίτες  κάθε ηλικίας και τάξης. Βαδίζοντας προς το Μεϊντάνι, αντίθετα με το πλήθος, παρατηρώ προσεκτικά πρόσωπα, κινήσεις εκφράσεις, προσπαθώντας  καταλάβω.  Κάποτε θα μουν μαζί τους μα  τώρα είμαι  απλώς παρατηρητής. Χτες δεν ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση της αρχαίας συμμαθήτριάς μου  ΧΧ. , να μπω στο  μπλοκ του Σύριζα και σήμερα στο νεύμα του παλιού φίλου Γ.Γ.  Για την πρώτη με αποθάρρυνε η για χρόνια ταύτισή της με την Δεξιά,  για τον δεύτερο η κοινή  μας  πολιτική δράση , η για χρόνια ένταξη μας στην δογματική Αριστερά.   Θα θελα να  πω  στον συναγωνιστή μου, πως κάναμε χρόνια να απομακρυνθούμε από ιδεοληψίες και λάθος πολιτικές επιλογές, πως κάποτε καταλάβαμε  ότι δεν γίνεται Σοσιαλισμός χωρίς Δημοκρατία.  Δεν γίνεται κομμουνισμός, χωρίς ανθρώπινο πρόσωπο.Η κατάρρευση της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ αλλά και η εικόνα της σημερινής  Κίνας,  μας επιβεβαίωσαν αμφιβολίες χρόνων και το παράδειγμα του Εμβέρ Χότζα, στοιχειώνει ακόμα τα Βαλκάνια.

Τα πανώ των διαδηλωτών ξεχνιούνται, στη Λότζια…

Μα αυτά αφορούν μόνο εμάς ελάχιστους  παλιούς αριστερούς,  ενώ ο κόσμος προβληματίζεται και αντιδρά και παθιάζεται με την κατάσταση –  δεν ξέρει τι να κάνει.

Τα κόμματα κραυγάζουν και τα συνδικάτα οργανώνουν απεργίες, όμως το “σύστημα” αντέχει (ή έτσι συμβαίνει μέχρι τώρα) γιατί:

Πέρα από το βερμπαλισμό, το λαϊκισμό και τα εμπρηστικά λόγια,  κρύβεται καλά ένας  κομματικός ρεαλισμός, γιατί ξέρουν και  ίσως φοβούνται.

Ενώ κάποιοι βρήκαν τον τρόπο να κτυπήσουν οι καμπάνες του Αγίου Μηνά,  καθόλου πένθιμα, συλλογίζομαι πως ίσως ο ελληνικός λαός έχει φτάσει σε κάποια ωριμότητα. Ο εμφύλιος, η δικτατορία, είναι  μεγάλα μαθήματα και η μακρινή Μικρασιατική Καταστροφή – ξανά ξύνουμε τις πληγές με δίκες- έχει αποτελέσματα και  σημάδια  ανεξίτηλα στο σώμα της χώρας.

Ζούμε ένα θέατρο του παράλογου:

Φασίστες και ναζί (που κάποτε δεν θα τολμούσαν να βγουν από το καβούκι τους) μπαίνουν στο προσκήνιο.

Η αξιωματική  αντιπολίτευση, έχει παραπάνω από 13 συνιστώσες (ομάδες) από το Αριστερό ρεύμα, τους Μαοϊκούς έως Ρόζα Λούξεμπουργκ. (*)

…..

7.11.2012 απόγευμα 7μμ η ΠΗΛΕΛΟΠΗ GANDHI, «κρατάει την άκρη του νήματος» ο Γ.Σιατίτσας(Ανατόμος) μιλάει για υφαντική, σ ενα ήσυχο κοινό/στην καρδια της πόλης αλλα πολύ μακριά από τη  βαβούρα των διαδηλώσεων

Οι πολίτες πλήττονται από εξοντωτικά μέτρα, δεν υπάρχουν (το γνωρίζουν όλοι) ούτε προστάτες ούτε Μεσσίες.   Δεν υπάρχουν κόμματα αξιόπιστα, οργανώσεις (συνδικάτα) αδιάφθορες.  Πρέπει να πάρει ο καθένας μας τη θέση και στην στάση που νομίζει ότι  είναι σωστή. Πρέπει να κάνει τη δουλειά και το καθήκον του.  Η υποτίμηση του κοινού ανθρώπου, ας σταματήσει : δεν μπορεί να καθοδηγεί κανείς και κανείς να υπακούει. Η Δημοκρατία στην ταλαίπωρη χώρα μας, έδωσε ελευθερία πρωτόγνωρη αλλά και διαφθορά απεριόριστη.

Ας κλείσουμε, ας περιορίσουμε τη δεύτερη κι ας κρατήσουμε σαν τα μάτια μας την πρώτη.

Κι ας μιλήσουμε ανοικτά, ας πούμε τι θέλουμε, ας φωνάξουμε, ας διατρανώσουμε την απόφασή μας για δικαιοσύνη και πρόοδο.

Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι.

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ : (*) Οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ:

Μια σκέψη σχετικά μέ το “ΜΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ…”

  1. Τό νεύμα μου ήταν αυθόρμητο και φιλικό,μπορείκαί να μού ξέφυγε.
    Καταλαβαίνω τη στάση σου.Νομιζω απλά ότι οί διαπιστώσεις πού κάνεις
    για τις πολιτικές επιλογές του παρελθόντος,για τις οποίες φυσικά και
    συμφωνώ,δε μας τοποθετούν αναγκαστικά στο πεζοδρόμιο.Αντίθετα νομιζω
    ότι σεμνότεροι και σοφότεροι πλέον μπορούμε να τοποθετηθούμε(φυσικά
    χωρίς κανενα απαραίτητο νεύμα)μαζί,δίπλα με το πλήθος πού με τη κατάσταση, αλλά ξέρει τί κάνει-διαμαρτύρεται
    και αμφισβητεί την εξουσία.
    Η διαμαρτυρία έχει πολλά χρώματα(συνιστώσες άν θές)Τά κόμματα-όλα τά
    κόμματα-προσπαθούν να ράψουν το φόρεμα των συνιστωσών και να δημιουργήσουν
    μιά συνισταμένη.Κάνουν τη δουλειά τους.Δέ μπορείς να τά κατηγορήσεις
    Προσέχεις μη και σε χρησιμοποιήσουν.Προσέχουν αυτά μη τά χρησιμοποιήσεις
    εσύ.Υπάρχει κοινός τόπος? Κοινό συμφέρον? Όσο υπάρχει αυτό-σήμερα ή επιβίωση
    μπαίνει σαν κοινός τόπος επιτακτικότερα από ποτέ-και όσο προσερχόμεθα
    απαλαγμένοι από αφού έπιτέλους καταλάβαμε ότι τόσο πιο συνειδητά μπορεί να λειτουργούμε.
    ΓιωργοςΓ.

    Μου αρέσει!

Σχολιάστε

Εισάγετε τα παρακάτω στοιχεία ή επιλέξτε ένα εικονίδιο για να συνδεθείτε:

Λογότυπο WordPress.com

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό WordPress.com. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Facebook

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Facebook. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Σύνδεση με %s