Κυριακή 11 τρέχοντοςστον Άγιο Μηνά πρωί – πρωί, ζωντάνεψαν παιδικές μνήμες. Το Πρότυπο Δημοτικό, τον δάσκαλό μας το «Διάκο»(1)που ήταν η καλύτερη φωνή, που αντηχούσε κάτω από τους ψηλούς θόλους του καθεδρικού ναού. Και τους συμμαθητές: τον Σταύρο και τον Χάρη Σταφυλάκη, τον Φραγκούλη(2), την Σταυρακάκη, τον Μανόλη (γιο του:Διάκου)τον Μπιζιώτη και τον Μελισσιώτη τον Ρωμάνο(3)….Το διαδίκτυο έφερε τελευταία κοντά μας τους μακρινούς και η σύμπτωση αυτούς που ζουν δίπλα μας…
…..
Ο υποχρεωτικός εκκλησιασμός μας τότε, αντί να μας πλησίασει στην εκκλησία μας απομάκρυνε, και η επαφή με κληρικούς όπως ο “Διάκος”παροιμιώδους αυστηρότητας, μας τρομοκρατούσε. Όμως στον Άγιο Μήνα ήταν το σχολειό και το σπίτι μας, εκεί γύρω παίζαμε και τριγυρίζαμε, αναγκαστικά μπλέκαμε στα πόδια παπάδων καλογέρων και νεωκόρων.Βλέπαμε συχνά μια εντυπωσιακή συντροφιά : τον επιβλητικό Αρχιεπίσκοπο Ευγένειο , τον εύσωμο Πρωτοσύγγελο (Δημήτριο )και τον καλλίφωνο δάσκαλό μας Διάκο (Γ.Βασιλάκη). Σχετικά νέοι όλοι και φίλοι, εξαιρετικής εμφάνισης, οι τρεις ιερωμένοι, παρά τις (αξεπέραστες) διαφορές της ιεραρχίας, σιγομιλούσαν στις αυλές (δεν υπήρχε τότε η μεγάλη πλατεία), όπως ήταν φυσικό, με θέματα καθημερινά και καμία φορά εύθυμα – χωρίς να προσέχουν τους μπόμπιρες που έπαιζαν έτρεχαν και μπλεκόταν στα πόδια τους.
……
Αυτή τη χρονιά ήταν πιο μεγάλη πολυκοσμία και λιγότερα παγκάρια κεριών και μικροπωλητών. Η οικονομική κρίση έβαλε κι εδώ το χέρι της. Όμως η επισημότητα και η μεγαλοπρέπεια της τελετής δεν υποχώρησε, όλα όπως πάντα τέλεια, για να τιμηθεί ο Αφρικανός άγιος ο πολιούχος του Ηρακλείου.
….
Το πρωινό διάλειμμα κατέληξε στο “Παλιό Καφέ” για να δούμε και τον Αντώνη Χελιδ. να κάνουμε κανένα σχόλιο. Η μέρα είναι φορτισμένη, ο πολιτικός ορίζοντας, σκοτεινός και επίφοβος.
Ο φίλος ΧΧ, με κάλεσε στο τραπεζάκι του για καφέ, ενώ ο ίδιος απολάμβανε ένα κονιάκ, καθόλου πρόθυμος για συζήτηση. Η σιωπή δεν διακόπηκε μου έδωσε ένα χαρτάκι – να τι σκέφτομαι, να γιατί δεν έχω
διάθεση για συζήτηση, είπε και χάθηκε βιαστικός.
….
(αντιγράφω το σημείωμα, με την άδειά του, διόρθωσα μόνο προφανή ορθογραφικά λάθη )
“…Αισθήματα που φουσκώνουν, σαν μπαλόνια και σκάνε με θόρυβο.Η ειλικρίνεια πάλι αχρείαστη, εμπειρίες αρνητικές και πληγές του παρελθόντος, ο εγωισμός τραυματισμένος και ανάπηρος.
….
Σαν να γυρίζω από μακρινό ταξίδι, που ήταν σε τόπους καλύτερους -μα ήταν ψεύτικοι, ένα τερατάκι συχνογυρίζει στο νου μου,επιμένει…φανταστικοί πλαστοί. Μα τα σημάδια, οι ήχοι τα χρώματα, η γεύση… Όλα τα σχεδίασες όπως ήθελες,όπως ταιριάζουν στο γούστο σου…και το συμφέρον σου βέβαια.
-Τις πραγματικές εικόνες τις πλαστογράφησες, τις παραποίησες, τις κατέστρεψες. Επιμένει το πλασματάκι.Έχει το, πλεονέκτημα του αποτελέσματος, την καταστροφή, το τέλος τουκόσμου. Μα είναι έτσι;
Δεν χάθηκαν όλα, μια φάση ακόμα, υπάρχει χρόνος, μια κάποια αισιοδοξία ανεβαίνει σαν παλίρροια μέσα μου, θα πνίξει το απαίσιο πλάσμα / η θα το υποχρεώσει σε σιωπή.
Να ακούσω, να μιλήσω συλλογίζομαι. Μα ακόμα είναι νωρίς, πρέπει να ολοκληρωθούν οι αντιδράσεις , να σκάσουν όλες οι μπόμπες μετά ίσως είναι καλύτερα, θα ξαναγίνουν όσα χάθηκαν, σπυρί – σπυρί θα μαζευτεί η σοδειά.
Ποτέ δεν είχαμε μεγάλες αποθήκες και δεν γέμιζαν ποτέ. όμως δεν ήταν άσχημα, οι πιο εύποροι δεν είναι πιο, ευτυχισμένοι. Ο “πλούτος” φέρνει ποσότητες αγαθών και φήμη και δύναμη – μα δεν γλυκαίνει την καρδιά μας.
…
Μήπως παραλογίζομαι; Μήπως εισβάλλει η νεύρωση, η σχιζοφρένεια;
Το τοπίο των αισθημάτων σαν να είναι βομβαρδισμένο, καπνίζουν χαλάσματα, έχει μείνει λίγος ουρανός και ένα κομμάτι θάλασσα. Τα έντομα που σώθηκαν είναι μαύρα σκαθάρια και άγριες μέλισσες.
….
Σαν ο μετεωρίτης να κτύπησε με άπειρη δύναμη, έγινε σεισμός, παλίρροια σκότος, μα πόσο θα κρατήσει;”
Μα τι έχει ο φίλος μου άραγε, είναι αισθηματικό η πολιτικό το πρόβλημά του; ιδού η απορία
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Α:
Το κείμενο είναι αφιερωμένο στους Σταύρο και Χάρη Σταφυλάκη και σ’ όλους τους συμμαθητές (-τριες) του Δημοτικού εκείνης της (ξεχασμένης) εποχής
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Β:
1. Γεώργιος Βασιλάκης, Διάκονος και δάσκαλος του Πρωτύπου Δημοτικού Σχολείου
2.Φραγκούλης …, ιατροδικαστής , με ευρύτερα ενδιαφέροντα.
3.Ρωμάνος Μιχάλης, αρχιτέκτων μετά από σύντομη επαγγελματική παραμονή στο Ηράκλειο, καθηγητής Πανεπιστημίου στις ΗΠΑ – όπου και έμεινε μόνιμα .
ΑΛΚΜΑΝ 