ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ

 

 

 

 

ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ

αφιέρωση: στην κ. Μάρθα Αποσκ.

 

Είσαι ο κόσμος που ζω κι αναπνέω

μα κι η θάλασσα που ταξιδεύω

Η πατρίδα νησιών τ΄ακρογιάλια

αυτό που είχα βρει κι ότι γυρεύω

 

Στις Μικρές τις Κυκλάδες φοβούνται

και σηκώνουνε πάλι μπεντένι

Στων Κυθήρων το κάστρο φοβούνται

πως θ΄αντέξουνε μέσα κλεισμένοι;

 

Είσαι το στερέωμα κι ουρανός μου

με τ αστέρια του που τρεμοσβήνουν

Στων ονείρων τη χώρα βασίλειο

που τα θαύματα τέλος θα γίνουν

 

Στη Σχοινούσα τα ψάρια πετάνε

και πουλιά στο γιαλό κολυμπάνε

Τραγουδούν οι μικρούλες οι φώκιες

και δακρύζουν καθώς τις κοιτάνε

 

Είσαι ο δρόμος μες τη γειτονιά μου

και το ξύλινο το παραθύρι

στο παλιό μου το σπίτι το δώμα

στο τραπέζι – νερό στο ποτήρι

 

Στη σπηλιά νυχτερίδες σταφύλια

κάθε νεροσυρμή μας φυλάνε

δεν αφήνουν χωριάτες να μπούνε

το νερό στους αγρούς δεν θα πάνε

 

Είσαι το μαγικό μου τ΄αστέρι

και της μέρας η λάμψη το θάμπος

που σκορπίζει την πάχνη τα νέφη

και λουλούδια γεμίζει κάμπος

 

Στο μεγάλο το Κάστρο σωπαίνουν

σαν τυφλοί με τα νύχια το σκάβουν

Γαλαρίες με μπαρούτι γεμίζουν

και σε λίγο φυτίλια θ΄ανάβουν

…

Σαν παγίδα και τ΄όνειρο μοιάζει

ο προδότης κρυμμένος εντός σου

Την Κερκόπορτα πρώτα θ ανοίξει

και μετά θα σου πει παραδώσου !