Ηράκλειον 18 Οκτωβρίου 1950
Αγαπημένη μου Ε… (*)
Μια κόκκινη κηλίδα , σαν το σημάδι που αφήνουν τα φιλιά σου, έμεινε η ανάμνησις μου της Αθήνας, καθώς ετοιμαζόταν να πετάξει το αεροπλάνο.
Φορούσες το πρωί την κόκκινη ζακέτα. Τώρα και πάλι μόνο με γράμματα θα σμίγουμε κι έτσι ούτε εσύ θα αργείς ούτε εγώ θα γίνομαι…
Ψάχνοντας κάπου σήμερα βρήκα έναν Μιχάλη αγνό κι αμόλυντο, που δεν ήξερε λέξεις κακές, και πολύ ολιγότερο κάτι,άλλα πράγματα που σε κάμουν να σκέπτεσαι σαν φεύγω.
Σου τον στέλνω για να του μάθεις εσύ μερικά.
Σήμερα δεν βγήκα καθόλου έξω κι έτσι δεν μου ΄μεινε τίποτα καινούργιο να σου γράψω.
Ούτε για μέρμηκες ούτε για καβουρομάνες.
Τι βελόνες που σου είχα πει ότι ίσως ξέχασα στο Σίτυ Πάλας(1), τις βρήκα στην βαλίτσα μου ι έτσι μην στεναχωρηθείς που δεν βρέθηκαν στο δωμάτιο.
Περιμένω τώρα γράμμα σου.
Ένα κάθε μέρα.(2)
Και όχι σύντομα σαν ετούτο το δικό μου.
Γεια σου
και πολλά φιλιά κτλ (δες και το βιβλίο)
σ’ αγαπώ
Μιχάλης (**)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
Τα αεροπορικά ταξίδια ήταν μόνο για εύπορους στα 1950-στην Κρήτη πετούσε μάλλον η ΤΑΕ
(*) Φοιτήτρια (22-23 χρόνων) στο τέλος των σπουδών στην Αθήνα, από πλούσια οικογένεια του Ηρακλείου
(**) Επιχειρηματίας (30 χρόνων) πτυχιούχος , εξαιρετικά εύπορος που ζει στο Ηράκλειο
(1) Ξενοδοχείο των Αθηνών
(2) Αντάλλασσαν καθημερινώς επιστολές
Το αρχείο της αλληλογραφίας βρέθηκε πεταμένο στα σκουπίδια στην δεκαετία του 1980.
ΑΛΚΜΑΝ 
Πόσο μικρή είναι η ζωή….
Γεννήθηκα στις 18 Οκτωβρίου του 1950….
Μου αρέσει!Μου αρέσει!