Από την εφημερίδα ΤΟΛΜΗ του Νίκου Βιδάκη, της δεκαετίας 1985/95
______________________________________________________
Πάνω λοιπόν που πήγαινε να μου κοπεί η άκρατη ραδιάρροια(1), πάνω ακριβώς που άρχιζα να ρίχνω νοσταλγικές ματιές στο Τσουκάλιν με τα βραστά βλήτα, πετιέται η μικροαστική μου συνείδηση και με αρπάζει από το γιακά: – Που πας Κλεάνθη και μου αρχίζεις πάλι προοδευτικά τις συνοδοιπορείες σου; Τι απέγινε λοιπόν ο λυσσαλέος αντισοβιετισμός σου; Εσύ δεν είσαι που άδειασες πρωτοποριακλα το μίνι μαρκετ της γειτονιάς ; Εσύ δεν είσαι που την βγάζεις ένα μήνα τώρα με μπιμπερόν σκόνη και βαζάκια γκέμπερ(2); Για ένα άθλιο λαχανόφυλλο τώρα , θα προδώσεις τις λαχανοφυλλάδες μας; Κλεάνθη πρόσεξε! Άσε τις ατομικές αντιδράσεις κατά μέρος γιατί θα σου ανέβει πάλι η (λαϊκή) πίεση! Μάλιστα το σκέφτομαι και το ξανασκέφτομαι αδελφοί. Βεβαίως , κατά βάθος το γνωρίζω καλά, περί απλού σοβαρού ατυχήματος πρόκειται. Στομ κάτω κάτω όπως το έγραφε προ ημερών στην εφημερίδα(3) ένας ειδικός επιστήμων, στην Αμερική έχουν ήδη προκληθεί 3762 (…) τέτοια ατυχήματα. Προ; τι λοιπόν ο πανικός και η αντισοβιετική υστερία; Υστέρησαν μήπως οι συνεπείς συναγωνιστές όταν έπεφτε εκεινο το αεροπλάνο με τα πυρηνικά στο Παλομάρες(4); (το είχε κάνει και τραγούδι ο ουρανομίκης) (5) …Έτσι είναι και επειδή η ατμόσφαιρα καθαρίζεται ραγδαίως πρέπει κι εγώ να βιαστώ να καθαρίσω τη θέση μου…
Πιάστε λοιπόν το νόημα, πιάστε και το νήμα (πριν μας δέσει)…
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
(*)Στήλη της εφημερίδας ΤΟΛΜΗ, ο Κλεάνθης ‘ισως ψευδώνυμο του Σίφη Καμάρη, χρόνος 1986….
Το σκίτσο, είναι χρωματισμένο από παιδιά. Απόκομμα της εφημερίδας, αχρονολόγητο – αναφέρεται στο πυρηνικό ατύχημα του ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ