ΤΟ ΑΝΕΠΙΔΟΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ 1977

Το αρχείο του ΑΛΚΜΑΝΑ περιλαμβάνει πλήθος επιστολών, από τις αρχές του αιώνα μας, συνήθως με σφραγίδες ταχυδρομείου. Όμως υπάρχουν και σχέδια επιστολών και  ανεπίδοτα γράμματα,  επιλέξαμε από αυτά κάποιο που έχει αισθηματικές  αφορμές. Μας το παρέδωσε προ ετών ο φίλος  Γιώργος  Τ.(ήθελε να το ξεφορτωθεί) με την δήλωση : «δεν κατάφερα ποτέ να σπάσω τα δεσμά μου, όμως προσπάθησα, δες τι ήθελα να στείλω κάποτε σε πρόσωπο που με συγκίνησε.   Μετά από μια τυχαία συνάντηση, είχε αναθερμανθεί μια παλιά σχέση, φάνηκε να έχει πιθανότητες,  θέλησα λοιπόν να στείλω ένα γράμμα, να ανοίξω το δρόμο…  Το συνέταξα , μα δεν το έστειλα ποτέ.   Επιφυλάξεις, φοβίες, η καταραμένη αδράνεια που με χαρακτηρίζει…  Δεν αγόρασα το γραμματόσημο, το γράμμα δεν έφτασε ποτέ στον παραλήπτη του.   Η τύχη δεν βοήθησε ,   συνάντηση δεν ξανάγινε  ( το τηλέφωνο μου φαινόταν πάντα πιο δύσκολο από την επιστολή).»

 

ΑΘΗΝΑ Μάρτης 1977, βράδυ 12και 3΄

 

Ήθελα να σου πω δυο λόγια.

Μια μικρή κουβέντα, σε ώρα ανάπαυλας, να καρφωθεί στο κίτρινο δωμάτιο, χωρίς καμιά συστολή, δυσφορία, αμηχανία κι όλα αυτά που συνοδεύουν επαφές και συναντήσεις προγραμματισμένες.

Να κόψω τα χρόνια που πέρασαν κομματάκια χαρτοπόλεμο και να ανοίξω την παλάμη σου να τα αποθέσω, με προσοχή σαν μικρές κόκκινες ελπίδες.

Να ανοίξει η ώρα  χαρούμενη ανεμώνα, κι οι στιγμές να απαλύνουν  την σκληρή καθημερινή μας ζωή.

Χωρίς τίποτα ξένο , χωρίς  τίποτα άλλο.  Να ξεχάσουμε λίγο τις ατέλειωτες πικρές φροντίδες τα συγκινητικά πρόσωπα, τις χαρές και τις λύπες.

-Αύριο θα ναι καιρός.

Θα ανασάνουμε θα πάρουμε κουράγιο, αν “σταυρώσουμε” μιαν ανθρώπινη χειρονομία – λίγο ζεστή να φτάνει βαθιά μας, τρυφερή όσο χρειάζεται να απαλύνει σιωπηλά δάκρυα και το κλάμα που δεν θα ξεσπάσει.

Δεν θέλω να σου πω τίποτα για μια κίνηση που δεν έγινε για ένα φιλί που δεν δόθηκε και δεν περιμένει.

Ούτε για τις  ανώφελες  νύχτες και τις συννεφιασμένες  μέρες.

Ούτε για τον έρωτα που παραφυλάει στη γωνιά του δρόμου, με το σπαθί στομωμένο και  το τόξο του χωρίς βέλη.

 

Όμως έρχεται η ώρα της μοναξιάς,  και το κτύπημα  (της)στην πόρτα είναι  ρυθμικό αλλά μονότονο. Τίποτε δεν μπορεί να σκεπάσει τον επίμονο ήχο.

Ούτε τα αγαπημένα πρόσωπα και τα χαμόγελα των παιδιών ούτε οι χλομές αναμνήσεις κι η επιτυχία που ακούγεται λαμπερή και χαρμόσυνη.

Αυτή η μοναξιά χωρίς πρόσωπο, μέγεθος, χρώμα,

με καρφωμένα τα χέρια στους γοφούς και τις αρχαίες συνταγές στην μασχάλη,  θα έρχεται πάντα την  ορισμένη ώρα.

…

Δεν φοβάται γιατί  παραπολύ σπάνια  φτάνει “με εξαίσιες μουσικές” η ανθρώπινη επαφή, θρυματίζοντας τις συμβάσεις , τους τύπους , την υποκρισία και την αθλιότητα.

 

…

 

Με ανυπόκριτη συμπάθεια και (γιατί όχι) αγάπη

 

Γιώργος Τ.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1.)Το κείμενο της επιστολής είναι αυθεντικό, έγιναν μόνο διορθώσεις προφανών ορθογραφικών λαθών και αφαιρέθηκαν δυο σειρές που αναφέρονται σε ονόματα.

2)Αφιερώνεται στην πρώτη που το διάβασε,  τη Βιβή Παναγιωτάκη, που είναι αμφίβολο αν είχε γεννηθεί τότε (1977)