Η επικαιρότητα μας παρασύρει και οι πλατείες και οι τεχνικοί, ενω προτιμούμε να ξεφυλλίζουμε παλιά τετράδια.
Διαλέξαμε δυο σελίδες από παλιό αισθηματικό ημερολόγιο, ενός φίλου που δεν υπάρχει πια.
Αφιέρωση: στον Αντώνη Κ.,για να προβληματίζεται – αν και είναι νωρίς.
Σάββατο 14 Νοεμβρίου 8 19΄μμ 1987
Ξέγνοιαστη μηχανή , τα τιπ ταπ είναι μια μέτρηση που μοιάζει αντίστροφη. Το παιγνίδι των λέξεων είναι χαμένο κι όμως συνεχίζεται, ο έρωτας είναι καμένο φορτίο κι όμως εμποδίζεται και εγώ στο μολυβένιο πέλαγος που δεν κινείται.
-Μια κουβέντα, ένα άγγιγμα, μια κραυγή, ένα δάκρυ έστω…
-Τίποτα, τίποτα.
Σ ΄αγαπώ, νοιάζομαι για κάθε τι που μπορεί να σε επηρεάσει, φοβάμαι.
Ότι πεις είναι μαζεμένο, ότι σκέφτηκες είναι μετρημένο, ότι αισθάνθηκες, το καταλαβαίνω και τρομάζω όταν θα σε δω.
Και σχεδιάζω μέτρα προστασίας και ζυγίζω τα μελλοντικά – δεν αντέχω άλλο δεν μπορώ.
Περνώ πίσω από την κουρτίνα, θέλω να χαθώ.
Σε ζητώ πάλι και πρέπει να φύγω, σε έχω ανάγκη μα δεν θα στο πω.
Σ΄αγαπώ.
Κάποτε αν το μάθεις, αν βεβαιωθείς, φύλαξε μιαν άκρη και μην με πετάξεις, άφησε στη μνήμη κάποιο μας φιλί.
-Και μια σκέψη βάλε κάπου μην χαθεί:
“Δεν αρκεί τον άλλον να τον αγαπάμε
και το πάθος μόνο να μας οδηγεί
πρέπει πρώτα από όλα
να τα δίνουμε όλα”
Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 1987
Σε συνηθίζω σ αναγνωρίζω εύκολα (πια)
Σε θέλω.
Είπες τι συμβαίνει, όταν συναντιόμαστε μετά από τρεις μέρες;
Στα μάτια είχες απορία και παράπονο, σε δυσκολεύω και το ξέρω καλά.
Τι να πω;
Η χθεσινή μέρα είχε δάκρυα μετ α από καιρό, ανακούφιση μετά και επικίνδυνο ύψος πάνω από το κενό.
Οι συνταγές δεν εφαρμόζονται, η πρακτική (που γνωρίζουν όλοι) είναι ακατάλληλη, μένει το “ΟΧΙ” σαν σπαθί διπλωμένο, σαν εμπόδιο σε ένα στρατόπεδο που έχει παραδοθεί.
-Γνωρίζω λες, έχω την ευθύνη.
Μα ξέρω και εγώ παραπάνω, …
(…)
Μην μ΄αδικείς, μην με κοιτάς στα μάτια, δεν αντέχω.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Ενώ έχει μορφή επιστολική, είναι ημερολόγιο.
ΑΛΚΜΑΝ 