Μετακόμιση, ανακατεμα των πάντων (βιβλίων)και ξεφύλλισμα ξεχασμένων κειμένων.
¨Ενα μικρό τομίδιο του Γ.Π.Σαββίδη (ΑΘΗΝΑ 1964, ανατύπωση μάλλον) γράφει: » μπορούμε να πούμε (…)ότι υπάρχει ένα αρχιπέλαγος Καβάφη: κορυφές μιας στεριάς βυθισμενης που μόλις προσφατα άρχισε να διαφαίνεται.(…)» Γεωγραφικη ορολογία , καθόλου συνηθισμένη σε φιλολογικές έρευνες, μας έφερε στο νου τον μεγάλο Αργεντινό Χ.Λ.Μπορχες – δύσκολα ανακαλύψαμε την ελληνική εκδοση γαι να αντιγράψουμε:
Χ.Λ. Μπόρχες : περιγραφή της αυτοκραρτορία των χαρτογράφων:
…Σ’ εκείνη την Αυτοκρατορία, η Τέχνη της Χαρτογραφίας άγγιξε τόση Τελειότητα, ώστε ο Χάρτης μιας και μόνης Επαρχίας καταλάμβανε μια Πόλη ολόκληρη, και ο Χάρτης της Αυτοκρατορίας, μια Επαρχία ολόκληρη. Με τον καιρό, αυτοί οι Εκτεταμένοι Χάρτες έπαψαν να ικανοποιούν, και τα Κολέγια των Χαρτογράφων ανέπτυξαν ένα Χάρτη της Αυτοκρατορίας που είχε το Σχήμα της Αυτοκρατορίας και συνέπιπτε με αυτήν, σημείο προς σημείο. Λιγότερο παθιασμένοι με τη Σπουδή της Χαρτογραφίας, οι Επόμενες Γενεές σκέφτηκαν πως αυτός ο Εκπεπταμένος Χάρτης ήταν άχρηστος και, όχι εντελώς άκαρδα, τον εγκατέλειψαν στο Έλεος του Ήλιου και των Χειμώνων. Στις Ερήμους της Δύσης υπάρχουν ακόμα χαλάσματα του Χάρτη. Τον κατοικούν Ζώα και Ζητιάνοι. Σε ολόκληρη τη Χώρα, δεν υπάρχει κανένα άλλο ίχνος της Επιστήμης της Γεωγραφίας.
(Σουάρεθ Μιράντα, Ταξίδια συνετών ανδρών Βιβλίο Δ’, Κεφ. ΙΔ’, Λέριδα, 1658)
Δεν προλάβαμε να τελειώσουμε το λακωνικό απόσπασμα, και γλύστρησε από τους σωρούς, ένα άλλο μικρό ββλίο:
«Ο Χαρτογραφος του αυτοκράτορα» του παλιού φίλου Κώστα Φανουράκη
, εκδόθηκε πριν από 15 χρόνια με κείμενα και εικόνες δικές του.
(…)
πλημμυρίζουν οι θάλασσες την κουπαστή
ξαγρυπνάει
ψηλά στην κόφα η βάρδια προσπαθώντας να μαντέψει
το μαύρο πανί
που φοβερίζει την εξουσία του φιρμανιού με τη αξιοσύνη
του ανέμου.
Και να μην είμαι παρά ο χαρτογράφος, οπιστός
του Αυτοκρατορα,
ο σταλμένος του Δόγη της Γαληνότατης,
ο διαπιστευμένος στην Υψηλή Πύλη,
σε μαύρο εβένινο κουτί το τιμητικό χρυσόβουλο.
(…)
κρατώ αιχμάλωτο
σε ρολούς παπύρου, ολόκληρο το αρχιπέλαγος, οι κάβοι ιστορι
σμένοι βράχο βράχο, οι κόρφοι με τις χρυσές αμμουδιές
στον τόπο τους
(…)
Φυλάω στα μάτια μου τις θαλασσοσπηλιές και ονειρε’υομαι τις
σπλάντζες, υποψιάζομαι υφάλους και ζωγρφαφίζω τα ρεύματα,
περιγράφω τα αλίμενα και ανασαίνω το κύμα.
Δική μου δουλειά να φρουρήσω τον παφλασμό του αντιμάμα-
λου και μισθός μου του βυθού οι ανταύγειες,
γαιτί δεν είμαι παρά ο χαρτοράφος, ο ορκισμένος
του Αυτοκράτορα.
Μ΄άρεσε το θέμα, ο ισπανόφωνος ποιητής «εξέθετε» την μανία της επιστήμης για ακρίβεια και (ως εκ τούτου) αλήθεια και Ηρακλειώτης Κ.φανουράκης, φυσιολάτρης, χωρίς να πολυνοιάζεται για της επιστημονική πρόοδο, ζωγράφιζε μα λόγια και πινέλα τα νησιά του κόσμου και των ονείρων του.
Στενός φίλος θα σχολίαζε καυστικά :
– Μα τι καταλαβαίνεις εσύ από την επιστημονική ακρίβεια και την έρευνα και την συνακόλουθη γνώση…
– Όχι σπουδαία πράγματα θα ομολογούσα, χωρίς καμιά βεβαιότητα, αυτός ο κόσμος ο περίπλοκος, ίσως είναι μόνο ένα όνειρο, που κάποτε γίνεται εφιάλτης…
ΑΛΚΜΑΝ 
βρισκω το κειμενο τρυφερο μεσα στην επαναληψη του 15 χρονια μετα….δεν ηθελα να ξυπνησω με τον επιλογο….ομως…υπαρχει γεννια του 80.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!