ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΚΡΗΤΗ : ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΙΟΧΩΡΑ ΣΤΟ ΚΑΚΟΔΙΚΙ – ΤΟ ΚΟΛΥΜΠΆΡΙ και ΜΈΝΙΕΣ

 

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΚΡΗΤΗ : ΑΠΟ ΤΗΝ  ΠΑΛΙΟΧΩΡΑ ΣΤΟ  ΚΑΚΟΔΙΚΙ – ΤΟ  ΚΟΛΥΜΠΆΡΙ και ΜΈΝΙΕΣ Κείμενο αφιερωμένο στη Θεανώ και τον Τζων Το τριήμερο του Αγίου Δημητρίου, έδωσε την ευκαιρία για μια μικρή εκδρομή – επιλέξαμε Δυτική Κρήτη, στα χώματα (βράχια στην πραγματικότητα) των προγόνων (ορισμένων από μας). Δεν είναι τελείως τυχαίο, που πρώτη στάση μας ήταν οι Μουρνιές, το χωριό του Βενιζέλου (προάστειο των Χανίων σήμερα) και δεύτερη το Θέρισσο,  που ξεκίνησε την επανάσταση του 1905, ο μεγάλος Κρητικός πολιτικός .  Φαίνεται πως ένας δικός μας εορτασμός της Ένωσης της Κρήτης( συμπηρώθηκαν 100 χρόνια),   να  οδήγησε  τα βήματά μας χωρίς να το (πολύ)καταλάβουμε. Ο δρόμος του επαναστάτη του Θερίσσου, ήταν ο ίδιος με κάποιων ( πιθανών) προγόνων (των Φουμηδων) αλλά και αυτός που έφερε τον Βενιζέλο στην Ελλάδα και στην εκπλήρωση των εθνικών πόθων.  Πέραν των στενών ιδεολογικών προκαταλήψεων, αναγνωρίζεται η θετική συνεισφορά του – ακόμα και στις μέρες της , μεγάλης παραζάλης του Μνημονίου.
Ξεκίνημα το πρωί από Ηράκλειο για Άπτερα(αρχία πόλη), Μαλάξα, στάση στις Μουρνιές για καφέ και επίσκεψη στο σπίτι που γεννήθηκε ο Βενιζέλος. Γνωστό από κάρτες και φωτογραφίες, το παραδοσιακό πέτρινο κτίσμα, έδειχνε μόνο την οικομική άνεση της οικογένειας του φιλελεύθερου πολικού.

Το αρχηγείο της Επανάστασης του 1905

 

Ένα μικρό κτίριο ήταν το Αρχηγείο των επαναστατών, είναι ανοικτό και ελεύθερο για τους επισκέπτες, ως μικρό μουσείο για τα γεγονότα εκείνης της μεγάλης εποχής.

 

Μεσημέρι πια, τυχαία επιλέξαμε μια ταβέρνα, η τύχη βοήθησε να απολαύσουμε ένα γεύμα πολύ υψηλής γαστριμαργικής αξίας. Κρέας σε κάρβουνα (από ξύλο) χόρτα σταμναγκάθι, τσιτσιριστό παραδοσιακό και στάκα. Ακόμα και το χύμα κρασί καλό.

 

Ο οικισμός είναι μικρός, αλλά διαθέτει ακόμα ένα μουσείο Εθνικής Αντίστασης και μια μεγάλη παλιά εκκλησία.

 

Μεσημέριασε και ξεκινήσαμε προς Μεσκλά, μικρή στάση και  μετά Σκινές,Πρασές (καστανοχώρι), Πρινές , Καμπανός, Προδρόμι και Άνυδροι για να καταλήξουμε ενω είχε πέσει ο ήλιος στην Παλιόχωρα.

 

Διανυκτέρευση σην Παλιόχωρα, ατυχής επιλογή καταλείμματος  (συμβαίνει πολλές φορές , όταν έχεις καλές συστάσεις), ευτυχώς ανακαλύψαμε το εστιατώριο των Κακιδικιανών (παμπάλαιων) φίλων μας, ο  Γεράσιμος Γεωργιακάκης με την γυναίκα του , μας πρόσφεραν ένα καλό δείπνο με φρέσκο ψάρι και σαλάτες και καλό κρασί και θυμηθήκαμε, την γειτονιά των Αβδουλιανών και τους αρχαίους μας προγόνους.

 

Η Πόλη της Παλιόχωρας είναι καινούρια, η οριστική της καταστροφή πριν αιώνες και η εύκολη πρόσβαση κάθε είδους επιδρομέων κατέστησε ακατοίκητο τον προνομιούχο αυτόν τόπο, για αιώνες.

Με τις αλλαγές που έφερε ο 19ος αιώνας στο καθεστώς της τουρκοκτρατίας, μετά την επανάσταση του 1866 και τα μέτρα (αναγνώριση) για κάποια δικαιώματα στους  Κρητικούς, η Παλιόχωρα σιγά αλλά σταθερά ξαναγεννιέται (κυριολεκτικά) από τις σταχτες της.  Το ίδιο συνέβη και στην άλλη πλευρά, στην ανατολική  Κρήτη, στον Άγιο Νικόλαο.

Ο οικισμός γρήγορα αναπτύσσεται, σε κέντρο υπηρεσιών και εμπορίου. Η Κάνδανος, παραμένει εσωτερικό κεφαλοχώρι, με περιορισμένες δυνατότητες. Μετά το 1980 ο τουρισμός θα δώσει μεγάλες δυνατότητες στην παραμελημένη ως τότε (μετά τον πόλεμο) περιοχή.

 

Μετά  την Παλιόχωρα ανακαλύπτεται μια άλλη εξαίρετη περιοχή , η Σούγια  –  θα αποτελέσουν  ιδανικό δίδυμο, για τους επισκέπτες της Κρήτης. Η δυτική ακτή, δεν θα αργήσει να αναπτυχθέι, θαπροσθέσει αλλες δυο εξαίσιες παραλίες, το «Κουρεμένο » και τον «Κρυό».

Η επόμενη μέρα, βόλτα στους «Ανυδρους» μικρή στάση για καφέ, επιστροφή στην Παλιόχωρα και πάλι «Κουντούρα»  και «Σκλαβοπούλα» επίσκεψη μικρών ολόγραφων εκκλησιών. Από τον 13ο αιώνα μέσα στην Βενετοκτρατία, κτίζονται πολλές εκκλησιές και εικονογραφούνται από  καλούς ζωγράφους (της λεγόμενης Κρητικής Σχολής)

 

Η επίσκεψη στις επόμενες εκκλησιές θα μας οδηγήσει στο σπίτι του Μιχάλη και της Αργυρώς Φραγκιουδάκη, που θα μας φιλοξενήσουν με μεγάλη ευγένεια.  Μια ρακή και κουλουράκια, φιλική κουβέντα, κρύο νερό.

Έχουν τα κλειδιά των εκκλησιών, από την αρχαιολογική υπηρεσία, γαι να είναι δυνατή η  πρόσβαση, στους επισκέπτες.

Κι εδώ ζωγραφική μεγάλης αξίας, διακρίνεται παρά τις μεγάλες φθορές – η συντήρηση  (των μνημείων) άργησε πολύ σ αυτήν την ταλαίπωρη χώρα.

Δίπλα άλλο εκκησ’ακι, πιο πολύταλαιπωρημένο και λιγότερο προσεγμένο.Η ζωγραφικ;h του, ότι έχει απομείνει από  επεμβάσεις και καταστροφές.

 

Επιστροφή στην Παλιόχωρά και εξόρμηση αμέσως στον Αζογυρέ,  με στάση στην Μονή των 99 Πατέρων, αφου περάσουμε μια λαγκαδιά με νερά τρεχούμενα και γιγαντιαία πλατάνια . Η μονή ανακαινίσθηκε με δαπάνη κάποιας θρησκευόμενης κυρίας και ειναι σε καλή κατάσταση , αλλά έρημη.

Δωμάτια που καποτε έμεναν μοναχοί και εκκλησία και μικρή σπηλιά με ιερό – απομεινάρι παλιών θρησκευτικών τόπων, αποτελούν το μοναστηριακό συγκρότημα, που κάποτε θα ήταν γεμάτο ζωή.

 

Προς το Κακοδίκι, με ιστορίες για την ονομασία του και τις 100 πηγές του και τα 33 χωριουδάκια που το συναποτελούν – χαμένα μέσα στα δέντρα μιας ευρύτατης λεκάνης. Θα σταματήσουμε στην Καλιθέα  (το κέντρο του)  και το καφενείο των Γεωργιακάκηδων.

 

Στην γειτονιά των Αβδουλιανών μα ς φιλοξένησε για λίγο ο γιος του Πολιού Γεωργιακάκη ο Μιχάλης(μετά την σύνταξη από την Αθήνα βρέθηκε στα όρη του Σελίνου), θυμηθήκαμε παιδικά χρόνια, αμέσως μετά τον πόλεμο

Υπάρχει ακόμα στην Αγία Τριάδα κοντά ο πλάτανος με την πηγή, που Μπαρμπαρόσσα ανασκολώπησε τον προδότη, λένε ότι από το «καζίκι» (1)φύτρωσε το πλατάνι.  Οι θρύλοι δεν  πάντα αληθινοί βέβαια, μα δίνουν χρήσιμες ιστορίες – προς παραδειγματισμό.

 

Μετά το Σέλινο, χωρίς στάση στην ηρωϊκή Κάντανο, Βουκολιές – μεγάλο κεφαλοχώρι και κατάληξη στο Κολυμπάρι για διανυχτέρευση.  Εδ`ώ βρέθηκε καλό  κατάλυμα, το ξενοδοχείο του Νικητάκη  (παλιού συναδέλφου μηχανικού). Περιποίηση και ταταπληκτική θέα.  Νύχτα  χωρίς φαγητά στο καλό μπαρ  «ΜΥΛΟΣ». Ένα παλιό εργοστάσιο λαδιού(φάμπρικα), διασκευάστηκε με γούστο, και προσφέρει  γλυκά και απεριτίφ.

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΚΡΗΤΗ : ΑΠΟ ΤΗΝ  ΠΑΛΙΟΧΩΡΑ ΣΤΟ  ΚΑΚΟΔΙΚΙ – ΤΟ  ΚΟΛΥΜΠΆΡΙ και ΜΈΝΙΕΣ

Πρωί της 28 ης  Οκτωβρίου, μετά από  το απλό και ωραίο πρωϊνο, της ευγενικής κ. Αριστέας,   για τη Ροδωπού, προς το μεγάλο Ακρωτήρι της Σπάθας.

Δεν θα σταματήσουμε στο πολύ καθαρό και περιποιημένο χωριό (Ροδωπού), συνεχίζουμε προς την άκρη του Ακρωτηρίου.

 

 

Η παραλία «Μένιες»  στην Ανατολική άκρη της «Σπάθας» είναι ένα από τα πιο όμορφα ακρογιάλια της Κρήτης, απολύτως προστατευμένη από όλους τους ανέμους , εκτός του (σπάνιου) ανατολικού.   Πεντακάθαρη λόγω θέσης και πανέμορφη λόγω διαμόρφωσης και πετρωμάτων.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μπάνιο, ο καιρός  θερινός η θάλασσα ζεστή – μάλλον το τελευταίο αυτής της χρονιάς. Μερικοί βοσκοί και (ερασιτέχνες)ψαράδες ετοιμάζουν τραπέζι κοντά στις κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις.

Γυρισμός με στάση στο αρχαίο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, που βρίσκεται στη μέση της διαδρομής προς το Κολυμπάρι. Η εγκατάλειψη είνα φανερή, χρησιμοποιείται απο τους βοσκούς σήμερα.

Κάποτε θα είχε έντονη κίνηση, γιορτές θρησκευτικές και πανηγύρια, ηγουμένους και καλόγερους και ανώτερους κληρικούς. Καί σκεύη πολύτιμα και βιβλία σπάνια και «σγουράφους» και κελλάρηδες και ψωμάδες .

 

Επιστροφή με στάση στη Ροδωπού, καφέ και κουβέντα στο φιλόξενο καφενείο των Παπαδάκηδων – ο ιδιοκτήτης κρατιέται καλά στα 100 χρόνια του.

Κολυμπάρι και Ηράκλειο, με στάση φαγητού στο δρόμο. Συνολική διαδρομή 602 χιλιομέτρων.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

(1)= πάσαλος ξύλινος, μεγάλου μεγέθους- σούβλα (στην περίπτωση αυτή)

Ευχαριστίες στον γιατρό Μιχάλη Κιουρτζόγλου –  οι σημειώσεις του βοήθησαν πολύ.