Η ΟΛΙΚΗ ΕΚΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗ
Επιστρέφοντας από την κηδεία στο Νεκροταφείο Χαλανδρίου, σκεφτόμουν τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας μας. Στα γραφεία της «Νεφέλης» του Γιάννη Δουβίτσα(+2003), στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Τότε που, μαζί με τους φίλους του Αντώνη Ζέρβα και Νίκο Λεβέντη, εξέδιδαν το βραχύβιο περιοδικό «Χώρα», δυο όλα κι όλα τεύχη. Τα κείμενά του στο περιοδικό εκείνο, δεν είχαν την απήχηση που περίμενε. Επέμεινε· και το «Ο νομοθέτης που αυτοκτονεί» του πρώτου τεύχους, το έβγαλε σε βιβλίο στη «Νεφέλη», το 1980. Πάλι τίποτα. Ψαχνόταν ποιο δρόμο θα έπρεπε ν’ ακολουθήσει συγγραφικά. Όταν αργότερα ήρθε το «Περί μέθης», το 1987, τα πράγματα άλλαξαν αμέσως και οριστικά. Απέκτησε γρήγορα αναγνωστικό κοινό, τόσο που ίσως κανένας άλλος της γενιάς του δεν είχε.
Στο μελαγχολικό κλίμα της απώλειάς του, διαλέγω ένα κείμενο ίδιου μήκους κύματος, με το οποίο παρουσίαζε το εξομολογητικό βιβλίο του «Σύνδρομο αγοραφοβίας»(Εκδόσεις Καστανιώτης):
«Η κατάρρευση άρχισε ύπουλα, σαν όλες τις ψυχικές ασθένειες, και μάλιστα σε μιαν εποχή που ένιωθα σιδερένιος και χωρίς εκκρεμότητες. Καθόμουνα με κάποιον φίλο σε ένα πολυσύχναστο καφενείο του κέντρου και γλωσσοκοπανάγαμε, όπως κάνουν όλοι όσοι, πίνοντας καφέδες και χαζεύοντας τους περαστικούς, κλέβουν μερικές ώρες από το Θεό, όταν ξαφνικά μου ήρθε λες ο ουρανός σφοντύλι. Το φως χαμήλωσε σα να έγινε μερική έκλειψη και τα πράγματα ένα γύρο υπέστησαν μια ισχυρή καθίζηση».
……………………….
ΑΛΚΜΑΝ 