Η ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΞΕΧΑΣΤΕΙ (21 – ΑΠΡΙΛΙΟΥ1967)

Κυριακή , Πάσχα, πυρετός 38,9 ´εχουν περάσει τα μεσάνυχτα

Ο βήχας ειναι επίμονος. Αϋπνία με τηλεόραση και ζάπινγκ, ακατανόητες εικόνες, τα ματια τρέχουν καυτερό υγρό, μάλλον σαν ακουαφόρτε, με νερό δεν τσούζει. Οι εφημεριδες ειναι στιβαγμενες, αδύνατον να διαβάσω, το iPad προσφέρει κάποια δυνατότητα , μα το κεφάλι παρά τα ποτήρια που αναβράζουν αναλγητικά, βράζει μαλακ´α σαν να το ζεσταίνει μηχάνημα της Samsung που ονομάζουν αντλία θερμότητας, η κάπως έτσι.

Η κακία της γρίπης και των πιο μοντέρνων ιώσεων, κρύβεται (παραπλανά) με την ήσυχη επίθεση την σιγανή επιβολή και τον πυρετό που τιθασσεύεται , αλλα δεν σταματά.

Κάπως έτσι νομίζεις ότι περνάει η αρρώστια, ενώ αυτή επεκτείνεται, περιορίζοντας αποφασιστικά τη σκέψη, καταργώντας την δυνατότητα κάποιας  κρίσης( εκτίμησης).

Ξημέρωσε ο ύπνος δέν ήρθε , ο πυρετός με το κόκκινο panadol σε διπλή δόση 37,8 δεν εννοεί να πάει πιο κάτω. Σηκώθηκα κουκουλωμενος, μάζεψα οποία ´εντυπα βρήκα, ΒΗΜΑ , ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΕΘΝΟΣ, έχουν τα σημαντικά βιβλία, ξεφύλλισμα όλων των σελίδων, τίτλους…μέσα στον κυκεώνα μια κομμένη σελίδα της ΑΥΓΗΣ, της παμπαλαιας κομματικής εφημερίδας της αριστεράς, ξεχώριζε απο την υπογράμμιςη ενός παλιού  φίλου , φανατικού αναγνώστη της(απο το 1965) που δεν ήταν ποτέ  μέλος των κομμάτων που την στηρίζουν. Είχε στείλει ´ενα κείμενο του ΑΛΕΞΗ ΖΗΡΑ για την 21 Απριλίου, χρονικό , με υπότιτλο :Salonica mi fe, disfecemi Atena.

 

Στο θολωμένο νου μου, δεν χωρούσε ούτε ο τίτλος ούτε οι ξένες λέξεις…μου φάνηκαν ακατανόητος εξορκισμός. Εκείνη η αρρώστια…

´Ηταν πια 9 π.μ.  Φάνηκε να δροσερέυει το δωμάτιο και να γίνεται πιο κανονικός ο σφυγμός μου. Οι καπνοί σταμάτησαν στο κεφάλι μου.

Το θαύμα έρχεται σαν όνειρο, είναι απτό αληθινό ουράνιο.  Όλα ξεκαθάριζαν, 47 χρόνια πριν…21η Απριλίου 1967.   Μα υπήρξε; και βέβαια, ρωτήστε τον Λεφτέρη, τον Γιώργο, τον Τάκη…  Δεν είναι όλοι πια εδώ, μα δεν λείπουν κι όλας.  Η μουσική διακριτική , 40η του Μότζαρντ –  δεν είχαμε και κάτι άλλο στη δισκοθήκη μας.

…

Παρασκευή πρωί , 21η Απριλίου του 1967, στους ορεινούς όγκους  πριν το Νευροκόπι, σε ένα μισογκρεμισμένο μεγάλο κτίριο , μια ομάδα 30 σκαπανέων μηχανικού, δεν έχει καλοξυπνήσει αν και πλησιάζει 8 30.   Εδω δεν υπάρχουν αξιωματικοί και πειθαρχία,  μια αποθήκη πυρομαχικών απέξω, παραχωμένη στο λόφο, και μερικοί υποτιθέμενοι φύλακες(εμείς οι “χαρακτηρισμένοι”αριστεροί στρατιώτες), μην έρθουν οι εχθροί, δηλαδή οι αριστεροί. Ακατανόητο, αλλά έτσι ήταν.

 

Οι πρώτοι που σηκώθηκαν, ο αρχηγός , ένας έφεδρος δεκανέας και ο ασυρματιστής,   έστησαν το μηχάνημα  (ασύρματο) σαν ραδιόφωνο και

ακουγόταν λόγια και μουσική…

Με ξύπνησαν, μα χουζουριαζα κάτω από τις κουβέρτες, χιόνιζε όλη νυχτα, τα παράθυρα δεν είχαν τζάμια και έκανε παγωνιά.  Η μουσική ακουγόταν ευχάριστα, μας δεν άργησα να καταλάβω ότι ήταν κυρίως δημοτικά τραγούδια και άσματα του στρατού. Δεν έδωσα σημασία, στην ζεστασιά μου,  καποιο όνειρο συνοδευε τους ήχους που άκουγα. Όταν μου φάνηκε  κάτι πιο έντονο , κάτι σαν διαταγές και απαγορεύσεις, ήμουν βέβαιος ότι το ραδιόφωνο, ένα κατοχικό σκετς θα παρουσίαζε, οι “Γερμανοι Ξανάρχονται” θυμόμουν πάντα το πρώτο έργο που είχα δει, τον Φωτόπουλο, το “προς τι το μίσος κι ο αλληλοσπαραγμός”…

 

Όμως ο ύπνος δεν άργησε να φύγει, όλοι είχαν σηκωθεί πιά όταν αποφάσισα κι εγώ να πλυθώ και να πάρω στην καραβάνα μου λίγο τσάι.  Είχα ακούσει πολλές φορές τι έλεγε(επαναλάμβανε) το ραδιόφωνο και είχα καταλάβει ότι οι απαγορεύσεις ήταν αληθινές,  είχε κηρυχθεί Δικτατορία λοιπόν…

Λέξη τρομοκρατική, από τον Πάγκαλο και τον Μεταξά, ως τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ…στον Στάλιν δεν πήγαινε (τότε)ο νους. Δικτατορία σήμαινε εξορία ή  φυλακή για μας τους χαρακτηρισμένους Γ΄κατηγορίας (το κομμουνιστές εννοείται).

Μετά την πρώτη μεγάλη κρυάδα κια  την ανησυχία που άρχισε ν΄απλώνει τά δίχτυα της μέσα μου,  δοκίμασα το τσάι πριν παγώσει τελείως – και συνήλθα με λίγη κουραμάνα.

Θα μας “πάρουν” συλλογίστηκα, μάζεψα τα πράγματα μου, έβγαλα τις αρβύλες(αυτές με τις μπρόκες) τις τοποθέτησα μπροστά στο στρώμα(που ήταν κατάχαμα βέβαια)και σκεπάστηκα από κορφής, έπρεπε να ζεσταθώ λιγάκι.

…

Κανείς δεν με ενόχλησε, για μια βδομάδα, κανείς δεν έμαθε (εκτός από μένα)ότι έγινε πραξικόπημα πριν περάσουν αρκετές μέρες, , οι ειδήσεις αργούσαν στην περιοχή μας και μας είχαν τελείως ξεχάσει στις βουνοκορφές.

…

Εργότερα θα φανεί η Χούντα και τα θεάρεστα έργα της, θα πληρώσουμε και μεις τον οβολόν μας στην (βίαιη)εκκλησία της.

…

Ξεξύπνησα ο πυρετός επανήλθε υψηλότερος, οι σκέψεις πάλι έγιναν μια άνοστη σούπα, ήταν αδύνατον να βγάλω νόημα.

Μα σιγά σιγά πάλι  το “Παναντόλ” έκανε το θαύμα του, η ζάλη έγινε ήπια, ο νους καθάριζε …

Πρόσωπα πολλά συνωστίζονταν, σαν να’ πρεπε να θυμηθώ ονόματα,  Η Μαρία Mατοχάκη,με το πολύ κοντό μαλλί, ο Θανάσης Κιουρτζόγλου,  η Ελένη Στεφανάκη με την αδερφή της την Κάτια , η `Πόπη η Καμάρη – ο Γιάννης  Αλεξανδράτος, ο Γιάννης Δουβίτσας ο Βασίλης Πλουμπίδης – ο Τάκης Παππάς.

Η Ρένα Σμυρνιωτάκη με την Μιμή Κελαντωνάκη,  κι ο Χρίστος Κληρονόμος, ο Κώστας Φλέγκας, Ο Κώστας Καρυωτάκης και  ο Χαρίτος Παπαδομιχελάκης, η Άννα Σφακιανάκη ο Κώστας Μαγριπλής, ο Νίκος Γιανναδάκης και  ο Σίφης Καμάρης…

 

Έπρεπε να περάσει τελείως η αρρώστια για να αναρτηθεί αυτό το κείμενο- ίσως να μας θυμήσει κάποιους από αυτούς που λείπουν και μας λείπουν.

…

Μια πολύ μεγάλη συντροφιά κάποτε, δέθηκε στενά – τόσο  που η κίνηση του ενός να επηρεάζει τους άλλους – η αλυσσίδα της Δικτατορίας έσπασε, μα οι δεσμοί (αίματος) που άφησε δεν αλλοιώθηκαν ποτέ.

 

Ηράκλειο 21.4.2014 / 24.4.2014