ΗΡΑΚΛΕΙΟ, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2014

ΗΡΑΚΛΕΙΟ, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2014

Βόλτα απογευματινή, στο κέντρο της πόλης – προς το λιμάνι. Καιρός γλυκύτατος, τος φως χαμηλώνει, κίνηση αρκετή. Κυρίες νωχελικές με καλώδια και κινητά, κορίτσια με κρίκους στα χείλη και αγόρια με τατουάζ, μικροπωλητές και πλανόδιοι μουσικοί, τσιγγάνες με πολύχρωμα μπαλόνια και παιδιά να ξεφωνίζουν, οι γνωστές παρέες των συνταξιούχων, στις καρέκλες της πλατείας…
Εκπλήξεις δεν λείπουν, πέραν των νεαρών που στριφογυρίζουν (σαν σβούρες κυριολεκτικά)στο ισόγειο της Λότζιας (Δημαρχείου) χορεύοντας μια πολύ έντονη μουσική, σήμερα ένα ζεύγος νεονύμφων κινείται αργά προς τον Άγιο Τίτο…

Το μακρύ (με ουρά)νυφικό σέρνεται στο λερωμένο πεζόδρομο, ο γαμπρός ψηλός μελαχροινός “σπαθάτος” και η νύφη πανέμορφη κατσαρομάλλα μεσογειακή, δείχνουν να βρίσκονται εκτός του κόσμου τούτου.

Είναι καποια διαφήμιση συλλογίζομαι, ενώ τους φωτογραφίζω, “είναι πραγματικός γάμος” με πληροφορεί, φωτογράφος που τους ακολουθεί…

Προς το παλιό λιμάνι, που έχει αρχίσει να συγκεντρώνει πολύ(ν) κόσμο. Όχι πια μόνο τους ηλικιωμένους που ακολουθούν συμβουλές των γιατρών, νέοι άνθρωποι και εφηβοι και παιδιά κινούνται συνήθως γρήγορα. Τα «ποστάλια»που είναι πιά τεράστια φέρι μπότ, ετοιμάζονται να αποπλέυσουν, ενώ η δύση ξεπλύνει στη θάλασσα τα κόκκινα σεντόνια της. Πρώτο φεύγει το κόκκινο πλοίο των Μινωικών, της πάλαι ποτέ εταιρείας λαϊκής βάσεως (και τώρα ιταλικής), σε λίγο το μπλέ του…πως τον λένε (χάθηκε τελευταία).

Είναι αδύνατον να μην συναντήσουμε φίλους να η κ. Αργυρή Λ. με την μαμά της, ο Μύρων Μ. με την σύζυγό του , γρήγοροι χαιρετισμοί και πιο γρήγορα βήματα, να φράσουμε στον πρώτο (παλιό) λιμενοβραχίωνα… Σκοτεινιάζει κι ο φωτισμένος Κούλες επιβλητικός κι επίφοβος μας υποδέχεται . Η περίφραξη και τα έργα στήριξης ΄πόσα χρόνια άραγε θα κρατήσουν;

Πόσα χρόνια σ΄ αυτούς τους χώρους σκέφτομαι, πόσοι φίλοι και πόσες συντροφιές, πόσα αγαπημένα πρόσωπα. Μα δεν ακολουθούν πια α βήματά μας, ο μέτριος άνεμος σκορπίζει αναμνήσεις και χάνονται οι εικόνες, το φυσικό περιβάλλον (και η αλμύρα) λες τρώει τα τετράδια της μνήμης. Προς τον πρώτο κυκλικό σταθμό, εκεί που ήταν κάποτε ο φάρος. Καράβια παρατημένα, σαπίζουν μετρούν και τα δικά μας χρόνια. Γερανοί φορτωμένοι σε πλατφόρμες, σημειώνουν μεγάλα ονόματα από την αρχαία μυθολογία και το θέατρο. Η μικρή βάρκα του μονόφθαλμου ψαρά , στη γωνιά της(εκεί που καποτε ήταν μια τρύπα για να ανανεώνονται τα νερά του βενετσιάνικου λιμανιού)καταφύγιο για πάπιες – οι στίχοι έχουν μείνει, η Μαρία κι ο Ψαράς κάπου ψηλά, θα συγομιλούν, για τα βάσανα και τους καυμούς της θάλασσας.

Σκοτείνιασε στην επιστροφή, τα φώτα της πόλης άναψαν όλα, ο τουρισμός τα πολλαπλασίασε δυνάμωσε την έντασή τους. Στην πλατεία των 18 Άγγλων (αυτών που κάποτε έπεσαν μαχόμενοι τα τουρκικά στίφη και κείτονται οι περισσότεροι, στην ειδική πτέρυγα του Παλιού Νεκροταφείου) έχουν γεμίσει όλα τα λαϊκοτουριστικά ψαροταβερνεία, ακούγεται μουσική και χαρούμενος βόμβος. Η δύση έσβηνε πιά, στον Στρούμπουλα τα χρώματα σκοτείνιασαν, η θάλασσα έγινε μολύβι.

Η επιστροφή έχει λίγη ανηφόρα, μα η μικρή βόλτα έδιωξε κάποιες κακές σκέψεις και άνοιξε λίγο την διάθεση …