ΣΤΙΧΟΙ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ (ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ)

ΠΡΑΣΙΝΟ ΘΟΛΟ

(Ι)

Νύχτα σαν σούπα
ιδρώτας
σκέψεις μουσκεμένες
δάκτυλα σε κτυπήματα πλήκτρων
τηλέφωνο κινητό με μηνύματα
ήχος μηχανών – μουσική
να ταν έτσι όπως δεν περιμένουμε

Ν’ ακουμπούσαμε
στο στενό στρώμα
άβολα και μαλακά
χωρίς καμιά λέξη χωρίς ανάσα

Με περηφάνια και συγκατάβαση
κάθε άγγιγμα μισό δάκρυ πιο μεγάλο φιλί

Δεν είμαστε σαν έντομα στο πάτωμα
σαν πεταλούδες στο ταβάνι

κάτω πιο πάνω από ότι μπορούμε
να΄σαι με μας – με μένα

κομμένες ταινίες από έργο ‘προσεχώς’
δεν θα περιμένουμε άλλο – και πως

Άδραξε δάκτυλα και στρίψε πόδια
μπες από μέσα και μείνε χωρίς
καμιάν αρμαθιά κλειδιών και περίσκεψη

“Σ’ αγαπώ” ένας κύλινδρος που τρέχει
δεν μένεις εκεί – δεν μπορείς

Θα περάσουμε τρέχοντας να σπαταλήσουμε
μια σταγόνα φως – αξόδευτης αγάπης