ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ , ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ

 

Α Ν Τ Ι Ο  Φ Ι Λ Ε

Τίποτα δεν ήταν ξαφνικό, εδώ και λίγον καιρό είχε αποσυρθεί (νομίζαμε προσώρας) από τις τακτικές συντροφιές του και τους άτακτους φίλους του (του alkman.gr και του δρόμου).  Μα όταν του  τηλεφωνούσαν, άρχισε να βαριέται, τα χρόνια τον βάρυναν αρκετά, δεν απαντούσε. Ο μάγειρας που του πρόσφερε το γεύμα της μέρας, ανησύχησε,  όταν αργούσε να φανεί,  κάτι θα χει αυτός  , ρωτούσε τους γνωστούς.

Όταν βρήκε την παλιά μοτοσυκλέτα του, όταν πήρε μπροστά με χίλια ζόρια, ξεκίνησε ευχαριστημένος, ήξερε το δρόμο της Δύσης, το μονοπάτι του ουρανού. Δεν αποχαιρέτησε κανέναν, δεν ήθελε καμιά λύπη κανένα δάκρυ, θα καταλάβουν συλλογίστηκε. Σκέφτηκε την Κατερίνα Κ. μόνο μια στιγμή, ειναι πολύ αισθηματική, μα δεν γίνεται κι αλλιώς –  δεν ξαναμπαίνω στην παλιά πόλη ,είπε μέσα του.

 

 

Ο ΑΛΚΜΑΝ δεν θα αναρτήσει κείμενα και σκίτσα του, κόντρα στην συνήθεια, θα παρουσιάσει μόνο φωτογραφίες – από το αρχείο του, αυτού του παράξενου σχεδιαστή, που φαίδρυνε την βλοσυρή επαρχιακή ζωή μας για 50 χρόνια, που άνοιξε χαμόγελα και ποτέ δεν έθιξε κανέναν με το καθόλου ανώδυνο χιούμορ του.

 

Κείμενα για το έργο του έχουν αναρτηθεί στον ΑΛΚΜΑΝΑ και  μπορει εύκολα να τα βρει κανείς  αναζητώντας alkman.gr Ανδρεαδάκης

 

Οι κοινωνικές επαφές του διέτρεχαν από την κορυφή ως τη βάση την κοινωνική και πολιτική και πνευματική ιεραρχία(πυραμίδα), η συμπάθεια του όμως στους ταπεινότερους ήταν έκδηλη.

 

Η καταγωγή του τον έφερνε κοντά στους προνομιούχους, όμως γρήγορα βρήκε δρόμο για τους «άλλους», που αγωνιζόταν για κοινωνικά δικαιώματα και δημοκρατία- οι  φοιτητές ήταν η πρωτοπορία τους.

 

Οι καλλιτέχνες που εργάζονται με τα χέρια, έχουν χαρακτηριστικά δάκτυλα – ο Ανδεαδάκης δεν είναι εξαίρεση, εδώ ο φακός τα αποτύπωσε, παραπονιόταν τελευταια για κάποιο πρόβλημα στο ένα δάκτυλο, αν και  ο φίλος του ορθοπεδικός Κ.Τ.  βοήθησε να διορθωθεί(βελτιωθεί).    

 

Ζωόφιλος, μετά το σκυλάκι του δεν θέλησε να ξανασυνδεθεί στενά με άλλο ζώο, όμως είχε καλές σχέσεις με τα σκυλιά του δρόμου, μπορούσε να συνεννοηθεί εύκολα μαζί τους.

 

Οι φιλίες του με τους γιατρούς όλων των ειδικοτήτων είναι γνωστές,  όμως όταν οι επιστήμονες έδειχναν καλλιτεχνικές  ανησυχίες και είχαν επιδόσεις, τους επαινούσε θερμά. Εδώ με τον Μανόλη Τσικαλά, που  είχε εξαιρετικη απόδοση ως Καπετάν Μιχάλης, στην παράσταση των δικηγόρων, που σκηνοθέτησε ο Γ.Μαρκόπουλος.

 

Άνθρωπος της πόλης, αν και του άρεσε να επισκέπτεται την εξοχή και το χωριό της οικογένειάς του,  έκρινε και δοκίμαζε τις τεχνικές και αρχιτεκτονικές εφαρμογές του Ηρακλείου. Εδώ δοκιμάζει το τερατώδες σκαλοπάτι των Τριών Καμαρών (πλατεία Ελευθερίας). Ευτυχώς δεν κατέληξε στον φίλο του ορθοπεδικό (διασώθηκε).

 

Η προσφιλής βόλτα όμως ήταν στη θάλασσα,  το

Μπεντενάκι αγαπημένη περιοχή – ας άλλαξε τόσο πολύ με τις επεμβάσεις κάθε είδους, καλές κακές ή μετριες.

 

Στο διαδίκτυο διαβάσαμε σε κειμενο της  δημοσιογράφου Ειρήνης Νικολοπούλου: «Όταν φεύγει ένας άνθρωπος που το μότο του στη ζωή είναι» Μηδειάστε παρακαλώ»,τα λίγα λόγια για τον αποχαιρετισμό του δεν συνάδουν με θλίψη. Ο Γιάννης Ανδρεαδάκης, ο σκιτσογράφος-γελοιογράφος του Ηρακλείου, τη μόνιμη καυστική διάθεση, κατέγραψε με το πενάκι του όλα τα κωμικοτραγικά που συνέβησαν στην πατρίδα του τα τελευταία 50 χρόνια.(…) Η μοίρα επεφύλαξε σε εμένα να γράψω τα λίγα λόγια για το θείο Γιάννη Ανδρεαδακη που είχα την τύχη να γνωρίσω όταν παντρεύτηκα τον ανιψιό του αρχιτέκτονα ,Μύρωνα Τουπογιάννη, γιο της αδελφής του Ελένης Ανδρεαδάκη – Τουπογιάννη. Ευτυχώς θείε με περίμενες για ένα φιλί – αντίο , πριν ανεβείς ψηλά για να κάνεις όλους τους αγγέλους να χαμογελούν.

 

Δεν ξέραμε πολλά για την οικογενεια του γιατί δεν ήταν κοντά τα παιδιά της αδελφής του.  ΟΙ μακρυνότερες συγγένειές του ήταν τόσο εκτεταμένες, που σε κάθε στενό της πόλη μας  κάποιος ξάδερφος κατοικούσε. Όμως έζησε κυρίως με τους φίλους του, επέκτησε έναν κύκλο ανθρώπων  που τον αγαπούσε και τον εκτιμούσε αληθινά κι αυτός  ανταπέδιδε τά ίδια αισθήματα, με ευγένεια και ανυπόκριτη ευαισθησία και συμπάθεια.

 

 

 

Αντίο φίλε,  έφυγες χωρίς αποχαιρετισμούς,  μα δεν τα κατάφερες να μην ραγίσεις την καρδιά μας.

 

 

___________________________________________________________________________________________________

 

 

 

ΟΙ φωτογραφίες δεν τελειώνουν, τελευταία, ποζάρει στα συνθήματα των τοίχων, σαν κάτι να θέλει να πει…

 

 

 

 

ΠΡΟΣΘΗΚΗ:

Ευχαριστούμε τον Κώστα Τριγώνη για το σχόλιο που πρόσθεσε, είναι αυτός που γνώρισε ίσως πιο πολύ από κάθε άλλον τον Γιάννη Ανδρεαδάκη,  αφού ήταν αρχισυντάκτης στην εφημερίδα που τον ανέδειξε (την ΑΛΛΑΓΗ εκδοση Μ.Καρέλλη) και συνεργάσθηκε χρόνια μαζί του. Προσθέτουμε φωτογραφία από την δεκαετία του 1950, όταν ο σκιτσογράφος υπηρετούσε στο ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ.

Συμπληρώνουμε στοιχεία και κυρίως φωτογραφίες, στο κείμενο. Ο μοναδικός σκιτσογράφος και γελοιογράφος της πόλης μας,  δεν διέτρεχε από την κορυφή ως τη βάση την ιεραρχία της, αλλά και τις ηλικίες των κατοίκων της. Οι φίλοι του ήταν από 5 έως 95 ετών.

Οι συζητήσεις και οι αναλύσεις είχαν πάντα καλοσύνη αλλά και καυστικό χιούμορ, ο αρχιτέκτων Γιάννης Περτσελάκης, είχε δείξει την εύθυμη πλευράτου με το σατιρικό περιοδικάκι, ΜΟΥΣΙΚΩΣ ΑΓΟΥΣΤΟΣ,  τι να λένε αραγε οι δυο φίλοι που διαφέρουν ηλικιακά μια γενιά.

Οι φωτογραφίες τον σχεδιάζουν, προσέχουν τα χέρια του, οργανο εκφραστικότητας αλλά και απεικόνισης και χιούμορ και σάτιρας.

 

 

 

 

 

 

 

 

Μπορείς να γνωρίσεις ανθρώπους από τη φωνή την «κοψιά»τους  και βέβαια το πρόσωπό τους το μέγεθός τους το στύλ. Αλλα κάποτε τα χέρια δίνουν το στίγμα τους.