ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΦΑΣΟΥΛΗΣ – Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ (ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ)
Αφιέρωση: στους ηθοποιούς : Γιώργο Αντωνάκη και Μαρία Σαριτσάμη
Λίγοι πια διαβάζουν εφημερίδες, λιγότεροι τις αγοράζουν- ελάχιστοι τις εκτιμούν. Ανήκω σ αυτούς τους ελάχιστους, που είναι ακόμα “κολλημένοι” στον “έντυπο”τύπο. Θες η συνήθεια, ο αταβισμός, ή ηλικία και βέβαια η εικαστική αντίληψη, που δεν ικανοποιείται μόνο με ψηφιακές ειδήσεις και εικόνες και αέρα κοπανιστό. Χαρτί, μελάνι, γραπτός λόγος…άνθρωποι που ξέρουν να γράφουν. Η μανία των νεοελλήνων για συζήτηση και φωνές ποτέ δεν ήταν του γούστου μου, καλύτερα βουβός, άφωνος, “κινέζος”, σκεφτόμουν πριν 50 χρόνια . Μα υπάρχουν ακόμα δημοσιογράφοι που ξέρουν ότι τα τριτόκλιτα γίνονται στη δημοτική απλούστερα, ο πάτερ πατέρας και ο Απόλλων, Απόλλωνας. Γίνεται κι αυτό. Ας αναδείχθηκαν από τους γνωστούς αρκετοί στην μικρή οθόνη (Χαρδαβέλας, Χατζηνικολάου κλπ)και πάρα πολλοί στην μεγάλη σκηνή της Βουλής (Κανέλλη, Λιάνης, Δημαράς, Κύρτσος κλπ). ο Ευθυμίου κάποτε έγραφε ορθά τα ελληνικά κι ο Παναγιωτόπουλος έκανε ρεπορτάζ σωστά και σπαρταριστά. Ήξεραν ανάγνωση και γραφή. Είχαν προϊσταμένους (αρχισυντάκτες)σοβαρούς αλλά και καλλιεργημένους , δεν σήκωναν μεγάλες αβαρίες.
Δεν έχουν μείνει πολλοί, αλλά το παράξενο, αναδείχθηκαν άλλοι, που δεν το περιμέναμε, όχι συγγραφείς και λογογράφοι, αλλά ηθοποιοί. Ξεχωριστός, σημαντικός απολαυστικός και ταλαντούχος ο Σταμάτης Φασουλής – από το σανίδι στις στήλες μιας μεγάλης (τουλάχιστον κάποτε) εφημερίδας.
Είναι σπάνιο μα συμβαίνει, να ναι κανείς πολυτάλαντος- δηλαδή πολυπλούσιος σε ταλέντο. Μα ο Σταμάτης λένε , μυρίζει σανίδι, σαν συγγραφέας, πάλι σκηνή οραματίζεται αλλά και σαν αρθογράφος, από το σανίδι ξεκινάει. Όμως τι παράξενο, ο ηθοποιός δεν χάνεται (βέβαια) όμως αλλάζει γίνεται αγνώριστος σχεδόν όταν γράφει. Είναι λόγιος συγγραφέας και οξυδερκής αναλυτής, διανοούμενος πολλών ιδιοτήτων και ταχυτήτων (ας επιτραπεί η έκφραση). Ζωγραφίζει με παστέλ, σκηνογραφεί με χαρτόνια, παίζει και μοιράζει ρόλους και κυρίως (ανα)δημιουργεί εικόνες της καθημερινής μας ζωής. Και σαν καλλιτέχνης, δεν γκρινιάζει απλώς, δεν οδύρεται, δεν τραβάει τα μαλλιά του. Κατεβαίνει τις κοιλάδες κι ανεβαίνει τους δικούς μας λόφους , για να μας δώσει κουράγιο. Παίζει με το πρόσωπό μας, σκουπίζει δάκρυα και χαράζει χαμόγελο. Ας είναι τόσο δύσκολος ο καιρός. Δεν “πολιτικολογεί” κι ας είναι τοποθετημένος, ένας ακτιβιστής με μάσκα υποκριτή του αρχαίου θεάτρου, με κοθόρνους και εξαιρετική ευαισθησία. Δεν κρύβεται μα δεν συμβουλεύει. Τον συμπαθούμε, είναι μια χαραμάδα φως, στο σκοτεινό τοπίο των ΜΜΕ, μια μικρή , τόση δά, ελπίδα.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
Η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου, διέπρεψε στην πολιτική, δηλαδή ανέβηκε μεγάλα σκαλιά και κατέλαβε υψηλότατες θέσεις. Αυτό δεν σημαίνει και πολλά, για τους υπόλοιπους Νεοέλληνες. Είναι φανερό ότι έγιναν συμβιβασμοί, που ξεπέρασαν τα όρια και τούμπες που δεν είχαν καμιά χάρη και κανενα γούστο ( Δαμανάκη, Ανδρουλάκης κ.α.) .
Στις τέχνες και κυρίως στο θέατρο, η γενιά που «ανδρώθηκε» στα χρόνια της δικτατορίας, έκανε θαύματα, σε πολλούς τομείς – άλλαξε τελείως (ανανέωσε) την κοινωνικότερη από όλες τις τέχνες. Ισως πρέπει κάποτε να σχολιασθεί αυτό το γεγονός.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ:
(Αντιγραφή από διαδίκτυο)
Είναι ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα πρόσωπα του ελληνικού θεάτρου. Από εκείνους τους ανθρώπους που δεν περνούν απαρατήρητοι. Ο Σταμάτης Φασουλής, ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής: θεατράνθρωπος με μία λέξη. Από το Ελεύθερο Θέατρο και την Ελεύθερη Σκηνή στις κεντρικές αθηναϊκές σκηνές και στο Εθνικό Θέατρο, με πολλές συνεργασίες και με μια ευρύτατη γκάμα θιάσων. Πολλή επιθεώρηση, πολύ ελληνικό έργο, πολλή ελληνική κωμωδία και λιγότερο ξένο κλασικό.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
Τα κείμενα του Σταμάτη Φασουλή, δημοσιεύονται κάθε Σάββατο στα ΝΕΑ
ΑΛΚΜΑΝ 