Ενώ ετοιμάζαμε το κείμενο και τις εικόνες για τον Στέλιο Αλεξίου, ένα διαδικτυακό μήνυμα μας πληροφορούσε ότι η πιο σεβαστή αρχόντισσα του Μεγάλου Κάστρου, η Μάρθα Αλεξίου Αποσκίτη, είχε διαβεί το κατώφλι για την άλλη πόρτα, για να συναντήσει τον σύντροφό της. Σαν στον τύμβο της Αμφίπολης, πέρασε από το πρώτο δωμάτιο στο δεύτερο και στο τρίτο, αναζητώντας τον Στέλιο . Τα κτερίσματα θα σκεφτόταν, μα είναι τόσα πολλά, που να χωρέσουν σε τόσο μικρούς χώρους, βιβλία και έγγραφα και αντικείμενα πανάρχαια.
Έφυγαν περίπου μαζί, θα μείνουν δίπλα δίπλα στο ίδιο σκληρό κρεβάτι, δεν υπάρχει μεγάλο μαυσωλείο, με περίλαμπρες αρχιτεκτονικές και αγάλματα και μωσαϊκά, όπως ίσως θα τους έπρεπε. Είναι όπως θα ήθελαν, στην άκρη του βουνού, στους βράχους και στα δέντρα και τις πρασινάδες, κάτω από τον ουρανό που χαμηλώνει, δίπλα στους απλούς ανθρώπους και τους ξωμάχους, που κρατάνε ακόμα κάποιους ήχους (φωνήεντα και σύμφωνα) από την πιο αρχαία μας γλώσσα.
Πήγα αυτήν τη φορά εγκαίρως στο Κράσι (Δευτέρα 17/11/2014), με λίγα ροζ τριαντάφυλλα, θα τους αρέσουν συλλογιζόμουν, είναι κατάλληλα για την συνάντηση τους. Ήξερα (διαισθανόμουν) τη ρωμαντική διάθεση της Μάρθας , ο Στέλιος συγκρατημένος και προσεκτικός θα άφηνε μιαν ανάσα ανακούφισης, έπρεπε να βρεθουν λίγα λουλούδια θα΄λεγε.
Δεν μπορεί να καθορίσει εύκολα κανείς τις ανθρώπινες σχέσεις, τις συγγένειες που δεν είναι τυπικές, δεν έχουν σxέση με DNΑ και ομάδες αίματος, δεν έχουν επαγγελματικά ή οικονομικά κίνητρα. Οι Αλεξίου ( Στέλιος και Μάρθα) ήταν για μένα (υποθέτω και για άλλους) συναισθηματικοί και πραγματικοί δάσκαλοι, έδιναν (χωρίς τσιγκουνιές) γνώσεις πολλές αλλά (κυρίως) και βοήθεια ηθική και στήριξη. Πρόσφεραν τη στέγη τους, τον πραγματικό χώρο του πνευματικού ανθρώπου, για να βρουν όσοι είχαν ανάγκη προστασίας, για να απλώσουν την πραμμάτια τους και να ανοίξουν τα φτερά τους.
Ο μεγάλος σεβασμός και για τους δυο, περιόριζε τις εκδηλώσεις εκτίμησης και φιλίας – μα θα αισθανόταν τα κύματα της συμπάθειας και της αγάπης να ανεβαίνουν με τον καιρό και θα καταλάβαιναν την προσοχή μας, να μην παραβιάζουμε εύκολα την ησυχία τους.
Δεν ξέρω αν η πόλη μας γίνεται φτωχότερη όταν φεύγουν οι πιο σημαντικοί πνευματικοί της άνθρωποι, η ζωή συνεχίζεται, μα για μας που χάνουμε από τα πνευματικά υπάρχοντά μας, είναι απώλεια μεγάλη – φτώχεια. Τα δάκρυα δεν προέρχονται από αυτό, η ωφέλεια έρχεται μετά, είναι η έλλειψη των οικείων, των δικών μας που μάθαμε να ζουμε μαζί τους κι είναι αδιανόητο ,πως θα φύγουν.
Είχαμε διαλέξει το ποίημα ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ταιριάζει πολύ με την περίσταση, για την Μάρθα Αποσκίτη θα επανέλθουμε – ήδη έχει αναρτηθεί το πολύ πλούσιο βιογραφικό της σημείωμα, που μπορεί εύκολα να να βρει κανείς στο διαδίκτυο.
__________________________________________________________________________________________________________________________
12.11.2014
ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΕΒΕΛΑΚΗΣ:
Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΟΥΔΟΥΝΙΟΥ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΑΛΕΞΙΟΥ
Έπαιρνα αριστερά τον μικρό δρόμο μετά το Μεϊντάνι, σταματούσα λίγα μέτρα πιο πέρα, στον αριθμό 3, και πίεζα ελαφρά ένα φθαρμένο ηλεκτρικό κουδούνι, περιμένοντας ν’ ακούσω τη γνώριμη φωνή «σας ανοίγω». Είχε συνήθως προηγηθεί τηλεφώνημα από την Αθήνα. Στην οδό Αργυράκη λοιπόν, ο ήχος του κουδουνιού και η αναμονή της φωνής του Στυλιανού Αλεξίου στο θυροτηλέφωνο. Η συζήτησή μας άρχιζε αμέσως και διαρκούσε ώρες.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, η επίσκεψη τελείωσε πριν αρχίσει, στο απλό πάτημα του κουδουνιού. Έληξε σε εκείνο το νικελένιο τετράγωνο κουμπί, κυρτό και γυαλιστερό σαν καθρεφτάκι.
12.11.2014
_______________________________________________________________________________________________________
Θα αντιγράψουμε (φωτοτυπικά) ένα γνωστό ποίημα του Charles Baudelaire, από την συλλογή μεταφράσεων του Στυλιανού Αλεξίου : ΤΟ ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟΝ. Ο φιλόλογος, πλησιάζει την αληθινή ποίηση με απόλυτη προσοχή και μεγάλη ευασθησία και γνώση αλλά και την ικανότητα του ποιητή – που ποτέ δεν πρόβαλε, περιοριζόμενος στα φιλολογικά κατά κανόνα μελετήματα. Όμως την διακεκριμένη θέση του στην Νεοελληνική Γραμματεία, την οφείλει όχι μόνο στις γνώσεις και την σοφία του αλλά και ποιητική του φλέβα , που του έδωσε την δυνατότητα να ξεφεύγει (χωρίς να τον υποβιβάζει) )από τον στενό επιστημονικό λόγο, να εκφράζεται με τρόπο που να είναι ελκυστικός (και κατανοητός) σε κάθε αναγνώστη της λογοτεχνίας και των μεγάλων έργων.
Οι μεταφράσεις του Στέλιου Αλεξίου αποδεικνύουν την γλωσσομάθειά του, που ίσως δεν ξεπέρασε την ικανότητα του ποιητή και φιλολόγου πατέρα του, που μιλούσε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές γλώσσες, όμως είναι βέβαιο ότι γνώριζε με πλήρη επάρκεια Αγγλικά-Γαλλικά-Γερμανικά, τόση όση χρειάζεται όχι η κατανόηση των ποιητικών κειμένων αλλά και η μετάφραση τους. Γλωσσομαθής ήταν και η Μάρθα Ολυμπία, έτσι μπόρεσε να μας προσφέρει τις συγκριτικές μελέτες για τον Ερωτόκριτο (και οχι μόνο) υπερπολύτιμες για όσους αγαπούν την ποίηση της κρητικής λεγόμενης Αναγέννησης και τον πιο μεγάλο ποιητή της τον Βιτσέντζο Κορνάρο.
Καλό τους ταξίδι, οι κρητικοί θα τους θυμούνται πάντα, μα και όλοι οι νεοέλληνες που αγαπούν την λογοτεχνία και την ποίηση.
Ηράκλειο 17.11.2014
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
α. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να βρει κείμενα για τον Στέλιο Αλεξίου στο site : alkman.gr, οι συναντήσεις του με τον Νίκο Καββαδία.
β.Χρήσιμα στοιχεία για το έργο του Σ.Αλεξίου : http://katerinatoraki.blogspot.gr
ΑΛΚΜΑΝ 
Η ζωή συνεχίζεται, όμως η απώλεια υπάρχει, για την πόλη, για το νησί… Εξαιρετικά τα λόγια σας.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αγαπητε ΑΛΚΜΑΝ μολις πληροφορηθηκα την υπαρξη σου. Διαβασα τα παραπανω καλα σου λογια τους αγαπημενους μας Στελιο και Ολυμπια.Η συζυγος μου κι εγω θερμα σε ευχαριστουμε.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!