Δεν είναι παράξενο, αυτοί που λείπουν – και τους αναζητάμε- βλέπουν καλύτερα και πιο καθαρά, τους έχουμε μεγάλη ανάγκη. Ο Γιάννης Γιγουρτσής, ένα νέος από αυτούς ( από την Πόλη) στο διαδίκτυο αναρτά κείμενα που έχουν ενδιαφέρον, κάπου αντιγράφει δικές μας αντιδράσεις και σκέψεις, εκεί στην άλλη άκρη του ελληνισμού – στα φώτα του «Περάν», περιγράφει ελκυστικά,μας μιλάει παραμυθητικά,μας κάνει να » ξεχνάμε και να θυμόμαστε», ας τον διαβάσουμε , ας τον δούμε:
Η πιο σκοτεινή μέρα…
Η ώρα είναι 5 και εδώ στην Πόλη έχει σκοτεινιάσει τελείως. Βράδυ. Σε λίγο θα ξεκινήσει η πιο μακρά και η πιο βαθιά νύχτα του χρόνου. Το βαθύ σκότος που ζούμε αυτές της μέρες δίνει την ευκαιρία για ενδοσκόπηση, περισυλλογή και αποφάσεις. Αποφάσεις για εσωτερική αλλαγή αλλά και δράση. Το σκότος είναι μέσα μας, όπως και το φως, και παλεύουν μεταξύ τους όλον τον χρόνο. όλη μας τη ζωή. Στο χέρι μας είναι να αγωνιστούμε και να κερδίσουμε το φως. Ή μήπως όχι;
Ζω σε δύο χώρες όπου έχει φτάσει η πιο σκοτεινή μέρα και μαζί η ώρα της περισυλλογής και της δράσης, Το σκοτάδι κρατάει καλά ακόμα, άλλωστε μόλις τώρα έγινε πιο βαθύ. Ωστόσο στο πιο βαθύ σκοτάδι είναι που θα αναζητήσεις την σπίθα που θα φέρει τη φλόγα και μετά τη φωτιά, φωτιά που είτε θα σε λυτρώσει είτε θα σε πυρπολήσει. Ότι και να είναι αξίζει τον κόπο να το προσπαθήσεις. «Ουκ επ’ άρτω μόνο ζήσεται ο άνθρωπος»
Τα φώτα στο Πέρα ανάβουν και όσο σκοτεινιάζει γίνονται πιο λαμπερά. Η δυνατή και συνεχής βροχή είναι λυτρωτική, νιώθεις πως καθαρίζει τα πάντα γύρω. Κυρίως έχει εξαλείψει την βαριά μυρωδιά του λιγνίτη, των πλαστικών και των άλλων φτηνών υλικών που καίνε οι άνθρωποι εδώ στο Φανάρι για να ζεσταθούν. Το φυσικό αέριο δεν έχει φτάσει ακόμα εδώ σε πολλά σπίτια, ούτε και η αστική ανάπτυξη ( ο Θεός να μας φυλάξει).Η γειτονιά μπορεί να γίνεται μοδάτη σιγά σιγά, αλλά ευτυχώς ακόμα την έχουν ανακαλύψει μόνο οι κουλτουριάρηδες, οι διανοούμενοι και μερικοί παλαβοί που αναζητούν, λέει, την Πόλη ( ή μήπως την πόλη) που έχασαν.
Οι ουρανοξύστες στο βάθος έχουν χαθεί πίσω από την ομίχλη και τον μουντό ουρανό. Μόνο αυτοί οι δύο άσπροι απέναντι στο Φερίκιοι διακρίνονται.Είναι πολύ κοντά για να κρυφτούν. Δεν πειράζει τους κάνω αφαίρεση από την εικόνα του μυαλού μου.
Θυμάμαι τον σφίξιμο που ένιωθα όταν τους έβλεπα να ανεβαίνουν όροφο όροφο με ταχύτητα και με αναίδεια, την γνωστή αναίδεια του νεόπλουτου κσι συνάμα απαίδευτου χωριάτη, και να σκίζουν βάναυσα τον ιστορικό ορίζοντα της βόρειας ακτής του Κεράτιου. Αυτόν τον ίδιο ορίζοντα που κάποτε έβλεπε ο Πορθητής από τα τείχη της πόλης που κατέκτησε και ο Αλέξιος Κομνηνός από το παλάτι των Βλαχερνών. .
Λίγο πιο κάτω χτίστηκε στη συνέχεια και η νέα γέφυρα στον Κεράτιο για το μετρό- μνημείο κίτς και επιδειξιομανίας. Ευτυχώς δεν φαίνεται από εδώ. Διακρίνεται πάντως ο Γαλατάς και ο πύργος του φωτισμένος και έτοιμος να δεχτει στον πάνω όροφο τους τουρίστες που ζητούν «οριένταλ και γκλάμουρ στην μαγική Ισταμπούλ» Κατά βάθος βεβαίως γυρεύουν να αναπληρώσουν τον έρωτα που λείπει από την ζωή του.
Πρέπει να φύγω. Το χριστουγεννιάτικο παζάρι μας στη Μεγάλη Σχολή τελείωσε και είναι καιρός του ποιήσαι. Η βροχή συνεχίζει ατελείωτη. Θυμάμαι τα λόγια του ποιητή
« Η πιο ωραία βροχή πέφτει στην Ιστανμπούλ
Ώρες τραβούν το δίχτυ τους οι ψαράδες
Η πιο ωραία βροχή πέφτει στην Ιστανμπούλ.»
Βγαίνοντας έξω ένας γλάρος περνά από μπροστά μου. Μοιάζει με χαιρετισμό και ξεπροβόδισμα της ημέρας. Τι ανάγκη έχει αυτός σκέφτηκα. «Ακολούθησέ με» σα να μου λέει. «Ούτε η βροχή ούτε η ασκήμια με πειράζει. Η ελευθερία της ψυχής μας μετρά και αυτή βρίσκεται στο φως που έχουμε μέσα μας, μην το ξεχνάς»
Υ.Γ. Διάβασα πως η νύχτα της 21ης Δεκεμβρίου 2014 είναι λίγο μεγαλύτερη από όλες τις υπόλοιπες που προηγήθηκαν ως τώρα. Στην πραγματικότητα θα είναι η πιο μακριά νύχτα που γνώρισε ποτέ η γη από τότε που δημιουργήθηκε…
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
Οι φωτογραφίες προέρχονται από το διαδίκτυο, και τα στοιχεία που παρουσιαζει ο Γ.Γιγουρτσής.
ΑΛΚΜΑΝ 