ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ
Το ταξίδι από χρόνια ετοιμάζαμε
συγκεντρώσαμε πλούσια προμήθεια
υλικά κι εξαρτήματα παίρναμε
κι αποδιώχναμε κάθε συνήθεια
Μυθικές διαδρομές μελετούσαμε
δοκιμάζαμε ρόλους και στάσεις
στων παπύρων τους χάρτες μετρούσαμε
αποστάσεις στεριάς και θαλάσσης
Στα παλιά μας λευκώματα βρήκαμε
παιδικές ιστορίες και λόγια
και στη μνήμη δουλεύαν ακούραστα
του Daly τα ρευστά τα ρολόγια
Κάθε χρόνος σαν μέρα φαινότανε
το καράβι χτιζόταν τ΄ονείρου
στην κουβέρτα τα ξύλα του δέναμε
με κατράμι και λάμες σιδήρου
Τα κατάρτια ψηλά και περήφανα
από δέντρα που κόψαν στη Μάνη
στα μεγάλα του του ξάρτια και τ΄άλμπουρα
ναυτικούς κόμπους είχαμε κάνει
Μεταξένια πανιά ανατολίτικα
με κεντήματα χίλια στολίδια
κι οι παντιέρες ν΄ανοίγουν στον άνεμο
σαν σπανιόλικα να ναι ριπίδια
Στης Αμβέρσας το πόρτο μας φτιάξανε
με χαλκό τιμονιέρα κι εξάντα
στο πηδάλιο η λαχτάρα για τ΄άγνωστο
και πορεία καρντίνια σαράντα
Περιστέρια και σμήνη γλαρόπουλα
στους αγέρηδες παίζουν πετάνε
των ερώτων φτερά κροταλίζουνε
η Σαπφώ κι ο Αλκαίος τραγουδάνε
Τα λουλούδια μαδάνε στον άνεμο
σκορπούν σκόνη πυκνή μυρωδάτη
και την πίκρα που στίβει τα χείλη μας
απαλαίνει γκυκαίνει τ’αλάτι
Του παράδεισου τόπος βελούδινος
σκηνικό για χορό και τραγούδι
το νησί της «Ουράνιας» σαν να “ντυνε
το χρυσό των ερώτων το χνούδι
Μα τ΄ανήμερο πέλαγο κύματα
ανεβάζει στεριές πλημμυρίζουν
οι ακτές των Κυθήρων σαν κόλαση
μες την πίσσα το θειάφι π” αχνίζουν
Τα φτερά των Ερώτων διπλώθηκαν
και ψηλά μες τα νέφη χαθήκαν
οι μικρούλες οι φώκιες που παίζανε
στις σπηλιές τις βαθιές εκρυφτήκαν
Τα κατάρτια σπιρτόξυλα σπάσανε
την κουβέρτα σαρώσαν οι ανέμοι
τα σκοινιά και τα ξάρτια κοπήκανε
το καράβι ακυβέρνητο μένει
Μοναχοί στων κυμάτων τη μάνητα
το νερό θολωμένο καπνίζει
κι ο βραχνάς πιο βαρύς κι απ΄ το σίδερο
στο βαθύ το βυθό μας ποντίζει
Το καράβι που χρόνια ετοιμάζαμε
για ταξίδι του ονείρου, στον πάτο
με τα φύκια στεφάνια μας πλέκουνε
οι νεράιδες το κόσμου του κάτω
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: /Από την ομότιτλη ποιητική συλλογή«σατιρικών και νοσταλγικών στίχων»/πρώτη ανάρτηση πριν 5-6 χρόνια/Διόρθωση και οριστικοποίση της μορφής
είχε κάνει κάποτε ο Στέλιος Α.
ΑΛΚΜΑΝ 