ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΜΠΕΛΗΣ
17.12.2015 ΑΓ. ΤΙΤΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ
Ο Σταύρος ήταν ένας ήσυχος και νηφάλιος άνθρωπος. Σοβαρός ευφυής, αγαπητός και χαμηλών τόνων. Στον Σταύρο σε τραβούσε πιο πολύ το στυλ του. Ήρεμο και αποτελεσματικό συγχρόνως. Δεν είχε κορόνες, δεν είχε μεγάλα λόγια, είχε όμως εμμονή στις ιδέες του και μεθόδευση για να τις υλοποιήσει. Προσπαθούσε να προσεγγίσει την ουσία του προβλήματος έβλεπε πίσω από τις γραμμές και τις διατυπώσεις. Ήταν διεισδυτικός. Δε σε κούραζε χωρίς λόγο και δε μαλώνατε και εύκολα. Φίλοι από τα φοιτητικά μας χρόνια στο Πολυτεχνείο, με διαφορετικές πολιτικές διαδρομές δε θυμάμαι ποτέ, μα ποτέ, στο παρελθόν να έχω ανταλλάξει μια πικρή κουβέντα με τον Σταύρο. Ήξερε να σέβεται τους πάντες, φίλους και αντιπάλους (εννοώ πάντα πολιτικά, διότι άλλους αντιπάλους δεν είχε) και γνώριζε πάνω απ’ όλα ότι η πραγματική φιλία είναι τόσο σπάνια που πρέπει να τη φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού. Ο Σταύρος γεννήθηκε το 1948 στο Ηράκλειο. Διακρίθηκε από πολύ μικρός για τις επιδώσεις του στο σχολείο. Σημαιοφόρος στο Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων Ηρακλείου μπήκε στη σχόλη Μηχανολόγων – Ηλεκτρολόγων του Ε.Μ.Π. και τελείωσε με την ειδικότητα του Μηχανικού Παραγωγής. Στην επαγγελματική του ζωή εργάστηκε ως ελεύθερος επαγγελματίας στην ά φάση σαν Μηχανολόγος Μελετητής και αργότερα έως τελευταία ως οικονομοτεχνικός σύμβουλος. Διακρίθηκε για τη προσφορά του στα κοινά είτε ως συνδικαλιστής στο Τεχνικό Επιμελητήριο τμήμα Ανατολικής Κρήτης του οποίου διετέλεσε και πρόεδρος είτε μετέπειτα ως Γενικός Γραμματέας Περιφέρειας Κρήτης και Ανατολικής Μακεδονίας κ Θράκης και επίσης Γενικός Γραμματέας στα Υπουργία Εσωτερικών και Χωροταξίας κ Περιβάλλοντος στην κυβέρνηση Σημίτη. Παράλληλα αρθρογραφούσε στον τοπικό τύπο κυρίως για θέματα που είχαν σχέση με την τοπική αυτοδιοίκηση, την πόλη του Ηρακλείου, την ανάπτυξη της χώρας αλλά και γενικότερα. Η φιλία μου με τον Σταύρο ξεκινά από τα χρόνια της δικτατορίας, όπου ως φοιτητές ιδρύσαμε μαζί με πολλούς επώνυμους σήμερα Ηρακλειώτες, συνομήλικούς μας και μη, τον Πολιτιστικό Σύλλογο Νέων Ηρακλείου, σύλλογο που δημιούργησε μια μικρή εστία αντίστασης στα 1971 κόντρα στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Στη συνέχεια στο Τεχνικό Επιμελητήριο τμήμα Ανατολικής Κρήτης βρεθήκαμε στη Δημοκρατική Παράταξη Μηχανικών μετά τη χούντα και στη διοίκηση του ΤΕΕ. Με το Σταύρο έχουμε μελετήσει, έχουμε συζητήσει, έχουμε ονειρευτεί ένα καλύτερο Ηράκλειο, μια καλύτερη Κρήτη, μια ομορφότερη χώρα. Και ο Σταύρος ακόμα και πρόσφατα, με επίγνωση της βαρύτητας της κατάστασης της υγείας του, συζητούσε με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, με την αγωνία και την διάθεση του ανθρώπου των ιδεών και των οραμάτων. Αποχαιρετώ με βαθειά λύπη τον αγαπημένο μου φίλο, κουμπάρο, συνάδελφο, αγωνιστή της ζωής Σταύρο Καμπέλη και εύχομαι στην αγαπημένη του Ελένη και στα παιδιά του τη Δήμητρα και τον Νίκο να ζουν με τις καλύτερες αναμνήσεις του συζύγου και πατέρα τους.
ΑΛΚΜΑΝ 