ΕΛΕΝΗ ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗ & ΠΑΤΡΑ ΦΑΡΣΑΡΗ ΑΠΟ ΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΟΝ ΑΤΤΙΚ
18-2-2015
Νύχτα σκοτεινή και παγωμένη στο Ηράκλειο που δεν ειναι συνηθισμένο σε συνθήκες ακραίων καιρικών φαινομένων, δυο κυρίες παρουσιάζουν ´ενα εξαίσιο μουσικό προγραμμα. Στην μοναδική θεατρική αίθουσα, την παλια αποθήκη του λιμανιού μας, που δεν προσεγγίζεται εύκολα ´οταν φυσούν θυελλώδεις άνεμοι, ένας όχι πολυ γνωστός σύλλογος, Σοροπτιμιστικός ( άραγε τι σημαίνει η λέξη;) βοήθησε την οργάνωση της μουσικής εκδήλωσης, για το γαλλικό τραγούδι και τον Αττίκ.
Και το κοινό ανταποκρίθηκε , αψήφησε την βροχή και τους μανιασμένους Βοριαδες, για να θυμηθεί αξέχαστες μελωδίες και να γυρίσει σε χρόνια παλιά, σε τραγούδια που άφησαν τα χνάρια τους στην μεταπολεμική Ελλάδα.
Περισσότερο από περιέργεια πλησίασα την σκοτεινή αίθουσα, αν και ήξερα τις δυο μουσικούς και εκτιμούσα τις καλλιτεχνικές επιδόσεις τους, η επιστροφή σε μακρινούς πια χρόνους δεν με συγκινούσε ιδιάιτερα κι ο φόβος της …επιστροφής της γρίπης με τρομοκρατούσε.
Όταν όμως άρχισε η παράσταση όλες οι επιφυλάξεις εξαφανίστηκαν, η νύχτα φωτίστηκε με χιλιάδες αστέρια, η Ελένη Σφακιανάκη σαν γαλάζια νεράϊδα μας άγγιζε με το μαγικό της ραβδί, ξυπνούσε αισθήματα ξεχασμένα,
´Εκανε την καρδία μας να κτυπάει όπως κάποτε.
Η ευγενική κυρία στο πιάνο, η Πάτρα Φαρσάρη, παρακολουθούσε το τραγούδι, σχολίαζε με το δικό της τρόπο, σχεδίαζε σκαλοπάτια για να πατήσει η μελωδία, αναδείκνυε χωρίς να καλύπτει τα κύρια σημεία των τραγουδίων.
…
Ενώ η γαλλική λογοτεχνία στιγμάτισε τα νεανικά μας χρόνια, η γαλλική γλώσσα παρά τις προσπάθειες από νωρίς δεν έγινε οικεία, έτσι τα τραγούδια μας άρεσαν αλλα δεν ήταν πολύ δικά μας, όμως μόλις άρχισε ο Αττίκ με ελληνικά , άνοιξε το συρτάρι τη μνήμης, φάνηκαν τα ξέσκισμένα τετράδια με του εφηβικούς λεκέδες
…
Άνοιξαν διάπλατα τα γαλάζια μάτια, το αριστοκρατικό κορίτσι δεν αγάπησε τελικά κανέναν(αν και παντρεύτηκε τυπικά και κακογέρασε)
…»είδα μάτια πολλά γαλανά στη ζωή μου» τραγουδούσε η Ελένη για να συνεχίσει με μια παρλάτα:»‘ας αλλάξουμε ομιλία»
…
Ας ήταν έτσι ας μην ήταν γραφτό , συλλογιζόμουν, ενώ ακουγόταν «λησμόνησα το χρώμα των μαλλιών της…»προσγείωση μετά από δεκαετίες, » κι όμως κάτι μέσα μου εχει μείνει»αμφιβολίες, τίποτα δεν κρατήθηκε, ούτε μειδίαμα ούτε όνομα…το χατήρι, η μελαγχολία ; όχι τελείως.
…
Το ραντεβού δεν ´εγινε,τα γιασεμιά μια δραχμή πάντα-η αγάπη ο έρως που περιπαίζει; Η επαφή ήταν ανάπηρη , το όνειρο δεν θαρχότανε, η κοροϊδία δεν χρειαζόταν γιασεμιά.
…
«Δεν σου πάει το πάχος Δημητράκη»…η Ελένη Στεφανάκη δοκιμάζει τραγουδι-παρλάτα χαρούμενη, γίνεται ηθοποίος παίζει εύθυμους ρόλους. Ο Αττίκ είναι στην Μάντρα του(1), με τον θίασο,ποικιλιών, το πνεύμα του φεγγοβολάει.
«Κι αν δυστυχήσεις…» Επιστροφή σε έρωτες κι αισθήματα, η Τιτίκα κι ο Μάριος σ ένα δακρύβρεχτο μυθιστόρημα, » θα σε σφίξω στο στήθος μου χωρίς ντροπή…» Πόσοι θα περάσουν από τις κουΐντες του θεάτρου της ζωής, θα δουν θα σχολιάσουν θα ζήσουν..
.
…
Τέλος η «Παπαρούνα » σαν λουλούδι σε παλιό λεύκωμα, το ερωτικό δράμα, ακόμα συγκινεί , το κορίτσι θα χορεύει πάντα κι οι διαβάτες θα το ζητούν
– η παράσταση, το διάλειμμα θα τελειώσει με θερμά χιροκροτήματα, ας είναι καλά οι κυρίες που μας το πρόσφεραν,
μέσα στον θυμωμένο χειμώνα και την αφόρητη πίεση της πολιτικής αλλά και της καθημερινής μας ζωής.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
Σημαντική συνεισφορά, ο γνωσστός Ηρακλειώτης τενόρος (με ευρεία μουσική παιδεία) Γιάννης Ιδομενέως, που κατάφερε να βρει τα σπάνια
(χαμένα) γαλλικά τραγούδια του Ατίκκ, από συγγενείς του,
για να παρουσιαστούν στο κοινό του Ηρακλείου.
_______________________________________________________
Ας θυμηθούμε τους πρώτους στίχους της Παπαρούνας:
Την πρωτόειδε μ’ ολοκόκκινα ντυμένη
καλλιτέχνης με κεφάλι αυτός ψαρό
κοριτσάκι αυτή μικρό να μαζεύει ζωηρό (1936)
(1) Η Μάντρα του Αττίκ, ήταν ένας καλλιτεχνικός όμιλος που περιελάμβανε τραγουδιστές και άλλους αυτοσχέδιους παρουσιαστές, μίμους κλπ με διάφορες και πολλές δημόσιες εμφανίσεις και εκδηλώσεις στην Αθήνα, του οποίου την καλλιτεχνική διεύθυνση είχε ο Κλέων Τριανταφύλλου γνωστότερος ως Αττίκ, ο οποίος εκτελούσε και χρέη κομπέρ.
πρωτοπαρουσιάσθηκε σε υπαίθριο θέατρο, της οδού Μηθύμνης στην τότε Πλατεία Αγάμων (σημερινή πλατεία Αμερικής)(…) το 1938 εγκαταστάθηκε μόνιμα σε μια αθηναϊκή ταβέρνα, την Μονμάρτη, στη διασταύρωση των οδών Αχαρνών και Ηπείρου, η λειτουργία της οποίας εξακολούθησε μέχρι την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου.(…) Πολλοί καλλιτέχνες όφειλαν την ανάδειξή τους στη Μάνδρα του Αττίκ.
Μεταξύ αυτών: οι τραγουδίστριες Λουίζα Ποζέλι, Ζωή Νάχη, Καλή Καλό, Δανάη, Κάκια Μένδρη, Ντιριντάουα, της οποίας το πραγματικό όνομα ήταν Καίτη Οικονόμου, Λέλα Μιτσούκο, η τελευταία αποκάλυψη του Αττίκ, επίσης ο ντιζέρ Τώνης Ράις, ο Κ. Μπέζος, ο πολυθρύλητος και πανύψηλος μίμος Ανδρέας Ζουλάς, που ο Αττίκ τον παρουσίασε με το ονομα Ζαζάς, ο Σπαθόπουλος, και οι πρώτοι κομφερασιέ (παρουσιαστές) Ορέστης Λάσκος, Χρήστος Πύρπασος, Μίμης Τραϊφόρος, Φίλωνας Αρίας και πολλοί άλλοι.(πληροφορίες διαδικτύου)
ΑΛΚΜΑΝ 