(σ υ μ π λ ή ρ ω μ α)
Από το διαδίκτυο:
Ο Μηνάς Δημάκης γεννήθηκε στις 20 Απριλίου 1913 στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Από το 1934 έως το 1940 σύχναζε σε μια πνευματική συντροφιά μαζί με τον Άρη Δικταίο, τη Θάλεια Καλλιγιάννη από τα Χανιά, που είχε εμψυχωτή τον Λευτέρη Αλεξίου, στο σπίτι του οποίου μαζεύονταν τα μέλη της, στην Κατοχή εντάχθηκε στο ΕΑΜ.
Ποιητής, δοκιμιογράφος, μεταφραστής.
Παρουσιάστηκε στα 1935 με το περιοδικό «Φύλλα Τέχνης», το οποίο κυκλοφόρησε σε 4 τεύχη με ποιήματα μέχρι στα 1937, και την ύλη την έγραφε ο ίδιος. Συμμετείχε στην ομάδα που εξέδιδε το περιοδικό «Κρητικές σελίδες» στο Ηράκλειο Το διηύθυνε η Θάλεια Καλλιγιάννη). Επίσης, συνεργάστηκε με τα περιοδικά «Ο Κύκλος» (2η περίοδος), «Ποιητική Τέχνη», «Ευθύνη», «Καινούρια Εποχή», «Ποιητική τέχνη», «Νέα Εστία», και με τις εφημερίδες «Κρητικά Νέα» και «Μεσημβρινή». Διετέλεσε επί μακρόν αιρετό μέλος της διοικούσας επιτροπής της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών, καθώς και μέλος της Επιτροπής Βραβείων Μαρίας Π. Ράλλη.
Ποιήματα του Μ. Δημάκη έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, ρωσικά, γερμανικά και σε άλλες γλώσσες.
Του απονεμήθηκαν το 2ο Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1957 («Σκοτεινό πέρασμα»), το 1ο Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1961 («Το ταξίδι») και το 1ο Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου το 1975 («Η ποίηση του Σεφέρη»).
Γράφει ο Θανάσης Παπαθανασόπουλος: «Τραγούδησε τα αδιέξοδα του λυρισμού σε συνάρτηση με τα προσωπικά του αδιέξοδα, και μάλιστα με τους καινοφανείς τρόπους της νεωτερικής γραφής. Ήταν ποιητής λογοκρατούμενος και ο υπερρεαλισμός φαινομενικά τον έβρισκε αδιάφορο, χωρίς όμως ν’ αφήσει ανεκμετάλλευτες και τις όποιες θετικές συνεισφορές του, ιδίως στους τρόπους ξεσκεπάσματος των κόσμων του υποσυνείδητου … Ξεκίνησε από τον συμβολισμό … Ο λυρισμός του συγκροτεί ποίηση διεξόδων και αναζητήσεων. Έτσι σταδιακά στην ποίηση αυτή βλέπουμε να περιορίζεται ο ρόλος του συναισθήματος».
alkman.gr : « Δεν ειναι λυρική η πόιησή του; Είναι αλλά χωρίς υπερβολές , χωρίς να δραματοποιεί με ένταση και να περιγράφει ρωμαντικά , ακόμα κι οταν τα θέματα του προσφέρονται .
Δεν είναι υπερρεαλιστική η γραφή του; Ειναι στοχαστικός Διανοούμενος αλλά όχι περίπλοκος και , είναι αισθηματικός αλλά όχι δακρύβρεκτος. Ο σουρεαλισμός θα τον αγγίξει (ποιος από του συντεχνίτες του έμεινε αδιάφορος) πρόσθεσε χρώματα στο φάδι του, μα δεν άλλαξε το στημόνι του συμβολισμού και της παραδοσιακής τεχνικής.
Ποιήματα
Η χαμένη γη (1939)
Κάψαμε τα καράβια μας (1946)
Στο τελευταίο σύνορο (1950)
Σκοτεινό πέρασμα (1956)
Το ταξίδι (1960)
Η περιπέτεια (1966)
Τελευταία ποιήματα Α΄ Μακρύ ταξίδι στη νύχτα. Ars Poetica (1977)
Τα πρώτα ποιήματα (1951)
Ποιήματα (επιλεγόμενα Σοφίας Άντζακα: Η περιπέτεια της ψυχής στην ποίηση του Μηνά Δημάκη, 1973)
Ποιήματα (2ος τόμος, επιλεγόμενα Πέτρου Σπανδωνίδη: Η ποίηση του Δημάκη, 1974)
Ποιήματα (3ος τόμος, Το ταξίδι – Η περιπέτεια, 1976)
Μελέτες
Οι τελευταίοι της παράδοσης (1939)
Λογοτεχνικά δοκίμια και μελέτες (1969)
Η ποίηση του Σεφέρη (1974)
Καζαντζάκης. Επιστολές Καζαντζάκη στον Μηνά Δημάκη. Σχόλια (1975)
Μεταφράσεις
Μέτερλινγκ «Θερμοκήπια» (1962)
M. Druon «Μέγας Αλέξανδρος» (1962)
Yves Bonnefoy «Ποιήματα» (1963)
Reiner Maria Rilke «Οι ελεγείες του Ντουίνο»
Novalis «Ύμνοι στη νύχτα»
Πηγή :
Θανάση Παπαθανασόπουλου «Ο ποιητής Μηνάς Δημάκης» (περιοδικό «Νέα Εστία» τεύχος 1701)
Στα 2000 ποιητική συλλογή “ARS POETIKA” του Μηνά Δημάκη οδήγησε σε μια μικρή έκδοση –
για να θυμηθεί η πόλη μας το άξιο τέκνο της. έχει τίτλο : «ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ» . Η συνέχεια της αναρτάται σήμερα
____________________________________________σελ.18
Έμβρυο της καθημερινότητας
παραμορφωμένο, απαίσιο
Μπερδεμένος
έψαχνε τρόπους αναθεωρήσεων
____________________________________________σελ.19
Στο ακρογιάλι που ζήσαμε
έκτισαν ξενοδοχεία πολυτελείας 
Φως εκ φωτός χωρίς λέξη
Στα έγκατα της σιωπής έντρομος
Στο βάθος της κραυγής ουρανός αγγέλων
Στο κρεβάτι των επεμβάσεων
με τα έκπληκτα μάτια των προβολέων
Με τον αιθέρα του μαχαιριού
στην πληγή του αποχωρισμού
_______________________________________________σελ.20
Στ΄ ανοιχτά η Χάριβδη χαριεντίζεται
κι η Σκύλλα χτενίζεται με τα νύχια της …
Στα στενά κανείς δεν περνάει
Ισπανικός σιδηρόδρομος
σταθμός της Βιένης
και τρένο της Ανατολής
___________________________________σελ 20 
Από εικόνα τα πό το » BAUHAUS» Καντίσκι
____________________________________
Η Αρχιτεκτονικη έχει τον τρόμο της
την πολυτέλεια της reception τ
το σαλόνι με τα νύχια των λεόντων
(σημείωση : 2.12.2000)
_________________________________________σελ.21
Κύριε επίβλεψε και δες Αεροδρόμια
με φτερά περιστεριών
μούμιες, χαρτί περιτυλίγματος
μυρμήγκια χρωματοσωμάτων
κι αλυσίδες σκαθαριών
Συγχώρησε τον στόμφο των ανοήτων
Στο Κολοσσαίο τραγωδία
Ενώ σε κάθε πόλη καταναλώνουν
επιλεγμένους αθώους 
Κρητική Σχολή,
το κοσμικό συγκρούεται με το δόγμα
______________________________________________σελ.21
Ειρμός
Έρημος
Αυτόχθων
Χωρίς αφή και γεύση
δίχως μυρωδιά 
Λάμψη ονομάζοντας της αυγής το κρουστάλλι
___________________________________________σελ.22
Πληρότητα σαν τι ;
Μια εκσπερμάτιση βιασμένη;
Ένα άγγιγμα υποχρεωτικό
ένα φιλί τυπικό;
Έρωτας χωρίς φιάλες υγρών
παραλίες βλεννογόνου;
Δίχως τη θάλασσα του πρωινού
τις εκατόμβες των αισθημάτων;
Στην επιφάνεια των κυμάτων
την ομορφιά των βράχων; 
Ηράκλειο, Παλιόκαστρο 2010
Στο βυθό
με τα κοχύλια και τις αχιβάδες
τα δάση των κοραλλιών,
«το πορφυρό της Δαμασκού»
και το πράσινο της Γάζας
τις κλειστές πέρλες
τα πλεκτά των φυκιών
τις κουβέρτες της άμμου.
Τα ξάρτια των βυθισμένων πλοίων
τα σεντούκια των χαμένων θησαυρών.
Κι ο Έρωτας χωρίς ανάσα και φως δίχως έλεος
__________________________________________σελ.23
ψηλαφώντας τις παγίδες
πως να γλυτώσεις;
Διψούσες τον άλλον
Το δικό σου όριο
είχε ακλόνητα περιφράγματα
Σαδιστικό
αλλά μακάρι να το ξανάκανε
_______________________________________________σελ.24
Δεν τα θυμάσαι όλα
κι όμως στην πέτρινη γέφυρα
με τις διπλές καμάρες
έσκυψε στα πόδια σου
ενώ τα πεύκα
κάρφωναν στον ίσκιο τις βελόνες τους
κι η θάλασσα γινόταν ουρανός
Και τα μαλλιά
έπλεκαν με φύκια
κι ο στεναγμός
έσβηνε στο κύμα 
__________________________________________________________Χ
Ζωγραφική : ΣΤΕΡΗΣ,
από πρόγραμμα της Πινακοθηκης
_____________________________________________________________ΙΧ
Το παλιό καμμένο σπίτι
με τα μπαλκόνια
και τα νεοκλασικά παράθυρα
είχε πουλιά και καπνούς
κι ότι ακουγόταν
δεν είχε κόμπους να δεθεί
κι ότι δεν φαινόταν
σπαταλούσε κάθε νήμα και ιστό
… μην αποφασίσεις μην επέμεινε
ΑΛΚΜΑΝ 