Τα χρόνια μαζεύτηκαν σαν τα μερμηγκάκια της κουζίνας, το ένα δίπλα στο άλλο κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει την πορεία τους, ούτε εξορκισμοί ούτε εντομοκτόνα. Κι αυτοί που λείπουν είναι πολλοί, γεμίζουν παρά την απουσία τους το νου μας, η μνήμη κι η θύμηση τους ζωντανεύουν – μα έφυγαν ποτέ αναρωτιόμαστε.
Ο φίλος μας Σίφης Καμάρης, ανέβηκε τα σκαλοπάτια για τα ψηλά πατώματα του ουρανού πριν 9 χρόνια – δεν είχε καμιά πρόθεση να πιάσει τα κερκέλια του ουράνιου θόλου και τραντάξει το στερέωμα, αυτά είναι για τους μυθικούς μας ήρωες θα σκεφτόταν – κι αυτός ήταν εχέφρων ήξερε την ματαιότητα των εγκοσμίων – κι ας μην ήταν θρήσκος εκ πεποιθήσεως.
Ο Γιώργος Ζεβελάκης, στενός φίλος του που ζούσε στην Αθήνα, δημοσίευσε ένα εγκωμιαστικό άρθρο, σε τοπική εφημεριδα (ΤΟΛΜΗ) – με την οποία συνεργαζόταν τακτικά ο Σίφης. Το διάβασε ο Σ.Καμάρης και το κράτησε στο αρχείο του, ήταν τακτικός ως φαίνεται κι ας ήταν το επαγγελματικό γραφείο του τελείως ακατάστατο, ο προσωπικός μικρός χώρος του στο σπίτι , ήταν οργανωμένος και τακτοποιημένος- όλα ήταν στη θέση τους , και βιβλία και χειρόγραφα και αρχεία και συλλογές νομισμάτων.
Θα χαμογέλασε, ήξερε τη συμπάθεια και την αγάπη των φίλων του, υπερβολές θα σκεφτόταν…
Εμείς αντιγράφουμε το μεγαλύτερο τμήμα εκείνου του κειμένου, που το υιοθετούμε σ όλα περίπου τα σημεία.
ΣΤΙΣ 24 ΜΑΡΤΙΟΥ ΤΟΥ 2000, ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ (ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΒΙΔΑΚΗ)
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΕΒΕΛΑΚΗΣ, ΕΝΑΣ ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΩΤΗΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΤΟΥ ΣΙΦΗ ΚΑΜΑΡΗ (ΠΟΥ ΕΡΓΑΖΟΤΑΝ ΣΤΑ ΤΕΙ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΤΟΤΕ):
Σ ΗΜΕΙΩΣΗ:
Το κείμενο παρουσιάζεται σε κομμάτια φωτογραφικά, όχι μόνο γιατί λείπει η δυνατότητα τη; αντιγραφής – αλλά και για να φαίνεται η αυθεντικότητα…
Το μικρό γραφείο του στο σπίτι ήταν τακτικό …τα έγγραφα ταξινομημένα και στη θέση τους, οι συλλογές σε ειδικά λευκώματα ή θήκες
και στον υπολογιστή τα αρχεία στην θέση που χρειαζόταν…
ΑΛΚΜΑΝ 