ΣΙΦΗΣ ΚΑΜΑΡΗΣ: Ο ΕΦΕΣ ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ (**)
Θελοντικαί παράται του παρά Σεμνότητα. Απλότητα. Λιτότητα. Ξιοπρέπεια.
Παν μέτρον και μηδενάγαν σεαυτόν εν οίδα ανδρών επί φανών. Αγνό πνεύμα αθάνατο της Σεχραζάτ,
της Χαλιμάς και του σπηλαίου με τους σαράντα και βάλε κλέφτες.
Εθνικός συναγερμός και συναγελασμός, ότι ποκτήσαμε πιτέλους όραμα οι αομματισμένοι και σκυταλοδρομούμε ακάθεκτοι προς τα πεπρωμένα της ψιλής.
Και ποιο πιτσιρίκι, ρε αδιόρθωτε μουρμούρα, δεν έτρεξε με την ψυχή στο στόμα να ζητωξεμπροστιάσει τους δοξασμένους νικητές ;
Ποιο πιτσιρίκι, ρε αρνητή της αρχαιότης σου, δεν ονειρεύτηκε γηπεδικούς θριάμβους, δάφνες στιφαδωτές και μετάλια χρυσοτενεκεδένια ;
Αλλά μήπως ακόμη και τώρα, τώρα που σταφίδιασες εντελώς, κι αποθηκεύεις αγκομαχώντας βουνά όλες τις λιπιδοχολεστερόλες του ντουνιά,
αραχνοαραχτός σε πέντε καναπέδες, στοχοπροσηλωμένος στο αγωνιστικό τηλεχειροπιαστό χαζοκούτι σου,
ακόμη και τώρα δεν ιδροκοπάς πάντα νοερώς με τα τσαλαβουτήματα όλων αυτών των φουσκωτών θηρίων που
στιβοπαίζουν τους ευγιείς έφηβους κάποιου λυμπισμένου δανεικού ιδανικού ; Λησμόνησες, μήπως, τα άγρια κύματα
εθνοπερηφάνειας που σου ξεσήκωσε κάποτες ο Κωνστάντοχος με τη μαύρη του πότε ιστιοπλοϊκή και πότε καρατένια ζώνη ;
Όχι, όχι, δεν ξεχνώ, που έλεγαν και τα κατεχόμενα. Δεν ξεχνώ και προσέτρεξα ασμένως και ασθμαίνως, ψώνιο αιώνιο
μαραθώνιο, στην σεμνή ποδοχή της ζίρο ζίρο τέσσερα Καϊζερίνας. Καμιόνια, νταλίκες, τηλεοπτά μπουλούκια,
σμήνη ενστόλων αστυδραγατών, παιανισμοί από κάθε μπάντα, νομάρχαι, δημάρχαι, περιφερειάρχαι, παπαδάρχαι,
πιμελητηριάρχαι, πρυτανάρχαι, συμβουλάρχαι, πυροσβεστάρχαι, προεδράρχαι, και άπειροι απλοί άρχαι, είμαστε όλοι εκεί,
πατεις με πατώσε, να τιμήσουμε την κλειδοκρατόρισσα που μας έκανε την τιμή να δεχτεί τις τιμές μας.
Και ήτο όντως συγκουνητική η τελετηλετή. Και η απλή θέα μόνο του πειθαρχημένου λόχου των 60 περίπου εθελοντών
χρυσοκανθάρων της κολουθίας Της, με τις καρδαμωμένες ολυμπιακές τους κουτάλες, χαλύβδωσε την πόφαση μου
να εθελοντίσω ταχύτατα κι εγώ, ότι δεν αποκλείεται να παραπέσει κανένα αγνό εθνικό ψίχουλο…
Τη συνέχεια την είδατε επί της θόνης. Κάτι μνήματα συναντίληψης – ναι, ναι, έτσι τα είπαν – κάτι ψιλοδεξιώσεις
(όλα μας έρχονται δεξιά εσχάτως), κάτι πισκέψεις στη ΣΕΑΠ (γνωστό φυτώριο εθελοντών),στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας
(όπου εκτίθεται πίσης και βαλσαμωμένη η εντόπια πανίς) και στο Γάμα Γυμνάσιο απ’ όπου ξεφουρνίστηκε προ ολίγων ετών
η Ολυμπάνασσα(*), κάποιες μεστές λακωνικές ποθήκες της περί κινεζικής φιλοσοφίας και περί ανάγκης πιμονής για την προσπέλαση
του όποιου χαλυβουργικού ράματος, και το σορόπι έδεσε γερά χωρίς να κόψει… Ανθυπολεπτομέρεια : στους τοτινούς
θριάμβους, πίσω από τους δαφνοστεφανωμένους Ωμαίους στρατηγούς, σέρνονταν πάντα λυσοδεμένοι κι οι αιχμάλωτοι
ηγέτες των καταχτημένων λαών.
Το 2004 δεν είναι μακριά και στη θέση όλων αυτών των παραπάνω αρχών, θα νησυχούσα ολίγον λιγουλάκι…
Τσακιτζής, ο Καφές του Καφενείου
και για την αντιγραφή Σίφης καμάρης
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
Δεν ξερουμε τι θα’ λεγε σήμερα ο εκλεκτός μας φίλος Σίφης Καμάρης. Το κείμενό του ταιριάζει και στις μέρες μας, πως τα κατάφερε;
Ευτυχώς «έφυγε νωρίς», δεν χρειαζόταν να πει τίποτα, κάπου θα χαμογελάει: γιατί παραξενευόσαστε, θα λεγε.
Και τότε, μετά την Κατοχή, πάλι συναισθηματικά φερόμαστε, κόβαμε την τύχη μας, ποντάραμε στην παράδοση – να σωθούμε.
Κι ας ξέραμε ότι ποτέ δεν μας πρόσφεραν βοήθεια οι ομόδοξοι κι οι «δικοί» μας.
Αυτός ο επικατάρατος (για του Κωνσταντινικούς) Βενιζέλος, ο αγγλόφιλος, ο τσανακογλύφτης των ιμπεριαλιστών που κάποτε διαφώνησε
κι εκανε και το » ιδιόνυμο», αυτός κι οι απόγονοί του φταίνε…
(*)Μάλλον εννοεί την κ. Αγγελοπούλου
(**)Κείμενα (χρονογραφήματα)δημοσιευμένα στην τοπική καθημερινή εφημερίδα «ΤΟΛΜΗ» με ψευδώνυμο πάντοτε
ΑΛΚΜΑΝ 