αφιέρωση: Στον Μανόλη και τον Αντώνη Γκαζή
Πριν πενήντα παρά ένα χρόνια …μισός αιώνας περίπου από τήν επάρατη …
Ξεχάστηκε σχεδόν, ακόμα και η αριστερή κυβέρνησή μας, δεν έδωσε μεγάλη σημασία.
Κάποια στελέχη του Ρήγα Φεραίου και της (τότε) ΚΝΕ , είναι σήμερα σε κυβερνητικές θέσεις,
ορισμένοι απόγονοι αντιστασιακων διοικούν οργανισμούς και δημόσιες επιχειρήσεις
…
Πήρε τελικά τη ρεβάνς, η Αριστερά και ο αντιστασιακός αγώνας ;
σκέφτονται δημοκρατικοί συμπολίτες μας.
…
Πριν 30 χρόνια στο “ΑΝΤΙ” το κύριο άρθρο με την ευκαιρία της εικοσαετίας της 21 ης Απριλίου, είχε τίτλο
¨Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ”. Και ίσως να ήταν έτσι, ένα φινάλε, σκληρό και απάνθρωπο μ
α και γελοίο έκλεινε την τραγωδία της αλληλοσφαγής, άνοιγε την Μεταπολίτευση της Δημοκρατίας και της οικονομικής ανάπτυξης της Χώρας.
…
Σήμερα τι θα έγραφε άραγε το εξαιρετικό έντυπο του Παπουτσάκη( ΑΝΤΙ το καλύτερο πολιτικό περιοδικό της Μεταπολίτευσης),
αυτόν τον καιρό; Ίσως τίτλος να ήταν: “ Η ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ & Η ΧΛΕΥΗ ΤΩΝ ΗΤΤΗΜΕΝΩΝ ”,
η τελευταία πράξη τη τραγωδίας του Εμφυλίου, παίχτηκε στα 1967, μα έμενε ακόμα ένα σατιρικό δράμα,
μια κωμωδία ίσως – που άργησε να ανεβεί στη σκηνή.
…
Σκέψεις γλυκόπικρες , το θερινό πρωινό της 21ης Απριλίου του 2016, που δεν ξύνουν πληγές πια ,
μα ανοίγουν στοές σκοτεινών λογισμών … μα υπάρχουν και ξέφωτα, με φιλικά πρόσωπα που δεν ξεχνιούνται, μας ανακουφίζει
η σκέψη τους κι ας είναι το πρόσωπο μας φαγωμένο από νοθευμένα μαλάματα, κι η ψυχή μας πληγωμένη, από ψέμματα που συνηθίσαμε.
…
Ο Παναγούλης λάμπει στην άκρη του τούνελ, δίνει φως αισιοδοξίας . Ρομαντική μορφή, που δεν γέρασε ποτέ,
δεν πειθάρχησε σε γραμμές, δεν υποχώρησε σε πιέσεις. Μόνος στο κελί του, συγκρούστηκε με την πιο ανελέητη βία,
κράτησε ψηλά την αξιοπρέπειά του και τη δική μας.
…
Δεν συμβιβάστηκε η δημοκρατική γενιά του 1960-65, η περίφημη σειρά των φοιτητών του 114 και 15% προίκα στην παιδεία,
μα δεν ήταν “ηρωϊκη”με τον τρόπο της αντίστασης του 1940-50. Η κεντροαριστερή σιδερένια αλυσσίδα της δημοκρατίας ,
δεν έσπασε από τη βία και κράτησε το φρόνημα των Ελλήνων την εποχή των συνταγματαρχών.
Μα ήταν ήπια και προσεκτική, δεν συγκρούστηκε πιο πολύ από όσο χρειαζόταν, δεν “έριξε” το καθεστώς πριν την ώρα του.
Οι λίγοι νέοι που αντέδρασαν έντονα, πλήρωσαν ακριβά, μα ήταν το “άλας της γης”.
Στους δικούς μας ο Νίκος ο Γιανναδάκης, ο Κώστα Καρυωτάκης, ο Ανδρέας Σαββάκης, ο Νικηφόρος Σταματάκης,
ο Κώστας ο Γιούργος…πριν από αυτούς ο Μανόλης ο Γκαζής… Δεν κάνουμε αναφορά των ηρωϊκών νέων,
γιατί (ας παραξενεύει τους νεότερους)ήταν αντιηρωϊκή εποχή. Η στρατιωτική επέμβαση των τανκς
έγινε για να σταματήσει αυτήν την τρομερή γενιά της εποχής εκείνης του 1960-65 και της σαρωτικής δημοκρατικής πορείας αυτού του τόπου.
Δεν σταθεροποιήθηκε η χούντα, κατέρρευσε (κάτω) από το βάρος των ανομημάτων της, μα είχε επιφέρει συντριπτικό
πλήγμα (μάρανε) στην δημοκρατική αλλαγή που άνθιζε, εκείνη την άνοιξη.
Και η Μεταπολίτευση έγινε ανώμαλα, οι τερατογενέσεις ήταν αναπόφευκτες.
Μια αρκετά προβληματική (αλλά όχι ανίκανη) πολιτική ηγεσία, οδήγησε τη χώρα με ευφυΐα μα και με άπειρες εγγενείς δυσχέρειες.
Η οικονομική πρόοδος (εντυπωσιακή)κράτησε πολύ, μέχρι να συντριβεί στον τοίχο της οικονομικής κρίσης.
…
Κι άνοιξε το κουτί της Πανδώρας…βγήκαν όλα τα φαντάσματα του παρελθόντος, κι η Δικτατορία κι Αντίσταση της κατοχής κι ο Εμφύλιος.
…
Μα οι αναλογίες οι πολιτικές συνδέουν την σημερινή κατάσταση πιο πολύ με τις πιο παλιές εξελίξεις κι όχι με την Δικτατορία.
Έτσι η Χούντα περνάει στα ψιλά, ξεχασμένη , ξεφτυλισμένη κι ασήμαντη, όπως οι πρωταγωνιστές της,
ο Παπαδοπουλος ο Πατακός κι ο Μακαρέζος.
(και το λεγόμενο ΜΑΜ=Μακαρεζος-Ασλανιδης-Μπαλόπουλος).
Ας μείνει έτσι για πάντα, εκεί που ανήκει , στον σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας.
ΑΛΚΜΑΝ 