ΤΟ ΛΙΜΕΝΙΚΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ – ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΑΦΙΣΗΣ – ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 3.5.2016

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΣΤΙΣ 3 ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ !

Βόλτα στο παλιό λιμάνι (βενετσιάνικο) υπεραργία και σήμερα, δια της βίας άνοιξαν κάποια καφενεδάκια – βέβαια η περιορισμένη τουριστική περιοχή της 25ης Αυγούστου σε πλήρη (μετά από καιρό) λειτουργία και αυξημένη πολύ κίνηση. …

Την Μεγάλη Πέμπτη προσπάθησα να εντοπίσω κάποιον επαγγελματία, να μου διεκπεραιώσει μιαν εργασία (ολιγόωρη) δεν τα κατάφερα, αν και βρήκα όλους σχεδόν τους επαγγελματίας του σχετικού κλάδου.

Ο τελευταίος , στον οποίο απευθύνθηκα με ενδιάμεσο (μέσον λέγεται) έναν στενό του συγγενή, θύμωσε και λίγο, δεν σου είπε( ο εξάδερφος) ότι έχω κάποιο σοβαρό πρόβλημα , με παρατήρησε(επιτίμησε) αρκετά αυστηρά.

Ζήτησα ταπεινά συγνώμη, που τον ενόχλησα – είναι αλήθεια ότι κάπου έφταιγα, τι ήθελα τους μεσάζοντες;

…

Μεγάλη Παρασκευή, ούτε λόγος οι Νεοέλληνες έχουν υποχρεώσεις…

-Θρησκευτικές, θα αναρωτηθείτε.

-Όχι προς θεού, δεν είμαστε θρησκόληπτοι. Οικογενειακές, προσωπικές, φιλικές και άλλες.

…

Η αργία έφτασε εύκολα ( και αναγκαία) στο Πάσχα, προφανώς και την επομένη. Η εργασία που πρέπει να πραγματοποιηθεί έπρεπε να περιμένει . … Μα οι δικές μου κάθε είδους υποχρεώσεις (ευτυχώς) τέλειωσαν, και τα τραπέζια κι οι ευχές κι οι συγγενείς και οι φίλοι – όχι χωρίς επιπτώσεις(στομαχικές).

Παρά την σθεναρή αντίσταση στο φαγοπότι, έπεσα ηρωϊκά, σε ψητό αρνάκι και μετά σε “αντικριστό” και ένα (άγνωστο εδώ) θανατηφόρο κοκορέτσι. κι ένα κρασί που (ω του θαύματος) δεν ήταν εμφιαλωμένο.

…

Κι έφτασε η επόμενη της επομένης του Πάσχα. Αργία, ευτυχώς ελεύθερη από κάθε είδους υποχρέωση. Ούτε φίλοι ούτε συγγενείς,ούτε φιλοξενούμενοι, ούτε παιδιά κι εγγόνια. Ούτε φαγητά και γλυκά( η αδυναμία μας) ούτε ποτά (πέραν ενός μικρού καφέ). Ελεύθεροι λοιπόν, βόλτα, όχι στην εξοχή (που μας αρέσει) αλλά στο λιμάνι…

…

Εδώ όλα ήταν ευχάριστα και χαρούμενα, όμως έπρεπε να δούμε και να θυμηθούμε…

Η ανασκαφή στο Μπεντενάκι, είναι εντυπωσιακή, οι πιο αρχαίες εκκλησιές των χριστιανών μας παραξενεύουν – ενώ ο μεγάλος ναός των Δομινικανών (ο Άγιος Πέτρος)μας καθηλώνει, με τον όγκο και το μέγεθός του. Κάποτε, όταν κατεδαφίστηκε η “Καστέλα” μια ασήμαντη αποθήκη με νεοκλασικά στοιχεία, είχε ξεσηκωθεί η αρχαιολογική υπηρεσία και άλλοι πολλοί – δεν μας άκουγαν που φωνάζαμε (γράφαμε) πως το σημαντικό ήταν ο Άγιος Πέτρος και εκεί έπρεπε να επικεντρωθούν οι προσπάθειες.

Και ως συνήθως εξελίχθηκαν τα πράγματα, λόγω αδρανείας, σωστά κατά τύχην, ο καλός άγιος της πόλη μας ( ο Άγιος Μηνάς;) έβαλε το χέρι του (τη χάρη του).

…

Το “ΞΕΝΙΑ” κατεδαφίστηκε (ευτυχώς), ας αντιδρούσαν πολλοί, το θαλάσσιο μέτωπο της πόλης μας, ελευθερώθηκε αρκετά. Ας ενοχλεί το “Δημοτικό” αναψυκτήριο, μπαρ – θα διορθωθεί κάποτε. Μοναδικό  προβληματικό  κτίσμα, τελείως ασήμαντο, κακόγουστο (όπως έχει καταντήσει) είναι το λεγόμενο ΛΙΜΕΝΙΚΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ.

…

Πάνω στη γωνία του τείχους, συνδέθηκε με την κοινωνία του Ηρακλείου για μισόν αιώνα, αλλά αφέθηκε στην τύχη του και σήμερα είναι αχρησιμοποίητο, κατεστραμένο, άσχημο , άθλιο και ετοιμόροπο. … Το συντηρεί η αβελτηρία των ειδικών, ο ρομαντισμός των ηλικιωμένων και κυρίως η αδράνεια μιας κοινωνίας που βιώνει την πρωτόγνωρη κρίση και ενός κράτους που δεν ξέρει που πατά και που βρίσκεται

. ..

‘Ομως ειδαμε κι άλλα, για να επανέλθουμε.

Καλό Πάσχα.

 

 

 

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:

Θα απορήσουν κάποιες φίλες με την σκληρότητα της πρότασής μας.  Υπάρχουν  κάποιες πληροφορίες για την αισθητική και ιστορική αξία του κτιρίου, που ωστόσο  στηρίζονται μόνο στις προσωπικές μας εμπειρίες.

Στα νεανικά μας χρόνια ήταν μοναδικό μέρος στο Μπεντενάκι, με σύγχρονη αρχιτεκτονική, ονομάστηκε σωστά Γκλάς Χάουζ, το πρωτο οικοδόμημα με πολύ Γυαλί

που είχαμε δει.

Εκεί οργανώσαμε τους περίφημους Χορους των  Κρητών Φοιτητών,  εκεί γυρίζαμε τις νύχτες κάποιων ρομαντικών καλοκαιριών, ανέτοιμοι και αθώοι.

Όμως το κτίριο δεν έντεξε, οι πολλές μετατροπές, οι αλλαγές στη χρήση του βοήθησαν σ αυτό. Το συνέτριψε ο καιρός, η μορφή του καταστράφηκε, είναι πια ένα φάντασμα πάνω στη γωνία του τείχους, περιμένει την ώρα της τελικης πτώσης και εξαφάνισής του.

Σ΄ έναν χώρο που τον βαραίνει η ιστορία, το θαλασσινό μέτωπο του Μεγάλου Κάστρου,  η ύπαρξη του παλιού Περιπτέρου, δεν προσθέτει πια τίποτα, δείχνει απλώς την αδυναμία λήψης αποφάσεων, την  αδράνεια που γίνεται αβελτηρία.