Η κ. Σ.Λ. σημειώνει:
Ο Μινώταυρος εμπνέει παλιούς ποιητές και..ταξιδεύει στο πέλαγος…Πέτρος Ζητουνιάτης (1875-1909) και Δημήτριος Τανταλίδης (1866-1934)
Ο Μινώταυρος κι ο Λαβύρινθος, εμνέουν ακόμα στιχουργούς, ζωγράφους …
ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ
Κράσπεδα στο δρόμο
Χίλιες λιτανείες
Λάμπουν στα πηγάδια
πρόσωπα παιδιών
Το σκοινί τις μνήμες
Δεν θα περιμένει
Χάθηκαν στο σκότος
Των παλιών καιρών
Μες τα δάκτυλά σου
σβήνει το φεγγάρι
και τσαλακωμένο
κάθε σου φιλί
στην τρελή την κούρσα
δεν κρατάς τιμόνι
κι η καρδιά σου μ΄άδεια
μοιάζει μηχανή
Οι κουρτίνες κρύβουν
Μάτια δακρυσμένα
Κι ο μεγάλος φόβος
Ρίζωσε βαθιά
Το φαρμακωμένο
Τ΄άρωμα στα χείλη
Στίβει με λεκέδες
Κάθε μου χαρά
Στο Λαβύρινθό σου
Πρόσφερα το νήμα
Για να βρεις το δρόμο
Μεσ΄ απ΄τα στενά
Έσπασες τον σπάγκο
Μόνη σου ζητούσες
Να΄βρεις άκρη
Στην κακοτοπιά
Κι όταν στου Μινώταυρου
Βρέθηκες το στόμα
Νόμιζες παιγνίδι
Θα΄τανε κι αυτό
Κι όταν ακουστήκαν
Γοερές κραυγές σου
Πίστευες πως όνειρο
Θα΄τανε κακό !
(Από την συλλογή : ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ, του Β.Ζ.)
ΑΛΚΜΑΝ 
* * * * * αλλά η μεγάλη χρησιμότητα του Λαβυρίνθου θα φανεί όταν κατορθώσουμε να «απολαβυρινθώσουμε» τη σκέψη μας.
Σημ: Φράση-εντολή του Ελευθερίου Βενιζέλου προς τους άμεσους συνεργάτες του.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!