ΛΟΥΛΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ – ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ
Πολύ παραξενη, πολύ απόμακρη – και τρομερή θεατρική ύπαρξη…
Έμενε στην άκρη της μνήμης, δίπλα στον πανέμορφο και ταλαντούχο Χειμωνά, οχι
μακριά από τον Μανόλη Αναγνωστάκη.
Όταν ο ποιητής μετακόμισε στο κέντρο της πνευματικης (και πολιτικής) ζωης, δεν
άλλαξε, ουτε χώρο ούτε συνήθειες : αν και καθόλου λιγότερης αξίας σημασίας και
ταλέντου, απο τον εδερφό της, τον είχε πάντα στη πρώτη και πιο προβεβλημένη θέση.
Περνώντας τη γραμμή, πέρασε δίπλα πάλι και ήρθε κοντά του – το διδυμο Μανόλης –
Λούλα θα μένουν στον ίδιο χώρο μέσα μας,θα μιλούν την ιδια γλώσσα θα χουν κοινη
στάση.
Η ήττα δεν ειναι για τους νικημένους, η ζωή δεν αναγνωρίζει κερδισμένους : το
καθημερινό μας ψωμί, ειναι ζυμωμένο μ΄ αλάτι και νερό μα το προζύμι γίνεται με το αίμα
και δάκρυ μας μα και την απαντοχή αυτών που εφυγαν.
Ο Γιωργος Χεμώνάς, σε άλλη διάσταση, σε διαφορετική κατεύθυνση και <τεχνικές
προδιαγραφές>, εμφανίζεται «απο καιρού εις καιρόν» σαν μια φωνή αμφισβήτησης, δε
θέλει να πείσει για τίποτα μα να δώσει λέξεις και φράσεις συζήτησης : για να
καταλάβουμε, πέραν της κοινωνικής και πολιτικής πρακτικής, υπάρχει αυτός που νοιώθει
, αυτός που αντιδρά και παθαίνει και πεθαίνει (αναπόφευκτα και τελικά)…
ΑΛΚΜΑΝ 