ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΟΥΡΑΚΗΣ, ΕΝΑΣ ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΟΥΡΑΚΗΣ, ΕΝΑΣ ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ

αφιέρωση: Στον ΤΑΛΩ

Ήρθε ξαφνικά, σπάζοντας το σκληρό τσόφλι της χαμένης μνήμης, με τα βιβλία του (4 τόμοι) που πρόσφερε κυριακάτικη συντηρητική ,

υπερδεξιά (ας συγχωρηθεί ο παρωχημένος όρος)εφημερίδα. Γιάννης Φουράκης, σύντροφος των φοιτητικών χρόνων, δημοσιογράφος και συγγραφέας, πολυγραφότατος, συμπαθής σε ορισμένους κύκλους – αλλά τελείως άγνωστος στο ευρύ κοινό.

Ο χώρος που τον κέρδισε στην μεταπολίτευση, όχι αρκετά οικείος μας, σχετίζεται με την αντισιωνιστική θεωρία και πολιτική, την αρχαιοελληνική (παρα)φιλολογία, και τα μυστήρια που την συνοδεύουν, την περίπλοκη ανάλυση των σκοτεινών υποθέσεων, για πολλά κρίσιμα ζητήματα του σύγχρονου κόσμου.

Δεν μπορούμε καθόλου να τον παρακολουθήσουμε στα πνευματικά και πολιτικά του βήματα, δεν έχει και νόημα – είμαστε όλοι αρκετά ηλικιωμένοι και κατασταλαγμένοι, δεν έχουμε δυνατότητα ούτε να καταλάβουμε πολλά διαφορετικά θέματα των άλλων,

ούτε ( πολύ περισσότερο) να αλλάξουμε, θεωρήσεις και τοποθετήσεις – κι αν συμβεί , δεν ενδιαφέρει και κανέναν. Όμως ο Γιάννης Φουράκης, ήταν κάποτε <δικός> μας με κάποιον τρόπο, στην μεγάλη δημοκρατική <εξέγερση> του 1960- 65,

στους κρητικούς φοιτητές, ένας ψηλός και ντελικάτος νέος, από τα Χανιά – συμμετείχε παντού, στις συζητήσεις στις συγκεντρώσεις στις μεγάλες πορείες και τις ατέλειωτες συγκρούσεις, με την αστυνομία.

Κανείς δεν ήξερε σε ποια σχολή ανήκε ακριβώς, μα δεν ρωτούσε και κανείς – οι φήμες τον έφερναν σπουδαστή κάποιου δημοσιογραφικού κολεγίου – αφού η δημοσιογραφία ήταν το σημαντικό ενδιαφέρον του.

Στις πολιτικές ομάδες ήταν στους κεντρώους της ΕΔΗΝ, μα δεν είμαστε σίγουροι, εμείς οι Αριστεροί, που ακριβώς πολιτικά βρισκόταν, δεν ήταν σε κανέναν πειθαρχικός σε<γραμμές >και κόμματα.

Αν και ήταν κεντρώος χωρίς αμφιβολία,  δεν τον κάλυπτε η νεολαία του Κέντρου, που με τις οργανώσεις της και τα στελέχη της κυριαρχούσε στους σπουδαστές της Κρήτης.

Εμείς οι άλλοι (αριστεροί) αμφιβάλλαμε για την στάση του, κι όταν βρίσκαμε ευκαιρία τον απομονώναμε, μα ς παραξένευε η ανεξαρτησία της γνώμης του, η πολιτική του αυτονομία, η παρρησία και το θάρρος του. Μα ποιος νομίζει ότι είναι;

Εύκολα η συνομωσιολογία (που τον απασχόλησε αργότερα) μας οδήγησε σε σκοτεινές σκέψεις: αφού δεν ακούει (ελέγχεται) από κανέναν, θα ναι <βαλτός>.

Αυτός ο αθώος ιδεαλιστής, που αγωνιζόταν σκληρά για την επιβίωση (ενώ εμάς μας τάιζαν άλλοι (οι γονείς) έγινε <μίσθρανον όργανον>.

Τόσο καταλαβαίναμε, τόσο λέγαμε, ανόητοι μέχρις αναισθησίας.

Κάποτε του κάναμε κακίες και ακρότητες, αλλά μας αντιμετώπισε με χριστιανική ανεξικακία και καλοσύνη (είναι δύσκολο και να τις αναφέρουμε).

Είναι στο νού μου η μορφή του, είναι όπως όταν γέρασε, ένας αδύνατος σκελετωμένος αγωνιστής εκτός εποχής, ένας ιδαλγός, ένας σύγχρονος Δον Κιχώτης.

Είχε ψάξει τότε παλιά, να βρει κάποιον βοηθό, έναν Σάτσο, αλλά απέτυχε πολλές φορές κι έμεινε τελικά μόνος. Είχε σιγά σιγά κατασκευάσει τον δικό του κόσμο, ολοκληρωμένο, τέλειο, κι αυτός έδειχνε τους εχθρούς του.

Οι ανεμόμυλοι, θα μπορούσε να ήταν οι αληθινοί εχθροί, όμως δεν άργησε να βρει τον δρόμο της έκφρασης, αυτό ίσως να μετράει πιο πολύ, από τις θεωρίες και τις αναλύσεις και τα συμπεράσματα .

… Δεν υποχώρησε στην παντοδύναμη δημοσιογραφική και φιλολογική επιταγή για <ανόθευτη και γνήσια Δημοτική>,έκανε μείξη: όπως κάποτε η Πηνελόπη Δέλτα. Και πέτυχε , είχε δίκιο.

…

Ο νέος του 1965, οδηγούσε ταξί για το μεροκάματο, έγραφε για να υπάρχει, αγωνιζόταν χωρίς ανάσα, για να βρει το δρόμο του. Κι έφυγε όταν κουράστηκε, στο διαδίκτυο διαβάσαμε:

….

Ο πολυαγαπημένος μας και Σεβαστός συγγραφέας, Ιωάννης Φουράκης, ανεχώρησε, σήμερα 1η Δεκεμβρίου, για το μεγάλο ταξίδι προς το άστρο από το οποίο ήλθε. Όσοι  είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε από κοντά, γνωρίσαμε στο πρόσωπό του έναν άνθρωπο αγνό και αληθινό σε ολόκληρο το βίο του, πρότυπο αμέμπτου ηθικής. Το σημαντικό του έργο θα είναι πάντα πολύτιμο εργαλείο για οποιονδήποτε μελετητή – ερευνητή, αλλά και  απτή απόδειξη για το ήθος και την καθαρότητα της ψυχής ενός ανθρώπου απόλυτα αφοσιωμένου στα  υψηλά ιδανικά που υπηρετούσε.”

….

Ο φίλος του Σίφης Κ. που κάποτε τον είχε διαλέξει για σύντροφο στις πορείες του, είχε εγκαταλείψει τον μάταιο κόσμο λίγο πρίν, στα 2006 …