ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ
Κι όταν φτάνουν μεσάνυχτα στοιβάζονται εικόνες κι αισθήματα
-αντηχούν φύλλα τρομερών γεγονότων…
….
και γρήγορα όλα σβήνουν και ανοίγουν όνειρα από βιβλία χαμένα,
παρασκευάζονται ελιξίρια
…
κι οι πυγολαμπίδες ανάβουν κεράκια στη μέση της ακρογιαλιάς του Λυβικού
– εκεί που σκάει το κύμα μην αγγίζεις ότι αγαπάς μην πληγώνεις ότι ακουμπάς
…
η σιωπή έχει το χρυσάφι της αφής
κι η αγάπη δεν δοκιμάζει αρώματα
Κι αν δεν ταιριάζει ένα στιχάκι η αγάπη ακόμα τραγουδά
κι αν τρέχουν οι άνεμοι κι αν οι Κλόουν στήνουν παγίδες
η καρδιά μας ανέμελη κτυπά
Κι αν είναι ότι μας ότι μας συγκινεί, ένα σύνθημα γνωστό μια φούσκα παιδική
– μια μουσική ελκυστική
Τα σκουλίκια με δοντάκια κοφτερά τρώνε με μανία και δεν χαρίζουν πουθενά
Και κάποτε σκληραίνει η νύχτα
χάνονται οι οπτασίες και κτυπούν οι λέξεις με τις συλλαβές
ότι επιθυμήσαμε, ότι λαχταρήσαμε δεν το φύλλαξε ο καιρός
κι είναι έτσι δεν ήτανε ποτέ κι αλλιώς
ΜΕΡΕΣ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ
Πάτ΄ απαλά σαν έρχεσαι
μικρή μου στ΄ονειρό μου
Μου λείπεις μα κάθε βραδιά
Έρχεσαι στο πλευρό μου
Μια σου λεξη φουρτουνιάζει
Αχ και να΄τανε να εμπόρου
να γλύκανω την καρδιά σου
κάθε μέρα φθινοπώρου
Κι οταν έρθει κι ο χειμώνας
Με βροχές πολλές και κρύο
Κάποια σόμπα θα ζεσταίνει
Χωριστά κι εμάς τους δύο
Κι αν σταγόνα πετρελαίου
Δεν υπ´αρχει στο μπιτόνι
Μην σε νοιάζει η αγαπη
του καιρού το χιόνι λιώνει
…
Πάτ΄ απαλά σαν έρχεσαι
μικρή μου στ΄ονειρό μου
Μου λείπεις μα κάθε βραδιά
Έρχεσαι στο πλευρό μου
ΑΛΚΜΑΝ 