ΕΦΗ ΣΑΠΟΥΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΑΚΗ : ΟΤΑΝ ΜΙΛΗΣΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ – το χρονικό μιάς ζωής
Το Βιβλίο της ‘Εφης Σακελαλαράκη – Σαπουνά, -«οταν τέλειωσε ο χρονος«με υπότιτλο: το χρονικό μιας ζωής, το πληροφορηθήκαμε από τα ΝΕΑ(ή TO BHMA), που παρουσίασαν και αποσπάσματα , σελίδες από το έργο – καθόλου καλα επιλεγμένες, οι δημοσιογράφοι, ακόμα κι αν σε συμπαθούν ψάχνουν ότι έχει «ψαχνό» δηλαδή δημοσιογραφικό ενδιαφέρον.
Όταν άρχισα να διαβάζω το ογκώδες βιβλίο, των 630(!) σελίδων, παραξεμενένος από το μέγεθος, εδώ και χρονια δεν μπορώ να να μετρήσω τόσες σελίδες, τα μάτια δεν αντέχουν και το πνεύμα δεν είναι πρόθυμο πια, ακόμα κι αν πρόκειται για τον Προυστ και το αριστούργημα του( αναζητώντας τον χαμένο καιρό), ήξερα ότι δεν θα τα καταφέρω.
Ας ήταν αφιερωμένο σ´ έναν ακριβότατο φίλο, ας είχα μεγάλη περιέργεια, για τα συγγραφικά ( μη αρχαιολογικά) αποτελέσματα της αγαπημένης του συντρόφου, που μετρούσαμε περισσοτερο απο μισόν αιώνα αριτυδωτες, εγκάρδιες σχέσεις.
Έπεσα έξω, και για δυο μέρες επέπεσα ( όπως λέγαμε κάποτε) επί του τεραστίου κειμένου, που σοφά είχε επιμερίσει σε κεφάλαια, η επιμελής και ευαίσθητη αρχαιολόγος.
Ήταν στην ουσία μια λογοτεχνική προσπάθεια, με ημερολογιακό τρόπο καταγραμμένη, αν και δεν είχε την τυπική αυτήν μορφή , με ημερομηνίες και χρονους, ξετύλιγε τα κουβάρια του παρελθόντος, με προσοχή και » αρχαιολογική» ακρίβεια.
Ο χρόνος κόπηκε σε ενέργειες και αποτελεσματα, σε ανασκαφές και ευρήματα , σε μελέτες και εκδόσεις, σε ταξίδια και επιστημονικές ανακοινώσεις και διαλέξεις.
Τα κεφαλαια, έγιναν εποχές, θύμιζε μουσικές συνθέσεις και Βιβάλντι. Νεανική ζωή και δράση( άνοιξη) μεγάλες επιτυχίες της οριμότητας( καλοκαίρι) σημαντικά αποτελέσματα ( φθινόπωρο) αναγνώριση καθολική ( χειμώνας).
Διάβασα λαίμαργα το έργο, οι αρχαιομαθείς κι οι φιλόλογοι, που ξέρουν κατά κανόνα καλά την αρχαία φιλολογία, δεν έχουν λογοτεχνικές αρετές, στεγνώνουν απο την ακρίβεια και την λεπτομερή τεχνική, και δεν διαβάζονται…
Η κ. Εφη Σαπουνά τα κατάφερε, όπως καποτε κι ο αξέχαστος φίλος μας, να ζωντανέψει παλιές ιστορίες , να εκθέσει πλευρές άγνωστες της επιμονής δουλειάς τους, να διαγράψει, να περιγράψει τις άγνωστες (το ευρύ κοινό) παθογένειες των πνευματικών …αγώνων.
Σε έναν κυκεώνα πολυποίκιλων σχέσεων, ´ενα ζεύγος διανοουμένων ( ο Γιάννης κι η Έφη) δούλεψε με μανία, μελέτησε με ασίγαστο πάθος, άνοιξε δρόμους στο παρελθόν μας – το απώτατο, μα και βρηκε εφαρμογές για την ζωή μας που συνεχίζεται.
Και δεν ηταν μόνο με ροδοπέταλα στρωμένος ο δρόμος τους. Αλλα ξεπέρασαν με υπομονή επιμονή συστηματική σκληρή δουλειά, όλα τα εμπόδια.
Η γνώση η εξυπνάδα κι η ομορφιά, τους χαρακτήριζαν , ευλογημενοι και ταιριασμένοι και αγαπημένοι , μα τόσο που να προκαλέσουν την πιο βάσκανη Μοίρα.
Η Εφη θέλησε να εξορκίσει το κακό , να αποκαταστήσει την ισορροπία , να αποδεχτεί το αναπότρεπτο, χωρίς μεμψιμοιρίες και οργή, τα δάκρυα της είχαν στεγνώσει , της έμενε μόνο ενας μακρύς ατελείωτος μονόλογος , που δεν θα ήταν όμως θρήνος, αλλα ένα παιγνίδι ζωής με χαρές και λύπες , για το θέατρο της ζωής των άλλων.
Εξ άλλου προσπάθησαν με τον σύντροφο της πάντα, χωρίς υπολογισμούς κι ανταλλάγματα, να προσφέρουν στους άλλους και να βοηθήσουν τον τόπο τους.
Το κοριτσι,που κάποτε θυμόμουν στα πράσινα νερά της Ζάκρου, ηταν μια ώριμη ύπαρξη πια, που ειδε κι έμαθε πολλά, δίπλα σ εναν χαρισματικόν αντρα και πετούςε ψηλά με τα δικά της φτερά, χρόνια τώρα – μα η σχέση της με τον Γιαννη Σ. της έδινε έμπνευση και κουράγιο και ήταν δίχτυ ασφαλείας, που τη προστάτευε .
Τα χρόνια περνούν κι ήρχονται κι αλλα χρόνια , κάπου ψηλά, ο Γιαννης Σακελλαράκης κι ο Αρθούρος Έβανς σιγομιλούν, δεν φοβάται πια την νυχτερινή τύφλωση, ο διάσημος ανασκαφέας της Κνωσού ( ούτε τα σχόλια των πουριτανών συμπατριωτών του) κιο νέος του σύντροφος, δεν νοιάζεται για τις κακίες των συναδέλφων του. Δεν μετρούν πια με χρόνια τον καιρό αλλά με αιώνες και χιλιετίες, κ οι μικρότητες εξαφανίζονται, οι εγωισμοί σβήνουν.
Ενδιαφέρονται κι οι δυο για τον Μινωικό πολιτισμό που στο 20ον αιώνα ήρθε στο φως, ξέρουν ότι υπάρχουν κίνδυνοι…
Η αμφισβήτηση δεν εχει πια στόχο τους ίδιους, αλλα το έργο τους.
Όμως Γιαννης σκοτεινιάζει λίγο, εχει και την έγνοια της συντρόφου του, έφυγε γρήγορα, δεν πρόλαβε οτι έπρεπε, μα ξέρει πως είναι ικανή και θα τα καταφέρει.
Μα κάποιες στιγμές χαμογελάει , οταν ακούει τις συζητήσεις που τον αφορούν…
«Λιγότερα λόγια θα’θελε να πει, λιγότερο < αίσθημα> Και πιο πολύ δουλειά…»( δεν χάνει φαίνεται ποτέ το χιούμορ του)
ΑΛΚΜΑΝ 
Εξαιρετικό1
Μου αρέσει!Μου αρέσει!