Η προσκόλλησή μας σ έναν ποιητή ξεχασμένο, οφείλεται κυρίως στον Νίκο Καββαδία, που τον ανέσυρε από την αφάνεια – όταν ο ίδιος έγινε της «μόδας». Τι να ταν ο Καίσαρ , που θαύμαζε ο νεαρός Μαραμπού, τι να έγραψε στο σημείωμα στο πρώτο βιβλίο του 1933, πως ο κατά 8 έτη πρεσβύτερος Εμμανουήλ παρουσίασε τον νέο ναύτη που είχε το θάρρος να μπεί στον χώρο της Τέχνης, με μόνο εφόδιο της καθαρή, ευαίσθητη ματιά του;
Διαβάζοντας και ξανακοιτώντας τους στίχους του βιβλίου ΠΑΡΑΦΩΝΟΣ ΑΥΛΟΣ, αντιγράφουμε, για να κρίνουν οι φίλοι του ΑΛΚΜΑΝΑ, το ταλέντο και την αξία του Καίσαρα Εμμανουήλ.
Πρώτο πλάνο , ο Όσβαλντ, στους Βρυκόλακες, ελληνιΙΨΕΝΙΚΗ. ΕΛΕΓΕΙΑ
Σαν κάποια τρομαγμένα ελάφια μοιάζουμε
Που αναρριγούν στου δάσους τους ψυθίρους
Σαν κρύα ερεβικά πουλιά είναι οι σκέψεις μας
Που η Θύελλα στο κρανίο μας κάνει γύρους
Τον θάνατο αγαπούμε, μα ακατάλυτα
σιμά της της μας τραβά η Ζωή, οδαλίσκη.
Έτσι χλωμοί,βραχνά τον ςς.ψςήλιο κράξουμε
Σαν άλλοι ιψενικοί τρισάθλιοι ίσκιοι.
Ναυαγοί εμείς χωρίς να ταξιδέψουμε
Χωρίς να πολεμήσουμε ηττημένοι
Ζούμε στη φρικτή μαγεία που δίνουνε
Το αλκοόλ, τοχασίς ενώ η κόκα μας προσμένει
Οι φίλοι οι συγγενείς δεν μας γνωρίζουνε
«Πως χάλασε! Τι ωραίο παιδί ήταν!»λένε
Μα Ποιος φταίει;- Ίσως ο χλωμός πατέρας μας
Κι ίσως πολλά βιβλία μας να φταίνε…
Γελούμε κλαίμε αναίτια πάντα κι άξαφνα
Σωπαίνουμε σαν τάφοι σε μιαν άκρη
´Ετσι παρανοημένοι στην αρρώστια μας
Περνούμε εμείς στης τρέλας μας τα μάκρη.
Τις νύχτες των δακρύων που ο απράυντος τρόμος μας
Στης πιο σκοτεινής αβύσσου μας τα μέρη
η αυτοκτονία τα κίτρινα τα χείλη της
Με μια αμπούλα μορφίνης Μας προσφέρει
Τότε τα φέρετρα μας μόνοι ανέκκλητα Καρφώνουμε
και πάνω στα σανίδια απλώνουμε τις σάρκες και τα νεύρα μας
Σαν συντριμένα κι ανώφελα παιχνίδια
Έτσι στους κρύους τάφους τάφους κατεβαίνουμε
Φανταστικά μια νύχτα εκεί περνούμε
και την αυγή προσμένουμε ανυπόμονα
Να πάρουμε το δρομο και να βγούμε
Μετα μια ανάξια φίλη που τα μάτια της
Τα υγρά τα ποιητικά που ακόμα αγαπούμε
Να καρτερούμε πραοι να συγχωρήσουμε
για ότι κακό «άφες αυτήν» να πούμε
(Στο κρύο το φιλί του «Γκολτς» ερρίγησε
Τη νύχτα ο μεθυσμένος κρόταφός μας
Ω λίγο ακόμα ο δείκτης μας αν ήθελε
θά μαστε πια στο μνήμα το δικό μας)
Μα ως την χρυσήν η Αυγή σηκώνει αυλαία της
Για να φανεί η λαμπρή μέρα ανάντι
Τυφλοί απ´το τόσο φως, τον Ήλιο κράζουμε
Σαν άλλοι ιψενικοί τρισάθλιοι Οσβά(λ)ντι
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
Πικρή σάτιρα, ο Ίψεν προσφέρει τον γνωστό ήρωα των «Βρυκολάκων» που είναι πρωταγωνιστής στο ποίημα αυτό : ο Όσβαλντ, η θλιβερή ιστορία του, προσαρμόζεται
για την περίσταση, ο ίδιος ο ποιητής παίζει το ρόλο του, στη σκηνή που τροποίησε και μας είναι οικεία.
ΑΛΚΜΑΝ 