ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
Ένα ποιητικό παραμύθι ; Η έκπληξη ήταν εύλογη σε φίλους και γνωστούς.
Όμως η ιδέα δεν ήταν νέα, είχε σφηνωθεί στο νου μου, αρκετά χρόνια πριν, όταν μια
ερασιτεχνική θεατρική ομάδα,αναζητούσε έργο, που να απευθύνεται στα παιδιά και είχε
καταλήξει, μετά από ατέλειωτες συζητήσεις, στην “ΕΛΙΖΑ” της
Ξένιας Καλογεροπούλου.
Είχα διαβάσει το κείμενο , μ ́άρεσαν οι ιδέες της και με είχε εντυπωσιάσει πολύ, το κεντρικό πρόσωπο, ένα θαρραλέο κορίτσι, που αναζητούσε τον αγαπημένο σύντροφο, που είχε χαθεί. Μπορούσε μια ερωτική ιστορία να είναι κατάλληλη, ενδιαφέρουσα και χρήσιμη στο ευαίσθητο κοινό των παιδιών ;
Μια επιφύλαξη με άγγιζε,γιατί η επιλογή ενός αγγλικού μύθου; τη συγκίνησε (την Ξ.Κ.) το θέμα που είχε κάποια πρωτοτυπία ; Ένα κρητικό παραμύθι. που είχα ακούσει παιδί και διάβασα τελευταία ( στην συλλογή Ελένης Δουνδουλάκη- Ουστομανωλάκη) – πολύ κοντά στην κεντρική ιδέα της “Ελίζας” , μπορούσε να αναπτυχθεί; Το ερώτημα με φόβιζε και οι αμφιβολίες αγκύλωναν, όμως ξαφνικά βρέθηκα να γράφω ασταμάτητα, την ιστορία της “Κεραδοπουλας” του Τζίνι Μαντσίνι τον σεβντά. Άρχισα χωρίς επιφύλαξη, την έμμετρη διήγηση, δεν δοκίμασα καθόλου μια φυσικότερη γραφή πρόζας. Γιατί άραγε ; Δεν μπόρεσα να το εξηγήσω, δεν με απασχολούσε.
Το παραμύθι, από κάποιες υπόγειες διαδρομές,σαν να είχε
μετασχηματισθεί, ο στίχος ήταν η πιο άμεση έκφραση και η μόνη.
Είχα κάνει προσπάθειες στο παρελθόν στην παραδοσιακή ποίηση και με παταγώδη αποτυχία, πως άραγε επιχείρησα να διαβώ αυτό το ποτάμι, που δεν ήταν καθόλου για μένα πλωτό ;
Νομίζω ότι αυτά έρχονται μετά, το ωραίο παραμύθι, ήταν το εισιτήριο, για μιαν άγνωστη διαδρομή, σ ́έναν κόσμο χαμένο και μοναδική ευκαιρία, τον χειμώνα εκείνον τον βαρύ και δύσκολο.
Όταν τέλειωσε μετά τις πρώτες διορθώσεις, ήξερα ότι θα έπρεπε να παρουσιασθει ή να εκδοθεί. Δεν έγινε, το είδος έμοιαζε παρωχημένο, μακριά από τις σύγχρονες απόψεις. Δεν με ένοιαζε, διαισθανόμουν ότι δεν ήταν λάθος .
Όχι χωρίς αφορμή, τα επόμενα χρόνια με απασχόλησαν δυο πολύ οικεία σε μένα παραμύθια, ο “Σακοράφος” και ο “ ο Τσιρτσώνης”, συμπλήρωσαν τον Τζίνι Μαντσίνι δημιουργούσαν,πιο σωστά εικονογραφούσαν ένα τρίπτυχο, που ενώ δεν είχα προσχεδιάσει, ανταποκρινόταν, με ανεξήγητο τρόπο, στις σκέψεις, τα προβλήματα και τις αγωνίες, που με απασχολούσαν, την δεκαετία του 1990, όταν παρακολουθούσα τα παιδιά να μεγαλώνουν.
Αργότερα μετά από 20 χρόνια,όταν έρχισαν τα εγγονάκια, να δοκιμάζουν τα πρώτα τους βήματα, τα παραμύθια μου δεν επαρκούσαν, άρχισα νέα συνοπτικά – το παράδοξο, τα συνόδευαν πρόσωπα φίλων, που ήταν μακριά ή έλειπαν…
Σήμερα γνωρίζω ότι τα παραμύθια αυτά μπορεί να μην φτάσουν ποτέ στο ευρύ κοινό , θα είναι όμως αρκετό να διαβαστούν από λίγους και θυμίσουν φίλους και πολύ όμορφες, ελληνικές διηγήσεις.
2018 – Β.Σ.Ζ.
ΑΛΚΜΑΝ 