ΑΠΟΚΡΗΑΤΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ…

Μερικές γιορτές αντέχουν στο χρόνο, οι απόκρηες ανήκουν σ΄αυτές. Τι κι αν έχουν αλλάξει τα πάντα, η ψηφιακή εποχή δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο, τα παιδιά ονειρεύονται…(το κειμενο που ακολουθει γράφτηκε πριν από έναν περίπου αιώνα, στην καθημερινη εφημερίδα ΠΡΩΙΑ)

…(αντιγραφή)

οταν ήμουν παιδί, μια εποχή και μόνο ξεχωριζε από όλον τον χρόνο. Ούτε τα Χριστούγεννα , ούτε το Πάσχα, ουτε η Πρωτοχρονιά, ούτε καν οι διακοπές του καλοκαιριού με την τεμπελιά τους και το χουζούρι τους ,ήταν πιο επιθυμητές, οσο το Τιώδιον, οι περίφημες Απόκρηες.

Το μυαλό μας ήταν γεμάτο συνεχώς από τα αποκρηάτικα θεάματα, από την καμήλα, το γαϊτανάκι, τον Φασουλή (…)

Τα παλιά θελαματα έσβησαν, προ της αφιφορ’ιας ενός ολονέν καιμμε λεπτότρεα γούστα κοινού, ήσαν όμως για τα παιδικά μας μάτια θεάματα εκτακτως ωραία, ενθουσιαστικά που τα περιμέναμε αναγωνίως και πολλέ ςφορές η τρομερή καμήλα, παρέσυρε πιστους ακολούθους, ανα τους δρόμους, όσο ποτέ καμιά κομψή και και νεαρά κυρία δεν μας παρέσυρε με τα επιδεικτικά θελγητρά της.

Το μεγαλύτερο όμως αποκρηάτικο θέλγητρον, το ΄νειρο ολοκλήρου του χρόνου, ήταν το μασκάρεμα,ένα κοστούμι (π.χ.) ενος παλιάτσου με πολλά κουδουνα , με μιάν φούσκα, με προσωπίδα, που θα μας έδιδε άλλην προσωπικότητα.

Ομως ΄πως όλα τα όνειρα, έιχε κι αυτό την πρώτην φορά που πραγματοποιήθηκε, τις σκληρότερες απογοητεύσεις. Ήταν όπως το θυμουμαι,ένα ωραίο κοστούμι παλιάτσου, όπως το είχα φαντασθείκαιακ΄’υτεο ακ’ομα, με χρυσά κουδουνια, με κόκκινα πομπόν, με ένα μυτερό καπέλο κια μα[υρη βελουδ’ενια μ’ασκα, που το φόρεσα ένα απόγευμα και ξεκίνησα για την κατάκτηση του σύμπαντος.Γιατί , προπαντός, η προστασία της μάσκας ήτνα η μεγαλύτερη έλξις του . Αλλά το θειον εναι φθονερό, ίσως και αν μας τιμωρεί,για να μην επαιρόμεθα(υπερηφανευόμεθα)! ΔΕν είχα πρροφτάσει να κατέβω κορδομένος, στο δρόμο,για να καμαρωθώ από τους γείτονες και τους οικείους που είχαν βγει στο μπαλκόνι, όταν μαι παρέα μόρτηδων (αλητών), μου άρχισε την πρόγκα(πειράγματα), όχι μόνο με το στόμα. Η λάσπη του δρόμου, τους έδωσε ακαταμάχητα εναντίον μου όπλα, κι’οταν θέλησα να διαφύγω τρέχοντα (έντρομος) η στολή είχε υποστεί ανεπανόρθωτη καταστροφή.Γύρισα κλαίγοντας στο σπίτι, για την χαμένη απόλαυση, αλλά χωρίς καμιά διάθεση πια να ξαναμασκαρευτώ. Οι Απόκρηες είχαν γίνει στο εξής μια μέρα όπως τις άλλες(…)

Το μικρο χρονογράφημα υπογράφει ο Γ. ΑΝΝΙΝΟΣ(εφημ ΠΡΩΙΑ δεκαετία του 1920-30), αν αλλάζαμε τη στολή με κάτι σημερινό π.χ. τη φορεσιά ενόςο Σούπερμαν ή ενός Σκαϊντερμαν, θαταν σαν να γράφτηκε χτέςπου ήτα Τσικνοπέμπτη και τα παιδια γυριζαν μασκαρεμένα στο κέντρο της πόλης μας. Οι λάσπες βεβαια έχουν περιοριστεί, μα οι βρωμιές στους δρόμους μας και τα σκουπίδια φτανουν για να λερώσουν , όχι μόνο στολές αλλά και τα καθημερινά ρούχα μας