Κ
| Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΚΟΥΦΟΣ αφιέ΄ρωση: Στον Μανόλη Στ. Κι οταν επερασ ο καιρός Μειναμε πολυ λιγοι Γιατι οι πιο καλυτεροι Ειχανε πρωτοι φυγει Στο τελος βαρεθηκαμε… Μας κουραζε κι ο δρομος. κι οταν κτυπησαν τυμπανα Κι εφτασε ο ταχυδρομος Το γραμμα δεν τ ανοιξαμε ξεραμε το μαντατο Εχασαμε τον πολεμο Κι ηρθαν τα πανω κατω Κι αλλαξαμε τα ρουχα μας Βαλαμε μαυρο φεσι Το κοκκινο του νικητη Δωσαμε που τ αρεσει Και τους υποδεχτηκαμε Κι ήταν σαν μαύροι γατοι Και βγαινανε χωρις ντροπη Απανω στο κρεβατι -«Χωριατες ειναι» δωσαμε Και τοπο στην οργη μας Ας μεινουν αφου θελουνε Στο σπιτι και μαζι μας Θα φυγουν δεν θαντεξουνε Στο χωρο το δικο μας Σκεφτηκαμε και πηγαμε Στο καθημερινο μας Κι οταν τα χρονια περασαν Ρωτησαμε: » ακόμα ;» Απάντησαν ορθά κοφτα: Ολοι τους μ ενα στομα: «Εχασατε το ξερετε Γι’αυτό να μην μιλατε Μην σας εξωπεταξουμε Στους δρομους να γυρνατε!» Τρομαξαμε σαν νοιωσαμε Την αθλια μας τη θεση Κι απ την ντροπη κοκκινησε Ακομα και το φεσι «-Μα ηταν δικοι μας καποτε και φιλοι κι αδερφοι μας» Ειπε ο πιο νεος συντροφος Που ξομενε μαζι μας -«Απ τους δικους και συγγενεις Παθαίνεις τα χειρότερα Μα το μαθαινεις δυστυχως Παρά πολυ αργοτερα» Ενας παλιος του απαντησε Κουνωντας το κεφαλι Η κουτρα.μας συνηθισε Και ψειρες βγαζει παλι …. – Ποιοι ‘ταν οι μεν και ποιοι οι δε Μην αναρωτηθείτε Δικοι μας Ολοι κι αν καμια φορα στο σπίτι μας βρεθειτε Δεν θα ξεκαθαρίσετε τους δουλους Και τσ αφεντες Πεταξανε τους σκουφους τους Δεν λεν πικρες κουβεντες Οι μεν κι οι δε Έμοιασανε Γινανε σαν σταγόνες Δεν ξεχωριζουν και ποτε Δεν κανουν πια αγωνες [ ] |
| ΑπάντησηΑπάντηση σε όλουςΠροώθηση |
ΑΛΚΜΑΝ 