Πέρασε καιρός, ο μεγάλος φίλος μας και όλοι οι άλλοι, (οι καλύτεροι μας φίλοι ) δεν έχουν χαθεί, ας λέει ο στίχος .
Τακτοποιώντας τα ακατάστατο γραφείο, έπεσα πάνω σ΄ ένα ταπεινό βιβλίο : «Μαργαριτάρια και αχινοί» που δεν είχε ούτε συγγραφέα ούτε εκδότη.
Μέσα στις σελίδες υπήρχαν, αποκόμματα εφημερίδων και γράμματα του ταχυδρομείου.
Πρώτα ξεχώρισα τμήμα σελίδας της «ΤΟΛΜΗΣ» (καθημερινής ηρακλειώτικης εφημερίδας, του Νίκου Βιδάκη) Τρίτης 4 Φεβρουαρίου 1997 με κείμενο παρουσίασης του βιβλίου που ανέφερα, το απέδιδε ο Β.Ζ. που υπέγραφε το κείμενο, στον Λ. Καραπαναγιώτη.
Μετά μια δακτυλογραφημένη επιστολή προς τον Λ. Καραπαναγιώτη που υπέγραφε ο Β. Ζεβ. Την αντιγράφω, σχεδόν ολόκληρη:
Ηράκλειο 29.1.1997
…
σας γράφω δυο λόγια μόλις πήρα το ωραίο βιβλίο σας.
Με ευχαρίστησε , περισσότερο από όλα τα δώρα (σημειωση:βιβλία) που κατά καιρούς στέλνετε και που δεν απαντάμε, με ένα τηλέφωνο ή ένα σημείωμα, όχι βέβια από τεμπελιά ή αδιαφορία αλλά γιατί τα θεωρούμε εγκάρδιους χαιρετισμούς που προμηνύουν τον ερχομό σας – συντηρούμε μάταιες ελπίδες.
Γνωρίζετε ασφαλώς πως τα αισθήματα δεν καθορίζονται από, συμβατικές παραμέτρους και κοινωνικές συντεταγμένες και έχω τη βεβαιότητα ότι ξέρετε καλά , πως εδώ στον περίεργο ομορφάσχημο χώρο μας , υπάρχει τόση συμπάθεια και αγάπη για σας που χρειάζεται…σθένος για να μας αντιμετωπίσετε.
Όμως είμαι σίγουρος πως όλα θα πηγαίνουν καλά, οι μικρές περιπέτειες θα περάσουν και θα βρεθεί η ευκαιρία και η διάθεση να συναντηθούμε στην Κρήτη, συγκταρατημένοι και ψύχραιμοι, όσο τουλάχιστον χρειάζεται,για να μην πάψουμε να αντιδρούμε , σ΄ότι μας συγκινεί και μας αρέσει.
Υπογραφή Β.Ζ.
Η απάντηση ήρθε αμέσως(από Τον Λ. Καραπαναγιώτη):
Φίλε μου Β. (Αθήνα Τετάρτη)
Αυτονόητα δεν υπάρχουν. Κάθομαι λοιπόν να σου γράψω πως οι λίγες μέρες που κάθε τόσο περνώ κοντά σας στο Ηράκλειο, είναι τούτα τα χρόνια, οι μεγάλες μου χαρές και πως μαζί σας, βγαίνω από τις τόσες μιζέριες που συνθέτουν , όλο και περισσότερο, την καθημερινή ζωή.
Κι όταν έρχεται η ώρα να θυμηθώ κάποιες μου ώρες για να νοιώσω ζεστασιά, αυτές τις ώρες φέρνω στο νου μου.
Στο σχόλιο μου αυτό , να προσθεσω, τώρα, ένα άλλο! Το γράμμα σου και το σχόλιο σου. Πως με συγκίνησαν και τα δυο, μπορείς ευκολα να το φανταστείς. Κι ενω τόσα είναι εκείνα , τα περιττά, που ρίχνεις κι αφήνεις , αυτά είναι στα λίγα που κρατώ – κι αυτά για να με ζεσταίνουν.
(…)
ΙΙ. Σάββατο
Να είναι καλά η Remington σου-μου θύμησε τα είκοσι μου τόσα χρόνια της ζωής μου, που πέρασα με μια (αγορασμένη με δόσεις) Hermes Baby – ως τη μέρα που δεν εύρισκα πια ανταλλακτιά για να την συντηρήσω σε ενεργό υπηρεσία. Τώρα γράφω όλο και λιγότερα γράμματα (Τη ζημιά του τηλεφώνου ποιος θα την πει; σκέψου πόσα πράγματα δεν καραγράφονται πια)κι έτσι όταν (όπως σήμερα κάθομαι να στείλω γράμμα επιστρατεύω και πέννα και μελάνι και τούτο το χαρτί που μου είχε φέρει κάποια φίλη (…)
υπογραφή Καραπαναγιώτης Λ.
.
ΑΛΚΜΑΝ 