Αφιέρωση : στη Θεανώ Σ. και την Αρετή Μ.
Υπάρχουν άραγε σήμερα τέτοιοι στίχοι ; Ισως λέει ο Μύρων Μ. παλαίμαχος αισθηματίας, και επιμένων σε θέματα που έχουν από πολλούς ξεχαστεί οριστικά.
Σε μικρή συντροφιά κρητικών κυρίως, έγινε μικρή ανθολογία προσωπικών στίχων : έρωτας, αγάπη το θέμα . Δυο στιχουργοι, ένας από την μιαν άκρη της Κρήτης κι άλλος από άλλη , ανταλλάσουν τις εμπνευσεις τους.
Μανούσος Φούμης από Χανιά (Παλιόχωρα) και Μανόλης Δερμιτζάκης, από Σητεία (Σίτανος) γράφουν αυτές τι μέρες για τον ΑΛΚΜΑΝΑ. Αν θέλει κανείς να συμμετάσχει σ αυτήν την έμμετρη συζήτηση ας στείλει τους στίχους του ως σχόλιο, θα ναι καλοδεχούμενοι.
Μανούσος Φούμης :
(Μαντινάδα)
Ειν΄η αγάπη ποταμός που τρέχει και δεν σώνει (1)
κι ανε φουσκώσει χάθηκες κιανένας δεν γλυτώνει
Μανόλης Δερμιτζάκης :
Για την αγάπη λέγανε απ τα παλιά τα χρόνια
πως την ελπίδα ξεπερνα την πίστη την ομόνοια
Πως ειναι η βάση τςη ζωής -αυτή τηνε φροντίζει
Μανούσος Φούμης :
Τι ναι η αγάπη μη ρωτάς- τον έρωτ΄αναζήτα
αυτόν που τα βουνα κουνά – καλά να μάθεις κοίτα
Αυτόν που φέρνει τη χαρά και δεν του λείπει ο πόνος
κι όσο τον αποδιώχνουμε – τόσο του μένει χρόνος
Μανόλης Δερμιτζάκης:
Η αγάπη σαν ποτάμι κι η ζωή σου σαν λειβάδι
και τ΄αμπέλια κι οι ελιές του βγάζουνε κρασί και λάδι
Μανούσος Φούμης:
Η αγάπη σαν ποτάμι που τον κάμπο μας ποτίζει
μα καμιά φορά φουσκώνει και τα πάντα πλημμυρίζει
Κι όταν πλημμυρίζει τότε- τρέχουμε για να σωθούμε
μα σωσίβιο δεν έχει πουθενά- και δεν θα βρούμε
Κι αν δεν βρούμε μόνο η τύχη – η νεραϊδα η καλή μας
θα μπορούσε να μα σώσει μα δεν θα ναι πια μαζί μας
Μανόλης Δερμιτζάκης:
Η αγάπη κύμα μοιάζει που ψηλώνει και δεν σπάει
κι ο σεισμός που το΄χει φέρει μια στιγμή δεν σταματάει
(*)= τελειώνει, σταματά
ΑΛΚΜΑΝ 