Οι καλύτερες μας φίλες – οι αξέχαστοι μας φίλοι

ΟΙ καλύτεροι μας φίλοι

κουράστηκαν και φύγανε νωρίς

δέσαμε σαν κόμπο στο μαντήλι

στιγμές που δεν τις ξέχασε κανείς

Τότε φυσική η αντίστασή μας

ανάσα μόνο για να να ζεις

μοχθηροί κι άθλιοι οι εχθροί μας

κι η βία μέσον επιβολής

Το αίσθημά μας μοιρασμένο

το εγώ μας το΄λεγαν εμείς

ήταν για μας το πεπρωμένο

αυτό που θέλεις και μπορείς

Κι οι καλυτερες μας φίλες

βαρέθηκαν και φύγανε νωρίς

δέσαμε σαν κόμπο στο μαντήλι

λέξεις που δεν λησμόνησε κανείς

Στην άκρη ο Αλεκος να σωπαίνει

κι η Ντιάνα τους στίχους να μετρά

τη Μιμή τυλίγουν οι ανέμοι

κι ο Αντώνης φίλους να κερνά

Κι έμειναν ονόματα κι οι άλλοι

αυτές που ξέρεις – θα τις δεις

Ρένα λέγανε τη μια για τον Μιχάλη

ρωτάς τον Κώστα να τον βρεις

Κάθε νύχτα που τον πάτο φτάνεις

και ψάχνεις κάποιο χέρι να πιαστείς

δίπλα σου θα΄ναι ο Γιάννης

χωρίς μια λέξη να του πεις

Οι καλύτερες οι φίλες μας κι οι φίλοι

εμείνανε στο βάθος του καιρού

κοκκινο με κρόσσια το μαντήλι

εδέσανε στην άκρη του λαιμού

Κι η επανάσταση με κόκκινη παντιέρα

κλεισμένη στην καρδιά μας και το νου

δεν θα περιμένει πια τη μέρα

ούτε το σημάδι τ΄ουρανού

ΟΙ φίλες κι οι καλύτεροι μας φίλοι

βιάστηκαν και φύγανε νωρίς

δέσαμε σαν κόμπο στο μαντήλι

στιγμές που δεν τις ξέχασε κανείς