ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΜΠΙΔΑΚΗΣ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΗΣ ΘΕΜΙΔΟΣ ΣΤΟ ΤΕΜΕΝΟΣ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΜΠΙΔΑΚΗΣ : από τον ναό της Θεμιδας στο τέμενος των Τεχνών

Συναντήθηκαμε στην/οδό Ρούσου Χουρδου, πριν 40 περίπου χρόνια, ενώ πλησίαζα την ηλικιακή ωριμότητα κι αυτός τα τριάντα του χρόνια . Ήταν πολύ νέος δικηγόρος , κεφάτος με όρεξη για δουλειά, έκανε τα πρωτα δειλά του βήματα, προσεκτικά, όπως έπρεπε . Ακολούθησε ένα επάγγελμα που δεν του τάιριαζε,από οικογενειακή (πατρική)επιβολή αλλά άλλα ο νους κι η καρδιά του λαχταρούσε, κι έβρισκε στον ελεύθερο χρόνο του καιρό να ασχοληθεί, οι τέχνες «έξ απαλών ονύχων»τον είχαν πλησίασει – κι η μάνα είχε επηρεάσει (καθορίσει)τις ενδιαθέσεις του.
Το σκληρό επάγγελμα των συγκρούσεων και των αντιθέσεων από την μια πλευρά-από την άλλη ο κήπος των τεχνων( η ποίηση,η ζωγραφική,το θέατρο).
Ο ευαίσθητος δικηγόρος δεν άντεξε πολύ, οδηγήθηκε τα δικά του « Κλαυδιανά δίκρανα» νικήθηκε – μα δεν έχασε τον πολεμο.
Γρήγορα ανασυγκροτήθηκε, η Καλή Τύχη δεν άργησε να τον πλησιάσει. Μια εξαιρετική ύπαρξη, σαν καλή νεράιδα ευλόγησε τη ζωή του.
Η αγάπη έπεσε σαν ασημένια βροχή ομόρφυνε τα πάντα γύρω του, ο καλόγνωμος ευαίσθητος νέος, που μόλις είχε βγει από μια συντριπτική καταιγίδα, έγινε πρίγκιπας του παραμυθιού.
Και επειδή η αγάπη όλα τα θέλει κι όλα τα μπορεί , θα περάσουν 25 ανέφελα χρόνια.
Αρχισαν σκέψεις, εικόνες, ήχοι, γύριζα πίσω 5 χρόνια, ήταν η μέρα των γενεθλίων μου …

Ήταν μια πρωϊνή συνάντηση – σαν χαρούμενη είδηση, δεν είναι σχήμα λόγου.  Ο φίλος μου κρατούσε ένα βιβλίο

και μου το πρόσφερε με ευχαρίστηση αλλά και σεμνότητα, κάπως αμήχανος – σαν να ντρεπόταν λίγο.

Τίτλος του εξωφύλλου της ποιητικης συλλογής

Παρατήρησα το βιβλίο, διάβασα τον τίτλο και τον εκδότη, πολύ χαρούμενη στιγμή, ένα δώρο αυτή τη μέρα σκέφτηκα – δεν ήξερε

ότι ήταν η γοιορτινή για μένα.  Μα οι άνθρωποι συναντιώνται πολλές φορές πέραν των τυπικών πραγματικών περιστατικών. Είχα

ξυπνήσει πριν λίγο μέσα από ένα όνειρο πολύ όμορφο, μου φαινόταν να συνεχίζεται – σαν να μουν κάτω από τα σεντόνια μου ακόμα.

Μου μιλούσε αργά και προσεκτικά, απάγγειλε στίχους, άνοιγε κουτιά φαντασίας, έβγαζε εικόνες και αισθήματα – μα κάποτε μυρωδιές

έστιβαν την ατμόσφαιρα.

Είναι που δεν γίνονται τα αναμενόμενα, που τοποθετεί νέα στοιχεία και δεν ξέρω.  Όταν τέλειωσε ο καφές και το πρωινό ξεφυλλίστηκε

σαν ώριμο τριαντάφυλλο, τον αποχαιρέτησα εγκάρδια, ως συνήθως – μα σαν να ειχε μείνει ένας αχνός, ήχων και σχεδίων.

Άνοιξα το βιβλίο, τι κι αν ήξερα πολλά απο τα ποιήματά του, υπήρχαν και άλλα πιο ενδιαφέροντα.  Μα είναι ο ίδιος αναρωτήθηκα,

μήπως η συγκέντρωση του υλικού του άλλαξε τα πράγματα, δημιούργησε το πλήρες κάδρο, ολόκληρη την εικόνα της τέχνης του και

το ταλέντο του ξεδιπλώνεται, με πολύ πιο μεγάλες διαστάσεις;

Ένοιωθα περίεργα,  θυμόμουνα  τα παιδικά του ποιήματα, που πρώτη φορά μου απάγγειλε σήμερα, γιατί τα είχε ξεχάσει τόσα χρόνια;

Ήταν μια απόδειξη ενός πολύ σημαντικού ταλέντου, που εκδηλώθηκε πού νωρίς- ήταν παιδί θαύμα;

Δεν είχε σημασία, παρά μόνο το βιβλίο του – σημειώσα γρήγορα δυο ποιήματα – θα σας αρέσουν.

Δεν ήταν πια κοντά μου ο εκλεκτός φίλος μα καταλάβαινα την σκωπτική του διάθεση, ο καφές και τα βουτήματα

σας ενδιαφέρουν περισσότερο σαν να λεγε – και υποτιμάτε  αρκετά τους ελάσσονες.  Μου έδειξε έξω τα σμήνη

των χελιδονιών…