διαγωνισμός στίχων & κειμένων

Ο Αλκμαν μεγάλωσε, αλλά δεν ωρίμασε-γέρασε αλλα δεν άλλαξε την κεφαλή(ν) του, κουραστηκε μα δεν εξαντλήθηκε, μετράει μέρες και μήνες-άφησε τα χρόνια για τους νέους.

Με την συμπλήρωση 10 ή 13 χρόνων από την πρώτη ανάρτηση, προκηρύσσει (πανελλήνιο !)διαγωνισμό ποιήσεως &κειμένων. Πρέπει να περιλαμβάνεται η φράση : ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙΤΤΑ.

ΟΙ ΠΡΏΤΟΙ συμμετέχοντες είναι φίλοι μας. Δεν απονέμονται διακρίσεις, όλοι οι ενδιαφερόμενοι, θα πάρουν κάποιο Δώρο( της επιλογής μας). Στην μνήμη των : Σ.Καμάρη, Μ.Φαρσάρη, Κ.Μπαλαμούτσου.

Ο Δημήτρης Γούτος :

ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙΤΤΑ

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ

Είναι τα λογια περιττά
Κι η κουρασμενη μου καρδιά
Δεν σταματάει
Κι οι πικρες όλες κι οι χαρές
Γίνανε θύμησες θολές
Κι ουτε σταγόνα της αγάπης 
Δεν χωράει

Είναι τα λόγια περιττά
Όταν βρεθήκαμε μακριά 
Πώς ν ακουστούνε
Και μια λαχτάρα μας παλιά
Κτυπά κάποια χορδή σιγά
Να ξεχαστούμε

Είναι τα λογια περιττά
Όταν βρεθούμε μακριά 
Δεν θακουστουν
Κάποια λαχτάρα μας παλιά 
Γλυκά θα σιγοτραγουδά
Να ξεχαστούν

Μικρή Μελισσούλα (ψευδώνυμο)

Είναι τα λογια περιττά
Και τα βαρέθηκες 
Κάποτε μ όλο σου το είναι
Θα ερωτεύτηκες
Απ την καρδιά σου πέρασε
Αγάπη τόση 
Φοβήθηκες να  την δεχτείς
Μην σε πληγώσει
.. 

Ήταν ναρκωτικό
Σαν πρέζα μοιάζει
Στις φλέβες  σου έτρεχε 
Ταξίδι ετοίμαζε
Που σε τρομάζει

Αγάπη… αγάπη 
Τρέμεις ακόμα 
Για λιγο κόντεψε 
Όλα να τα δινες 
Ψυχή και σώμα

Είναι τα λογια περιττά
Και τα αισθήματα
Ευκολα χάνονται
Της τύχης όλα
Μοιάζουν αθύρματα 

Πατάς στο χώμα
Και τώρα βρίσκεις
Τον εαυτό σου
Κι ύστερα χάνεσαι 
Δεν ήταν τίποτα
Ποτέ δικό σου

Ο Φίλος που κρύβεται απο το ψευδώνυμο Μικρό Σκαθάρι:

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ

Θα μπορούσα να   μιλήσω, μα όσες φορές επίχειρησα απέτυχα και τώρα η σιωπή ειναι εκκωφαντική!

Γιατί δεν κλείνεις οριστικά κι αμετάκλητα τον  κύκλο αφού ξέρεις πώς δεν πάει αλλο πια: ολοκληρώθηκε.
Γιατί δεν συμπηρώνεται τιποτα ούτε τελειώνει: σταματά…
 Όπως το ρολόι και το κινητό, όταν λιγο ξεχαστούμε.
Ένα έντονο φιλί, όταν ξαφνικά βιαστούμε.

Όταν τα λογια γίνουν περιττά, τα λουλούδια έχουν ξεραθεί και οι καρποί σάπισαν.

Ο Μαν. Φούμης, άφησε τα έμμετρα στιχάκια, έστειλε πρόζα :

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ;

Μα ήθελα να σου μιλήσω…Στο νου του επαναλάμβανε  Να σου μιλήσω…να σου πω…
-Τι λοιπόν; απάντησε από το υπερώον  , ο άλλος (δικός του Κι αυτός)
…

Κόμπιαζε…μα πολλά τον κατεκλυζαν, αισθήματα εικόνες, και κάτι σαν ερεθισμός στο δέρμα και οσμές άλλες  απροσδιόριστες κι άλλες συγκεκριμένες επίμονες. Ο χρόνος δεν φαινόταν να χει σημασία , ήταν  χτες η σήμερα αυτό που έγινε, ή αύριο θα συμβεί ;
Τα  γεγονότα έχουν τελειώσει, η απλώς είναι μια διακοπή  όπως της ΔΕΗ λόγου χάριν;
Τίποτα δεν ξεκαθάριζε τελείως, όλα ασαφή θαμπά, όπως όταν έβγαζε τα μυωπικά του γυαλιά. 
Κι η λογική; «Τα μάτια δεν καλοθωρούν τ αυτιά μας δεν ακούνε…»θυμόταν τον λασιθιώτη μαντιναδολογο, μα τίποτα δεν είναι σταθερο;
Και η αφή αυτή η αρχαιότερη αίσθηση, δεν καταλαβαίνει; κι όμως στα δάκτυλα του μυρμίδιζαν αγγίγματα και α ναστεναγμοί…

Δεν πρέπει να δίνω σημασία στο καθε τι-στο κάτω κάτω τι ειναι το δέρμα; μια μεμβράνη τυμπάνου, πάλλεται όταν την ακουμπούν.
Βέβαια μαζεύει εμπειρίες τις αποθηκεύει με κάποιον αυτοματισμό-η λογική δεν παρεμβαίνει, δεν ανακατεύεται. 
Να μιλήσω αλλά γιατί; αν δεν υπαρχει ενδιαφέρον αν λείπει ο ακροατής;

Μα πως να εκθέσω τις σκέψεις μου…αφού θέατρο δεν υπαρχει χωρίς θεατή διάλογος γίνεται χωρίς ακροατή;

Έχεις βαθιές στεναχώριες, πρέπει να μιλήσεις να γράψεις να τραγουδήσεις- να χορέψεις όπως θα έλεγε ο μεγάλος Κρητικός…
Χωρίς ακροατές χωρίς κανέναν…

Ησύχασε έβλεπε ένιωθε καταλάβενε σιγά σιγά: «the game is over»είπε σιγά
Άκουγε τον άνεμο να μουρμουρίζει, σιγοσφύριζε μια νοσταλγική μελωδία γλύκανε τα χείλη του.

Αύριο θαναι καλύτερα ίσως φώναξε, τα λόγια είναι περιττά (πια) …