ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΣΤΙΧΩΝ &ΚΕΙΜΕΝΩΝ Δ΄ΜΕΡΟΣ

Παραδόξως, ο διαγωνισμός ειχε κάποια απήχηση – άγνωστο γιατί (μα θα το μάθουμε),ούτως ή άλλως συνεχίζεται ενώ η πανδημία επιτίθεται, ενώ τα σχολεία ανοίγουν (επί τέλους) και ο άθλιος Πασάς της γειτονιάς μας, άρχισε να προβληματίζεται…

Ο στιχουργός με το ψευδώνυμο Αρ. Λουμπάκης – ΑΓΊΑ ΓΑΛΗΝΗ

Αφιέρωση: στον Κώστα Σχιζάκη, με ευχές καλής ανάρρωσης

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ – ΣΥΝΝΕΦΙΑΖΕΙ…

Ήρθαν μέρες φθινοπώρου-κι άμφιβάλλεις

ποιος δεν ξέρει πώ ς μετά το καλοκαίρι

σύννεφα ο καιρός θα φέρει

και ρούχα ζεστά θα βάλεις

μα στις πρώτες τις ψυχαλες ιδια θέλεις αγκαλιά

και και πολύ γλυκά φιλιά.

Χαμογέλασε και ξέχνα 

κάποιο στεγνωμένο δάκρυ

μια σταγόνα  στων  ματιών σου

  ήτανε προχτες την  ακρη

…

μην ξεχνάς πως…

η αγάπη φέρνει πόνο

και χαρά πολύ μεγάλη

κι απ΄τη λάσπη στα ουράνια

πάμε μια στιγμή στην άλλη

και τα λόγια περιττά – ‘οταν η αγάπη ανθίζει

όλος ο κόσμος χαίρεται κι η γη(ς) πανηγυρίζει

Ο Παπαδάκης Αριστομένης , Λασίθι :

Σαν καφενείο,που ζητάς ένα ποτήρι νερό-

η μέρα αστάθμητη κι η νύχτα κομμάτια βελούδο/, πως να καταλάβεις, που τα δάκρυα  κινούμενη άμμος κι οι στεναγμοί στο τσαλακωμένο χαρτομάντηλο

σαν καφενείο τάβλι με ζάρια κι ο Θεός δεν ρίχνει ποτέ

μην πεις τίποτα : άστατη βοή συμφώνων ήχος…

Το περίμενες τόσο κι οταν τον έφτασε όπου ήθελες,δεν μπορούσες

…

Ακαθόριστος ζεστός σαν μπάνιο Σαββάτου-γλυστρούσες στα γόνατα -απλωνόσουν να τυλιξεις την ανάσα και το πράσινο δέρμα – στα λαγκάδια των στεναγμων

Ένοιωθες να καρφώνει ασημένια Δόκανα στην καρδιά σου,να πιασει οτι εχασες οτι έσβησες οτι λαχταρούσες – ήταν ένα κύμα  πόσο θα κρατούσε;

Ήρθε για να στεριώσει καθε ονειρο σου,να οικοδομήσει την φθορά των χρόνων : στο κουβάρι που γέμιζε άδειαζαν αίματα, πετούσαν πουλιά άναβαν πηγολαμπίδες

ειχες καταλήξει , ήμερη πτώση, αργή εξαφάνιση – η γέφυρα ήταν πάνω και τίποτα δεν ακουγόταν: δεν υπήρχε το παραμικρό – ούτε χαρά ούτε λύπη και στεναγμός

Τα μάτια άνοιγαν την έκπληξη,μα ήταν αλλού πολύν καιρό -όταν όλα σταματούν χωρίς βία, όταν τα αισθήματα  είναι θολά κι αδιάφορα,δεν χρειάζεται να πει κανεις: τετέλεσται…

Γιατί είναι τα λόγια (πια) περιττά, όταν η αγάπη λείπει

8.12.2018

Η φίλη μας Βασιλική Μ. μας λέει:

Είναι τα λογια περιττά
Όταν η Αγάπη λείπει
Κι οταν φανεί δεν σταματά
Ποτέ το καρδιοκτύπι

Αυτό μιλάει δίνει ρυθμό
Κι είναι η ψυχή στο στόμα 
Κι η Αγάπη γλυκοτραγουδά
Στο μαγικό της δώμα

Κι οταν βρεθούμε στην Ξανθή την άμμο

δεν θα γράψουμε ονόματα…

θα γυρίσουμε στα χρόνια της νιότης:

χωρίς παρελθόν και μέλλον

με τεντωμένο το παρόν

στον αιώνα τον άπαντα…