ΤΟ ΦΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Στου κορμιού της το φλούδι
Φύλλα ανοίγει λουλούδι
Ξετυλίγεται μετάξι
Από της Αυγής τ αμάξι
Στο λαιμό της κρεμασμένο
Αστεράκι τ ουρανού
Και θαμπώνει γιατι λάμπει
Παίρνεις του καρδιά και νου
Κι όταν του χαμογελάει
Το φεγγάρι χαμηλώνει
Τον τυλίγει με κορδέλες
Ασημένιες σαν σεντόνι
Κι όταν την αγάπη δίνει
Είναι πετιμέζι ή μέλι
Μα και των θεών το νέκταρ
Και το λαχτάρα το θέλει
Κι όταν φεύγει και τη τη χάνει
Μ ΄αγωνία Περιμένει
Τρέμει να μην του αφήσει
Την καρδιά του ραγισμένη….
Τ αστρα τα φυλαξα
Σε κουτί ασημένιο
Κι η αγάπη τέλι
Χρυσό τεντωμένο
Β ΜΕΡΟΣ ( Μερες 1965 -66)
Κάποτε βρήκαμε μαζί
Το δρόμο του σώματος
Και της αγάπης την παγίδα
Που πιαστήκανε πολλοί
Γιατί στο αίμα φλέβες δεν έβρισκες
Στα Πρόσωπα άκρες δίκαιες
Κι οι μάσκες κρεμόταν βουβές
Στεγνές σκοτεινες κι ακέραιες
Μετρήσαμε ακτές θαλασσινές
Και δεν νιώθαμε κόκκους της άμμου
Κι οι αισθήσεις ολάνοιχτες
Σαν ξαπλωναμε χάμου
Τώρα τα δάκτυλα κινάς σ ένα σώμα
Στεγνό με το σάλιο χαμένο
Κι ακούς ήχους πολλούς
με το στόμα Πικρό
το κορμί διπλωμένο
Και βράδια κοιτάζεις ψηλά
Για τσ αγάπης τ ‘ αστέρι
Και τα Πρόσωπα που αναζητάς
ΑΛΚΜΑΝ 