ΣΙΦΗΣ ΚΑΜΑΡΗΣ -ΠΕΡΑΣΑΝ 14 ΧΡΟΝΙΑ

Η μέρα του Σίφη (28η Οκτωβρίου), πέρασαν 14 χρόνια – μα η μνήμη δεν υποχωρεί, οι αναμνήσεις είναι χθεσινές, το χθες συμφύρεται με το αύριο, το σήμερα είναι φτωχό και πιεσμένο – μέσα στα επικίνδυνα δόντια της Καραντίνας.
Μα γιατί αναρωτήθηκε ένας φίλος, ήταν διάσημος καλλιτέχνης ή πολιτικός παράγων μεγάλου διαμετρήματος ή δεξιοτέχνης του λαϊκού πενταγράμμου, ή εφευρέτης ή επιστήμων με Νομπέλ;

Ήταν μόνο ένας από μας, δεν ξεχώριζε για το ντύσιμο, ή την εμφάνισή του, ούτε μόνο για για την απλότητα και την καλοσύνη του (αυτές ενδημουσαν στις συντροφιές μας) δεν ήταν ανοικτόκαρδος, ανεκδοτολόγος ή λαϊκός πρωταγωνιστής, ερωτομανής ή «Δον Ζουάν» λαϊκών προδιαγραφών.

Πάνω κάτω δεν ήταν τίποτα της μόδας ( δεν είχε σχεση), ούτε επιδίωξε καμιά διάκριση, όσο κι αν την άξιζε. Μοναδικό του ελάττωμα, η έλλειψη η φιλοδοξίας, έλεγαν πολλοί που τον αγαπούσαν και τον  εκτιμούσαν.
Δεν ήταν  έτσι, έκαναν λάθος, είχε αυτεπίγνωση τέτοια που να μην του επιτρέπει (αυτα)απάτες . Ήταν πρώτος μεταξύ μας, μα γνώριζε ότι αυτό δεν είναι αρκετό για διάκριση. Κι ο θείος του(*), είχε παρόμοια θέση ( τηρουμένων αναλογιών)και κατάφερε να φτάσει πολύ  ψηλά, αλλά καταποντίστηκε όταν χρειαζόταν περισσότερο νου ή γνώση.
Ο Σίφης έγινε καθηγητής ανώτερης εκπαίδευσης , και για να αποκτήσει κάποια τυπικά στοιχεία, ξαναξενητεύτηκε για 2  χρόνια, ας είχε τώρα οικογένεια και μικρά παιδιά.

Άσκησε το επάγγελμα του δασκάλου, πολλά χρόνια, αναδείχθηκε το μεγαλύτερο του προσόν ( άγνωστο στους φίλους του ) του εμπνευσμένου καθοδηγητή της γνώσης, «έχει μεταδοτικότητα » έλεγαν οι μαθητές του.

Για μένα δεν ήταν έκπληξη, στο ίδιο γράφειο αρκετόν καιρό, είχα παρακολουθήσει σπουδαστές των τεχνολογικών σχολών, να εκπαιδεύονται κοντά του. Διαπίστωσα οτι μέτριοι μαθητές, μπορούσαν γρήγορα να γίνουν » φωστήρες» σε πολύ δύσκολα αντικείμενα των τεχνικών επιστημών

Πώς τα καταφέρνει αναρωτιόμουν, μου φαινόταν να ανοίγει το κεφάλι τους με κάποιον μαγικό τρόπο, να το γεμίζει γνώσεις και φως.

…..
Σε κάθε δυσκολία πολλοί τον σκεφτόμαστε : τι θα έλεγε ο Σίφης  για την οικονομική κρίση; Πως θα αντιδρούσε στην Πανδημία ; 
Δεν θα κάνουμε καμιάν υπόθεση, ας υπάρχουν αρκετές βάσιμες, η τελείως συναισθηματική  πολιτική μας τοποθέτηση εξ άλλου , είναι αδύνατον να τροποιηθεί ή να αλλάξει. 

Στο κέντρο πια του στροβύλου, στο μάτι του κυκλώνα που προσβάλλει όλον τον πλανήτη, πρέπει να μείνουμε ψύχραιμοι: αφήνοντας τα κόμματα να λύσουν τις διαφορές τους (ας μην βγάλουν τα μάτια τους) – χωρίς εμάς – και τις λαϊκές μάζες να αντιδρούν σπασμωδικά, κάποιους να διασκεδάζουν βάζοντας το κεφάλι τους στο στόμα του λύκου, άλλους να  γονατίζουν,  ζητώντας την θεία βοήθεια (θυμίζοντας  τους τρομοκρατημένους της Πόλης, όταν έμπαιναν οι αιμοσταγείς Οθωμανοί).

Όμως πόσο θα΄ θελα να τον βρω ,  στην εκκωφαντική σιωπή της απομόνωσης (του θανατηφόρου ιού), στις ατελείωτες ώρες της πλήξης – είναι τόσα πολλά που δεν προφτάσαμε να πούμε.
Κι ας είχαμε κάποτε εξαντλήσει τη συζήτηση, τόσο που να είναι περιττή κάθε λέξη – και το καλημέρα περίσσευε, κι ευτυχώς υπήρχε η Αρετή Μεθυμακη( συνεργάτης και φιλη)να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα, να μιλάει και με τους δύο μας ,δημιουργώντας ότι ξεχνουσαμε, την επαφή – που απεχθάνεται τη σιωπή και τα σφιγμένα χείλη.

…
Γιατί κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου (επανέρχεται το ερώτημα) πάμε στην Κοξαρέ και στον Σίφη; Είναι μνημόσυνο με την αρχαία σημασία του όρου, μέρα μνήμης, αυτών που έφυγαν, αφού πρόσφεραν πολλά στους άλλους.
Και δεν χρειάζοται  δάκρυα – έχουν στερέψει πια, μα δυο λόγια, ακόμα κι αν είναι ξεφτισμένα – είναι πια όχι μόνο για τον στενό μας φίλο, μα για όλους όσους έφυγαν, νωρίς ή αργά – αδιάφορο.
Ο Σ.Κ. Είναι το κεντρικό και σημαντικό πρόσωπο μιας σειράς Κρητικών που ανδρώθηκαν την πενταετία 1960-65, την είχαν ονομάσει γενιά του 114 και του 15% , μα ήταν απλώς η πρώτη μεταπολεμική γενιά της ειρήνης και της Δημοκρατίας. 
Συνήθως τιμούμε διασημότητες, πολύ μακρινές για μας, από τον Σην Κόνερι ως τον Άντονι Κουήν  και ασήμαντους πολιτικούς (ας μην αναφέρουμε ονόματα)
Είναι καιρός να τοποθετήσουμε και τους δικούς  μας ανθρώπους στη θέση που τους αξίζει. 
…
Για την σκιαγράφηση του, μπορείτε να ανατρέξετε στο alkman.gr , θα βρείτε αρκετά κείμενα, σήμερα προστίθενται ακόμα κάποια στοιχεία.
…
Και παρά τις περιγραφές, τις επίμονες αναμνήσεις, τις αναφορές στο παρελθόν, ένα ερώτημα προβάλλει : ποιος ήταν στ΄αλήθεια ο ακριβός φίλος μας;

Πολυσύθετος, πολυμαθής, αλλά και κάπου μονομερής. Έπρεπε να τα ξαναπούμε κάποτε. Κολλημένος στο ρεμπέτικο – πιο πολύ κι από τον Κ.Τζίκα (Κορέντι), στην λαϊκή μούσα – και στην «έντεχνη»κάποτε.

Σκεφτόμουν το ρεμπέτικο…μα είναι «χασικλήδικο»έλεγαν κάποτε, όταν συμβεί στα πέριξ»…ίσως πέσαμε σε έλος με στάσιμα νερά φαίνεται, ακίνητα – κανείς μας δεν το κατάλαβε, ήθελα να του πω.
Θυμόμουν τον Μάνο Χατζιδάκι , ‘οταν  χαμογελούσε στον Χιωτέλη, (1981)του άρεσαν τα λαϊκά παιδιά  του δρόμου, δεν θα μάθουν ποτέ τον Μπαχ  μα θα  ξεσκολίσουν τον Μάρκο και τον Μπαγιαντέρα – μην ζηλεύετε τον βιρτουόζο του βιολιού( Καβάκο) μα τα παιδιά που τρέχουν στις αλάνες, συμβούλευε…στα 1949 δεν άνοιξε το δρόμο στο ρεμπέτικο δεν μπέρδεψε τον Μπαχ με τον Μάρκο;
…

Εκεί χάσαμε κάποιο τραίνο  ήθελα να φωνάξω στον Σίφη, όταν φεύγαμε από το χωριό της μάνας του, το Ρεμπέτικο δεν είναι το άπαν…
Μα το τρένο αυτό που θα μας πάρει  δεν θα αργήσει να φύγει για όλους μας, και μάλλον δεν θα δοθεί άλλη ευκαιρία.

Απομακρυνόμασστε από το χωριό του Σίφη, μας ακολουθούσαν σκιές, ήταν Ο Κώστας ο Μπαλαμούτσος, ο Μιχάλης Φαρσάρης, ο Δημήτρης ο Γιγουρτσής και ο Βάνιας, ο Χρίστος ο Κληρονόμος , ο Μανόλης Παπαϊωάννου, ο Μανόλης Ρουσάκης, ο Βαγγέλης Σκουλάς, ο Αντώνης Χελιδώνης, ο Δημήτρης Ξηριτάκης και ο Νίκος Γιανναδάκης και πολλοί άλλοι…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

(*) Βαγγέλης Παπαδάκης