ΜΗΝΑΣ ΔΗΜΑΚΗΣ

(ένας ξεχασμένος ποιτής)

ΜΗΝΑΣ ΔΗΜΑΚΗΣ

14 Σεπτεμβρίου, 2010

Πέρασαν – συμπληρώθηκαν – σαράντα και ένα χρόνια από την αναχώρησή του (ο Αλκμάν ήταν στην «ψηφιακή» εντατική και ανίκανος για 6 μήνες, γιαυτό καθυστέρησε).

Έφυγε αθόρυβα, διακριτικά, όπως έζησε αφήνοντας σημαντικό έργο. Δεν έγινε ευρύτερα γνωστός, παρέμεινε στο χώρο της λογοτεχνίας, εργάτης αποδοτικός, σεβαστός, βραβευμένος για κάποιες επιδόσεις του, από τους συναδέλφους του.

Δεν έκανε στιχάκια για μουσικούς, δεν έγινε μέλος των διάσημων καλλιτεχνικών κλειστών κύκλων της εποχής του , έμεινε μακριά από την την τύρβη των μεγάλων συγκεντρώσεων, των πολιτικών εκδηλώσεων των κοινωνικών συναναστροφών.

Και διασώθηκε κράτησε την ψυχή του όρθια μέχρι το τέλος, όταν ο χρόνος του ολοκληρώθηκε και στέγνωσε η κλεψύδρα.

Είχαμε την τύχη να τον συναντήσουμε για πολύ λίγο, στα χρόνια της εξέγερσης και της μάθησης και της μεγάλης αφέλειας. Μας πέρασε από την παλιά πόρτα ενός ισόγειου διαμερίσματος, κάπου κοντά στη Δεξαμενή (Αθήνα) στο εσωτερικό του σπιτιού που ήταν σκοτεινό-κάπως έτσι θα ήταν και του μεγάλου αλεξανδρινού συναδέλφου του (σκέφτομαι με λύπη σήμερα)- και μετά από ολιγόλογη συζήτηση μας ενεχείρισε ένα ποίημα του για το φοιτητικό περιοδικό “ΞΑΣΤΕΡΙΑ”. Δεν αξιολογήσαμε εκείνη την εποχή την προσφορά του, δεν καταλάβαμε καθόλου τη σημασία των στίχων του. Τότε και η ποίηση είχε πολιτικά πρόσημα και κοινωνικές στενές προδιαγραφές. Μα φαίνεται όλα αυτά να έχουν εξαφανισθεί στο βάθος ενός άγνωστου χρόνου. Οι αμαρτίες ίσως έχουν εξαγνισθεί, όχι χωρίς δυσκολίες και ταλαιπωρίες, όχι χωρίς ακριβό αντίτιμο.

Και πλησιάσαμε εδώ και πολύν καιρό την ποίηση του Ηρακλειώτη λογοτέχνη με ανοικτή διάθεση, με εκτίμηση και συμπάθεια.

Ψάξαμε και βιογραφικά στοιχεία, συγγενείς και φίλους του στην πόλη μας. Η αξιαγάπητη φίλη μας κ. Νόρα Φανουράκη, ανιψιά του, μας φώτισε λεπτομέρειες της ζωής του.

Στα 2000 η έμπνευση από την ποιητική συλλογή του “ARS POETIKA” του Μηνά Δημάκη μας οδήγησε στη μικρή έκδοση μιας συλλογής – για να θυμηθεί η πόλη μας το άξιο τέκνο της. Θα την παρουσιάσουμε έχει τίτλο : «ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ»

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟIΧΕΙΑ:  (από το διαδίκτυο)

Ο Μηνάς Δημάκης γεννήθηκε στις 20 Απριλίου 1913 στο Ηράκλειο της Κρήτης.

Από το 1934 έως το 1940 σύχναζε σε μια πνευματική συντροφιά μαζί με τον Άρη Δικταίο, τη Θάλεια Καλλιγιάννη από τα Χανιά,  που είχε εμψυχωτή τον Λευτέρη Αλεξίου, στο σπίτι του οποίου μαζεύονταν τα μέλη της, στην Κατοχή εντάχθηκε στο ΕΑΜ.

Ποιητής, δοκιμιογράφος, μεταφραστής.

Παρουσιάστηκε στα 1935 με το περιοδικό «Φύλλα Τέχνης», το οποίο κυκλοφόρησε σε 4 τεύχη με ποιήματα μέχρι στα 1937, και την ύλη την έγραφε ο ίδιος. Συμμετείχε στην ομάδα που εξέδιδε το περιοδικό «Κρητικές σελίδες» στο Ηράκλειο Το διηύθυνε η Θάλεια Καλλιγιάννη). Επίσης, συνεργάστηκε με τα περιοδικά «Ο Κύκλος» (2η περίοδος), «Ποιητική Τέχνη», «Ευθύνη», «Καινούρια Εποχή», «Ποιητική τέχνη», «Νέα Εστία», και με τις εφημερίδες «Κρητικά Νέα» και «Μεσημβρινή». Διετέλεσε επί μακρόν αιρετό μέλος της διοικούσας επιτροπής της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών, καθώς και μέλος της Επιτροπής Βραβείων Μαρίας Π. Ράλλη.

Ποιήματα του Μ. Δημάκη έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, ρωσικά, γερμανικά και σε άλλες γλώσσες.

Του απονεμήθηκαν το 2ο Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1957 («Σκοτεινό πέρασμα»), το 1ο Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1961 («Το ταξίδι») και το 1ο Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου το 1975 («Η ποίηση του Σεφέρη»).

Γράφει ο Θανάσης Παπαθανασόπουλος: «Τραγούδησε τα αδιέξοδα του λυρισμού σε συνάρτηση με τα προσωπικά του αδιέξοδα, και μάλιστα με τους καινοφανείς τρόπους της νεωτερικής γραφής. Ήταν ποιητής λογοκρατούμενος και ο υπερρεαλισμός φαινομενικά τον έβρισκε αδιάφορο, χωρίς όμως ν’ αφήσει ανεκμετάλλευτες και τις όποιες θετικές συνεισφορές του, ιδίως στους τρόπους ξεσκεπάσματος των κόσμων του υποσυνείδητου … Ξεκίνησε από τον συμβολισμό … Ο λυρισμός του συγκροτεί ποίηση διεξόδων και αναζητήσεων. Έτσι σταδιακά στην ποίηση αυτή βλέπουμε να περιορίζεται ο ρόλος του συναισθήματος».

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: 

1.alkman.gr :

“ Δεν ειναι λυρική η πόιησή του; Είναι αλλά χωρίς υπερβολές , χωρίς να  δραματοποιεί με ένταση και να  περιγράφει ρωμαντικά , ακόμα κι όταν τα θέματα του προσφέρονται .

Δεν είναι υπερρεαλιστική η γραφή του; Είναι στοχαστικός Διανοούμενος αλλά όχι περίπλοκος και είναι αισθηματικός αλλά όχι δακρύβρεκτος. Ο σουρεαλισμός θα τον αγγίξει (ποιος από του συντεχνίτες του έμεινε αδιάφορος) πρόσθεσε χρώματα στο φάδι του, μα δεν άλλαξε τόσο το στημόνι του συμβολισμού και της παραδοσιακής τεχνικής.”

2. Στα 2000  ποιητική συλλογή  “ARS POETIKA” του Μηνά Δημάκη  οδήγησε σε μια μικρή έκδοση  –

για να θυμηθεί η πόλη μας ( Ηράκλειο) το άξιο τέκνο της. έχει τίτλο : «ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ» . (έχει αναρτηθεί κάποτε στο  στο 

alkman.gr)

Πρώτη ανάρτηση 2010, alkman.gr