αφιέρωση: Στον Δ.Ζεβελάκη και την ομάδα του
Η ποίηση σημερα «δεν ξεσηκώνει επαναστάσεις, δεν ρίχνει καθεστώτα» διαπίστωνε ο Μανόλης Αναγνωστάκης, όμως κάποτε, βοηθούσε αν όχι αποφασιστικά αρκετά, τους αγώνες για Ελευθερία και Κοινωνική Δικαιοσύνη και πρόοδο. Η Ελληνική Εξέγερση, βρήκε φανατικούς υποστηριχτές τους σημαντικότερους λογοτέχνες της εποχής της (του 19ου αιώνα). Τον Ουγγώ, τον τον Γκαίτε, τον Μπάυρον, τον Πούσκιν, τον Σέλεϋ κ.α. που βοήθησαν την ανάπτυξη του φιλελληνικού ρεύματος, ανάγκασαν πολιτικούς και κυβερνήσεις να δώσουν χείρα βοηθείας, σε κρίσιμες στιγμές της Ελλνικης Επανάστασης.
Τους τέσσερις πρώτους τους ξέρουμε (πάνω κάτω, τον Μπάϋρον τον θεωρούμε κυρίως ήρωα του 1821 ),αλλα ο Σέλεϋ είναι άγνωστος, ακόμα και σε «διαβασμένους» φίλους μας. Κι όμως δεν είναι ελλάσων ή άσημος ή ασήμαντος. Βέβαια άτυχος, χάθηκε στα κύματα της Αδριατικής, πριν φτάσει την τέταρτη δεκαετία της ζωής του. Κανείς δεν επαίνεσε με θερμότερα λόγια τις θυσίες των Ελλήνων.
Έγραψε στην εισαγωγή του Λυρικού Δράμματος του ΕΛΛΑΣ : «ό λ λ ο ι ε ί μ α σ τ ε Έ λ λ η ν ε ς : οι νόμοι μας η φιλολογία μας, η θρησκεία μας, οι τέχνες μας, έχουν τις ρίζες τους στην Ελλάδα. χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσε να σκιρπίσει κανένα φως και μεις θα μαστε ειδωλολάτρες κι άγριοι» (…) »
ΕΛΛΑΣ -ΛΥΡΙΚΟ ΔΡΑΜΑ
επιλογή στίχων (*)
Αλίμονο στη Λευτεριά,αν κόσμος, μοίρα, χρόνια
λυγίζουν τα παιδιά της !
Αλίμονο στην Αρετήν αν πάθη ή καταφρόνια
Ρημάζουν την καρδιά της !
Αλίμονο στον Έρωτα, που το χαμόγελό του
Κάνει τη μαύρη γης λαμπρή
Αν τρόμου ή ελπίδας έκφραση παίρνει το πρόσωπό του,
Πότε γλυκειά πότε πικρή !
Αλίμνο και σένανε, ώ αλήθεια, εικόνα του Θεού
Που μόνη κι έρμη πας
Αν πρέπει τον καθρέφτη σου, το φως που αστράφτει του ουρανού
Μπροστά στα μάτια τα θαμπά να κρύβεις της Ψευτιάς !
(…)
Τον κόσμο δόξα ξαναζώνει
Τα χρυσά χρόνια ξαναζούν
Η γη σαν φίδι ξανιώνει
Τα χιόνια σβήνουν και περνούν:
Γελούν τα ουράνια και γιορτάζουν
Και σαν συντρίμια στ΄όνειρό σου, θρησκείες και κράτη αχνοφαντάζουν
Νέα Ελλάδα ορθώνει τα βουνά της
Μέσα από ολόλαμπρα νερά
Προς την αυγή ο Πηνειός , περάτης
Κυλάει τα ρείθρα του λαμπρά
Τα όμορφα Τέμπη εκεί που ανθούνε
Οι νιες Κυκλάδες, απλωμένες σε βάθη ηλιόχαρα, υπνο-ζούνε.
(…)
Καινούργια Αθήνα θα προβάλλει
Και μακρύτερα καιρούς
Θα της φωτίσουνε τα κάλλη
Σαν λιόγερμα τους ουρανούς
Παρηγοριά θα τους αφήσει
Ότι μπορεί η γη να δεχτεί κι ότι ο ουρανός να της χαρίσει.
Από όσα από τάφο-αναστήθηκαν
Ή ελεύθερα έχουν γεννηθεί:
Ούτε χρυσάφι , ούτε αίμα πια,
Μα μόνο δάκρυα στους βωμούς τους και σύμβολα – άνθη ευλαβικά.
(…)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Η μετάφραση του Α.Μ. Στρατηγόπουλου, 27.9.1932 / έκδοση 2η 1972 (ΛΟΡΔΟΣ ΜΠΑΫΡΟΝ)
ΑΛΚΜΑΝ 