ΤΩΝΙΑ ΤΖΙΡΙΤΑ ΖΑΧΑΡΑΤΟΥ : ΔΕΥΤΕΡΗ ΝΕΟΤΗΤΑ (ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ)

-ΠΡΩΤΗ ΕΜΦΆΝΙΣΗ-

(ΠΡΏΤΗ ΕΜΦΆΝΙΣΗ)

Τρίτη στο μικρό θεατράκι του Χατζιδάκη, η γνωστή φιλόλογος κ. Μ.Φραγκιαδάκη, παρουσίασε μαζί με τους συναδέλφους της Β. Ρούσσου και Δ. Περοδασκαλάκη, την ποιητική συλλογή της Τώνιας Τζιρίτα Ζαχαράτου: «Δευτερη Νεότητα».

Πλησίασα με έκδηλη περιέργεια, τον χώρο που πριν από 40(!) Χρόνια είχε δημιουργήσει, για τον ΜΟΥΣΙΚΌ ΑΥΓΟΥΣΤΟ του , ο αξέχαστος μουσικός, για να γνωρίσω την ποιήτρια, που την θυμάμαι μικρούλα, στο Δημοτικό, όταν έπαιζε ξένοιαστη στον κήπο του σπιτιού της.

Δεν κατάφερα να την ξεχωρίσω, ανάμεσα στους θεατές, ήταν πια μεγάλη, θα χε αλλάξει. Ρώτησα όμως γνωστούς και πλησίασα και την φωτογράφησα, πριν κλείσουν τα φωτα, ήταν μια πολύ νεαρή κοπέλα, με λυτά μαλλιά και ανοικτή διάθεση. 

Οι φιλόλογοι άρχισαν τις εμπεριστατωμένες αναλύσεις, έμεινε στη μνήμη μου η εκτίμηση στον μοντερνισμό και τον πρωθιερέα του τον Σεφέρη, η γυναικεία φωνή κι ο ξεχασμένος φεμινισμός.

Άρχισα να κρατώ σημειώσεις:

Όμως αργά την νύχτα  , ξεφύλλισα προσεκτικά τους στίχους της νεαρής ποιήτριας. Η έκπληξη ήταν μεγάλη, μια καθαρή ανεπιτίδευτη και καλλιεργημένη φωνή, σχεδίαζε με άνεση συλλογισμούς και στίχους, τραγουδούσε χαμηλόφωνα, σαν να θελε να μην ακουστεί.

Θυμόμουν την νυχτερινή εκδήλωση…

Ο μοντερνισμός είναι ένα τραίνο σε ξύλινες ράγες

Μέσα σε χιόνι και δέντρα γυμνά

Οι ομιλητές  ασφαλώς ψάχνουν 

Σένα παρελθόν που έχουν τελειώσει

Δεν ξέρουν τα κομμάτια που άνοιγαν σαν μάτια-σ ένα τραγούδι ξεχασμένο

Μα δεν είχε σβήσει σαν τρυπολίδι πουλί πετάμενο- ανεβαίνει και βυθίζεται

Άναρριχόμαστε, με τον Σεφέρη που αναζητά  κεφαλές κυνηγών, δεν του φτάνουν τα κείμενα που παραχάραξαν τυπογράφοι και μοντερνιστές .

Έχει τους ογκώδεις τόμους, της ιστορίας των ανθρωπίνων πραγμάτων…

Μα είχε διπλωμένα όλα τα αισθηματικά τετράδια .

Μίλησε , την άκουσαν να τεντώνει μεμβράνες σενα τύμπανο που δεν έχει ξύλινο τσέρκι – ούτε άνεμο να τρέμει, σαν ήχος κινητού τηλεφώνου.

Η ποιητική πράξη σκεφτόμουν , δε έχει φύλο, μα φύλλα πολλά, για να μας προστατεύσουν από την πλήξη και την συνήθεια, η Τώνια κατάφερε να συνθέσει  ποιήματα, όπως ήθελε, ο λόγος ν΄ ανθίσει,χωρίς επιτίδευση, χωρίς περιττές διακοσμήσεις και διατυπώσεις πολύ σκοτεινές.

Οι εικόνες δεν λάμπουν, μα γίνονται περιφραστικές, παιγνίδια για τον νου και την καρδιά.

Η Γραφή, το πείραμα ο δρόμος που δεν έχει βρεθεί.  Ο καθένας γίνεται άλλος και χάνεται κι η Τώνια θέλει βρει, κάτω από το δέντρο, την  τρυφερότητα και το χαμένο χάδι, ξέρει  ότι το μικρό ζώο ,νοιώθει, χωρίς να εννοεί, τα καταλαβαίνει μα ποιος να ενδιαφερθεί.

Και μένει στο τέλος η γλώσσα, οι λέξεις, να την βασανίζουν, όπως κάθε αληθινό ποιητή, που δεν έχει στο κάτω της γραφής τίποτα «πάρεξ Ελευθερία και γλώσσα».(4)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(4)Δ.Σολωμός