Μονάχος τριγυρνώ στα χάη
χωρίς μιλιά ν’ακούω φονικά
συ στις οκτώμιση θα πάρεις τσάι
βουτήματα γυρεύεις και γλυκά
Μες το χειμώνα εγώ και συ στο Μάη
στ ΄άνετα εσύ και εγώ χωρίς μιλιά
όλο το πάθος μου για σε θα σπάει
σε γράμματα πολύ ρωμαντικά
Φύγε μια στέρεη , άλλη γη σου πρέπει
όπως ωραία γράφει ο ποιητής
δεν είναι η αγάπη τσάι και σαλέπι
Το ξέρεις μέσα της θ ‘ αφανιστείς
κι όλο θα διαβαστεί το αλφαβητάρι
τις νύχτες που δεν έχουνε φεγγάρι
ΑΛΚΜΑΝ 