Μουσείο

(Ποίημα του ‘Αρη Δικταίου, αφιερωμένο στον Ανδρέα Καλοκαιρινό, έχει υπ’ όψει του, το Ιστορικό Μουσείο Ηρακλείου)

Νερό, πέτρες και λάσπη,ένα γύρο,και ξανά
πέτρες, νερό και λάσπη. και το σπίτι τούτο
πανύψηλο ορθώνεται μέρα τη μέρα. Πότε θα τελειώσει;
Μα είναι να τελειώσει ποτέ ; Για ποιον ; Για μένα
τάχα ; Για τους γιους μου ; Για τον Θεό ίσως, αν ανάγκη
έχει από σπίτι ο Θεός. Αλλά τ΄ αστέρια, αλλά κόσμος
όλος αυτός του σύμπαντος, κι η γη, τα δέντρα, η θάλασσα,
το βάρος το ύψος, για το ποιον χτίστηκαν και ποιον
σκοπό να εκπληρώσουν ; Και ποια αδιαφορία
θανάσιμα βιώσιμη μας έχει χτίσει
και χτίζουμε κι υψώνουμε-εμείς το υψώνουμε ; – το σπίτι
τούτο ;